Είσαι από τη Σιάτιστα και σπουδάζεις Νομική, από την Κομοτηνή πέρασες ΤΕΙ Μηχανολογίας στη Σίνδο, τα σαββατοκύριακα πηγαίνεις στην πατρίδα σου την Έδεσσα αλλά τις καθημερινές συχνάζεις στις παραδόσεις του Μαραντζίδη στο ΠαΜακ. Ζεις τη Θεσσαλονίκη διά της φοιτητικής ιδιότητας και θεωρητικά, όσο κι αν τη βγάζεις δύσκολα λόγω κρίσης, όσο κι αν το ταπεινό σου δυάρι στην Κασσάνδρου βλέπει φωταγωγό και τα φράγκα που σου στέλνει ο μπαμπάς σου φτάνουν μόνο για κρέπες στο Ναυαρίνο, μπορείς άνετα να δηλώνεις ευτυχισμένος. Ή ευτυχισμένη.
Είσαι κάτω από 25, αδιαφορείς και δεν συμμετέχεις σε συζητήσεις για τις επερχόμενες δημοτικές εκλογές, αυτό αφορά όσους μένουν μόνιμα εδώ, εσύ θα την κοπανήσεις σε τέσσερα, πέντε, έξι χρόνια. Κρίνεις όμως πως ο Μπουτάρης είναι σούπερ κουλ, γιατί έχει τατού, φορά σκουλαρίκι και καμιά φορά ρίχνει και κάνα καντηλάκι σε γλώσσα κοντινή με τη δικιά σου. Ούτε σου κάθεται στραβό που όλη η Θεσσαλονίκη, ειδικά στο ιστορικό κέντρο, μοιάζει με παράπηγμα, καθώς εκατοντάδες κατασκευών από κάθε λογής καφέ, μπαρ και εστιατόρια καταλαμβάνουν κάθε σπιθαμή δημόσιου χώρου: ζαρντινιέρες, πλαστικές τέντες, γυάλινα παραβάν, χτιστά πεζούλια-σύνορα κι ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς μετατρέπουν το «έξω» της πόλης σε «μέσα» του καταστηματάρχη. Γιατί αυτό να είναι κακό; σκέφτεσαι, άσε που και σε όλες τις επαρχίες, από Καστοριά έως Αλεξανδρούπολη, ένα αμπρί είναι όλα.
Γιατί, όταν είσαι κάτω από 25 και σπουδάζεις εδώ, τίποτα δεν σε χαλάει κι όλα σου φαίνονται μαγικά, και δεν σε εκνευρίζει το αφισομάνι στους τοίχους, που είτε προμοτάρει πανκ ροκ συναυλίες στο Στέκι του Βιολογικού είτε σεμινάρια εσωτερικού διαλογισμού στον Βαρδάρη. Κι επειδή δεν έχεις αυτοκίνητο και δεν πολυκινείσαι μέσω περιφερειακού, δεν σου ανάβουν τα λαμπάκια από αυτή την υπαίθρια γκαλερί που στήνουν τα αεροπανό σε κάθε στύλο με τα γουορχολικής –ο θεός να τα κάνει– έμπνευσης πορτρέτα της Πάολας, της Τάμτας και του Παντελίδη. Και του Μάκη Δημάκη, νέας ανερχόμενης γαβ γαβ δύναμης.
Ούτε εκνευρίζεσαι που σταμάτησαν τα έργα του μετρό με χρονολογία παράδοσης του έργου κάπου στο επέκεινα, και καθόλου δεν σου τη σπάει το 31 Βούλγαρη-Σφαγεία ή το 23 για Άνω Πόλη που κινούνται με ταχύτητα χελώνας, αφού είναι πηγμένη και μποτιλιαρισμένη 24 ώρες το 24ωρο η Θεσσαλονίκη. Η διαδρομή κρατάει πολύ, το λεωφορείο τίγκα, άρα αυξάνονται οι πιθανότητες γνωριμίας με μια όμορφη ξανθιά από την Ξάνθη που σπουδάζει φιλοσοφική -Τι μου λες; Δίπλα είμαστε, εγώ θεολογία! Και στην τελική, για αυτό τα έχουμε τα smartphone και τα ακουστικά μας, κάποιος dj στον Imagine 89,7 παίζει το τραγούδι σου που δεν χορταίνεις να το ακούς: «Αυτό το κορίτσι εύχεται, αυτό το αγόρι ονειρεύεται, ο χρόνος είναι με το μέρος τους, η αγάπη είναι θέμα χρόνου να σκάσει», από τους Elephant, που παίζουν γρήγορα και κιθαριστικά.
Γιατί έτσι είναι η φοιτητική ζωή, ρέμπελη, ανέμελη και ξέγνοιαστη, φουλ ερωτιάρα και με δικό της λεξιλόγιο, όταν οι άλλοι μιλούν για καινοτομία, εξωστρέφεια και μεταρρυθμίσεις, εσύ προτάσσεις το δικό σου τρίπτυχο, φιλιά, σοκολάτες και πολύχρωμα στένσιλ, όπως αυτό της κοπέλας στον τοίχο της Απελλού. Η κοπέλα είναι η Μπγιορκ, και δεν την ξέρεις γιατί είναι ηρωίδα της δεκαετίας του ’90, τότε ήσουν νεογέννητο. Και μπαίνει η άνοιξη και σε λίγο οι λεύκες στο Βασιλικό Θέατρο θα εκτοξεύουν το άσπρο χνούδι τους, που θα κάνει την περιοχή της παραλίας να μοιάζει με ντίσκο, θα κλέβεις νεράντζια από τα δέντρα της Φιλίππου γιατί μια συμφοιτήτριά σου από τη Νέα Ορεστιάδα έχει μια συνταγή της γιαγιάς της και ξέρει να τα φτιάχνει γλυκό του κουταλιού. Διακόσιες χιλιάδες φοιτητές έχει το ΑΠΘ που ζουν στο δικό τους πλανήτη και βλέπουν τη Θεσσαλονίκη όπως επιβάλλεται. Παρ’ όλα τα ντέρτια και τα ζόρια, την απελπισία, το κυκλοφοριακό κομφούζιο, τη βρόμα και το σάπισμα, η πόλη ήταν, είναι και θα είναι ένας προνομιακός τόπος όπου ανθίζει ο έρωτας και η νιότη και όλοι οι υπόλοιποι που θέλουν κάτι παραπάνω σωστοί είναι, δίκιο έχουν, μαζί τους, αλλά δέκα χρόνια μετά, τότε που θα είμαστε κι εμείς γέροι!
