Αν κάποιος έβλεπε την Αθήνα από ψηλά θα θαύμαζε αυτή την κοινωνία που αποφάσισε να ζήσει τόσο κοντά ο ένας με τον άλλο. Θα θαύμαζε πραγματικά την απίστευτη κοινωνική κατάκτηση των Αθηναίων να είναι κοντά με τον συνάνθρωπο τους με τον συμπολίτη τους. Όταν όμως ζεις αυτή την πόλη από μέσα τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Κανείς δεν σέβεται κανέναν. Αυτοκίνητα παρκαρισμένα σε πεζοδρόμια, βία, αγένεια, τσαμπουκάς, αναισθησία, βρωμιά. Είναι πραγματικά απορίας άξιο πως διαμορφώθηκε αυτή η υποκουλτούρα σε μια πόλη σαν την Αθήνα, σε μια πόλη με παράδοση και πολιτισμό. Είναι πραγματικά να απορείς τι άνθρωποι μπορεί να είναι οι κάτοικοι αυτής της πόλης που αποδέχονται αυτές τις εικόνες και βέβαια είναι δύσκολο μέσα σε αυτό το οικονομικό περιβάλλον, να προβλέψεις ποιο θα είναι το αύριο της Αθήνας.
Αν υποθέσουμε ότι το αύριο της Αθήνας εξαρτάται από το αύριο της Ελληνικής οικονομίας το λογικό συμπέρασμα είναι ότι αυτή η πόλη δεν έχει κανένα αύριο. Είναι όμως το θέμα οικονομικό; Γιατί η κατάσταση αυτή προέρχεται προ της κρίσης. Δεν είναι η οικονομική κρίση που δημιούργησε αυτό το χάος και αυτές τις συμπεριφορές των πολιτών αλλά μάλλον η εποχή της ευμάρειας. Όταν αρχίσαμε να παίρνουμε τα δανεικά θελήσαμε να ζήσουμε την πολυτέλεια του ακριβού αυτοκινήτου και της ιδιωτικής μετακίνησης μακριά από τα μέσα μαζικής μεταφοράς για να έχουμε υποτίθεται την άνεση μας και ας ταλαιπωρούμασταν ώρες και ώρες στο μποτιλιάρισμα και στην εξεύρεση μιας θέσης στάθμευσης.
Αρνηθήκαμε να συμβιώνουμε, να μοιραζόμαστε, να μετακινούμαστε με τους συμπολίτες μας και έτσι αποκτήσαμε συμπεριφορές απομόνωσης με όλα τα επακόλουθα της αγένειας προς τους ανθρώπους αλλά και τον δημόσιο χώρο που πάψαμε να τον θεωρούμε δικό μας και να τον φροντίζουμε, αφού πλέον με τα δανεικά είχαμε τις μεζονέτες και τα μεγάλα πολυτελή διαμερίσματα στα προάστια με το δικό μας ιδιωτικό πράσινο. Πριν πτωχεύσουμε οικονομικά είχαμε πτωχεύσει ηθικά. Είχαμε πτωχεύσει σε φαντασία, σε ιδέες, σε κέφι, σε διεκδικήσεις. Δεν μπορούσαμε να φανταστούμε το άλλο, το διαφορετικό, το ωραίο, το φυσιολογικό ότι τα πεζοδρόμια είναι για τους πεζούς και όχι για τα αυτοκίνητα, ότι η μαμά μπορεί να βγει βόλτα με το καροτσάκι και το παιδί με το ποδήλατο του. Ότι μπορούμε να καθίσουμε στο καθαρό παγκάκι του πάρκου της γειτονιάς μας ένα ηλιόλουστο κυριακάτικο πρωινό και όχι στην πληρωμένη καρέκλα της καφετέριας που καταλάμβανε το δημόσιο χώρο.
Σήμερα υπάρχουν χιλιάδες Αθηναίοι που διεκδικούν. Χιλιάδες νέα παιδιά που διεκδικούν μια άλλη Αθήνα. Παιδιά που φαντάζονται και σχεδιάζουν μια Αθήνα του ποδηλάτου, του πεζού, του δημόσιου χώρου. Μια Αθήνα που δεν έχει θέση ο ωχαδερφισμός και η αδιαφορία. Τον τελευταίο καιρό έχουμε δει πολλές τέτοιες κινήσεις πολιτών άλλες πιο γνωστές και άλλες λιγότερο γνωστές. Από την άλλη πλευρά το νέο ρυθμιστικό σχέδιο της Αθήνας υπόσχεται μια άλλη Αθήνα με ποδηλατοδρόμους με αναβαθμισμένα μέσα μαζικής μεταφοράς με πεζοδρομήσεις και χίλια δυο άλλα. Όπως είναι όμως η κατάσταση δεν ξέρουμε ποια γενιά θα τα απολαύσει αυτά. Εκείνο όμως που ξέρουμε είναι ότι οι πολίτες αρχίζουμε να φανταζόμαστε ξανά την πόλη μας και να την διεκδικούμε.
Καιρός να αρχίσουμε να συμμετέχουμε όλοι σ’ αυτό και να συμπεριφερόμαστε στην πόλη μας όπως συμπεριφερόμαστε στο σπίτι μας. Ούτε φτύνουμε, ούτε σβήνουμε το τσιγάρο στο χαλί του σαλονιού μας. Ας μην αποδεχόμαστε ότι είμαστε άχρηστοι ή ανίκανοι να πετύχουμε πράγματα μόνοι μας. Αυτή η αποδοχή έφερε και το μνημόνιο στη χώρα.
13°
