Μια ματιά στη βιοποικιλότητα των νέων φυλών της Θεσσαλονίκης, έτσι όπως πέφτω καθημερινά πάνω τους. Και δεν μιλώ για τους Αρειανούς που κατά τον εορτασμό των 100 χρόνων Άρης κιτρίνισαν με τα σπρέι τους κάθε σπιθαμή δημόσιου χώρου, τα Παοκί της ρετσινοκουλτούρας του Τούμπα Λίμπρε ή τους ανέμελους «Λιάκουρες», τους φραπεδαριστές δηλαδή που αράζουν στην παραλία βόσκοντας ήλιο και καφεΐνη. Παρότι οι φυλές αυτές μονοπώλησαν το ενδιαφέρον των μίντια συμβάλλοντας τα μάλα στην ανοικοδόμηση ενός προφίλ που στιγμάτισε τη Θεσσαλονίκη με τη γραφικότητά του, και χωρίς να ξεχνάμε βεβαίως και τη ρητορική περί ερωτικής πόλης, υπάρχουν νέοι «παίκτες» στο κομμάτι της νεολαιίστικης κουλτούρας που διαχεόμενοι παντού στους δρόμους της πόλης φιλοτεχνούν το νέο της πρόσωπο.
Οι Σκυλίτες, φερ’ ειπείν, με το αλτέρνατιβ πειστικό τους λουκ (φούτερ-κουκούλα, μούσι, σταμπάτο t-shirt και «βάρκα» sneakers) περιφερόμενοι με το ζώο τους είτε επί της Νέας Παραλίας είτε επί του άξονα της Δημητρίου Γούναρη, μπορεί να σου θυμίσουν την αντίστοιχη φυλή της αναρχοΒαρκελώνης ή του πανκοΒερολίνου. Εννοείται πως δεν έχουν πλαστικό γάντι για να τα μαζέψουν και για αυτό όλα τα πεζοδρόμια, οι πλατείες και τα γρασίδια των πάρκων ζέχνουν από σκυλοπεριττώματα!
Επόμενη κατηγορία είναι αυτή των Προτζεκταριστών. Ο θόρυβος που παράγουν είναι περισσότερο ψηφιακός, μιας και οι εκατοντάδες ιστοσελίδες με θέμα τον Βορρά είναι γεμάτες από προσκλήσεις για εκθέσεις και κάθε είδους πρότζεκτ που έχει να κάνει με την τέχνη. Κυρίως τη φωτογραφία, δεδομένου πως το instagram οδήγησε κατά το φετινό χειμώνα δεκάδες καφέ-μπαρ και μικρές νεοσύστατες γκαλερί να ντύσουν τους τοίχους τους με μιμήσεις Άβεντον και Ρόμπερτ Φρανκ, σε βαθμό αισθητικού κακουργήματος. Αρκετοί από τους Σκυλίτες είναι ταυτόχρονα και Προτζεκταριστές, ενώ ταυτόχρονα και οι δυο αυτές φυλές συμμετέχουν ενεργά και στο παιχνίδι του εθελοντισμού.
Οι Γκίβιδες (I give my self, προσφέρομαι). Η Θεσσαλονίκη είναι γεμάτη από νεανίες που ορμώμενοι κατά κύριο λόγο από μανιφέστα περί αστικής δράσης και DIY αστικών πειραμάτων αναβιώνουν στην ουσία πατροπαράδοτες αξίες όπως αυτές του προσκοπισμού. Χωρίς να θέλω να αμφισβητήσω τις καλές προθέσεις τους αλλά ψάχνοντάς το λίγο παραπάνω κατέληξα στο συμπέρασμα πως τα τελευταία χρόνια ο εθελοντισμός στη Θεσσαλονίκη έγινε κι αυτός επάγγελμα. Κάποιοι επιτήδειοι που τους συντονίζουν απορροφούν ΕΣΠΑ, επιδοτήσεις και λογιών κονδύλια. Λένε μάλιστα πως ο πιο σύντομος δρόμος για να βρει κάποιος δουλειά στον καιρό της κρίσης και της ανεργίας είναι να γράψει εθελοντιλίκι σε αυτή την ιδιότυπη επετηρίδα συμμετοχής, ώστε να αυξήσει τις πιθανότητες να γίνει δεκτός σε περίπτωση που συσταθεί ανάλογος φορέας.
Γκίβιδες, Προτζεκταριστές και Σκυλίτες, όλοι μαζί δηλαδή, απαρτίζουν τους Τραπεζοδρόμους. Τη μεγάλη δηλαδή φυλή που, αραχτή επί τραπεζοκαθισμάτων - κατάληψη στα πεζοδρόμια και τους δημόσιους χώρους, χαρίζει στη Θεσσαλονίκη μια πιο προχώ και νεοτερική εικόνα. Κάποιοι το βαφτίζουν progressive urban culture, κάποιοι άλλοι creativity brigade. Και τα μίντια επιχαίρουν πως χάρη σε αυτούς φιλοτεχνείται το άλλο πρόσωπο της πόλης, που τη φέρνει εγγύτερα με το μέλλον και την Ευρώπη. Θα δείξει! Αν και μια ματιά στον τρόπο με τον οποίο κατανεμήθηκαν τα 500 και κάτι χιλιάρικα του Thessaloniki European Youth Capital 2014 με κάνει να αμφιβάλλω για την καθαρότητα των προθέσεων. Μια ματιά στη «Διαύγεια» βοηθάει για κάποια πιο ψύχραιμα συμπεράσματα πέρα από τους πανηγυρισμούς.
«Ξυπνάτε από τα μνήματα αδικοσκοτωμένοι / Να δήτε την πατρίδαν σας απελευθερωμένη. / Ξυπνάτε από τα μνήματα, δεν είσθε πια ραγιάδες / Ξυπνάτε κι ήρθ’ η λευθεριά, έφυγαν οι αγάδες»
Ο ναός του Αγίου Δημητρίου είναι σαν χρονοκαψούλα, μέσα του συνυπάρχουν, αλληλεπιδρούν και νοηματοδοτούν η μια την άλλη οι μεγάλες ιστορικές στιγμές που σημάδεψαν τη Θεσσαλονίκη
