Ιστορίες και σκέψεις που κάνεις και ακούς όταν κινείται με τα Δημόσια Μέσα Μεταφοράς
Μπαίνω σε λεωφορεία, τρόλεϊ και μετρό όταν η απόσταση είναι πάνω από 2-3 χιλιόμετρα, μακρύτερη από αυτήν την οποία περπατάω με άνεση, και παίρνω ταξί όταν δεν βολεύουν τα ΜΜΜ. Βολεύουν στις περισσότερες διαδρομές, ειδικά αν δεν είναι η πρώτη φορά που πάω κάπου – αν είναι η πρώτη φορά, παίζει να σκυλο-χαθώ, να πάρω λάθος μέσο, να πάω προς την λάθος κατεύθυνση ή/και να βρεθώ σε θολό μέρος της πόλης χωρίς σωτήρια περίπτερα. Τα οποία συνήθως σε στέλνουν στον προορισμό σου καλύτερα από τζιπιές, το οποίο έχω στο κινητό, αλλά εξακολουθώ να αφαιρούμαι, ακόμα και ακούγοντας θυμωμένες οδηγίες από παρεξηγημένη, υποτιμητική ηλεκτρονική φωνή… Εκτός που το «κατευθυνθείτε βορειοδυτικά» δεν μου λέει απολύτως τίποτα, ακόμα κι όταν βλέπω τη Μεγάλη Άρκτο φάτσα, σα να ήτανε ξαδέρφη μου.
Τι ιστορίες ακούγονται μέσα στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς;
Υπάρχουν λεωφορεία και τρόλεϊ που παίρνω για να ανεβο-κατέβω την Κηφισίας, και άλλα για την Αλεξάνδρας. Χρόνια έπαιρνα το Α7 Στουρνάρη-Κηφισιά, το 19,19β, και 18 (Μουσείο-Χαλάνδρι με διάφορους τσακίρικους συνδυασμούς) για να πάω στους γονείς μου και τα έχω συνηθίσει αυτά τα λεωφορεία και τρόλεϊ, μερικές φορές αναγνωρίζω τους οδηγούς. Χαλιέμαι όταν οι μάσκες μέσα στα ΜΜΜ με εμποδίζουν να παρακολουθήσω με λεπτομέρειες μια προσωπική συζήτηση ανάμεσα σε δύο ή περισσότερους επιβάτες – δεν μπορώ να κολλήσω κι απάνω τους επειδή με ενδιαφέρει η συνέχεια, αλλά ούτε να αγνοήσω την όλη κουβέντα σαν να μην με αφορά (που δεν. Απλώς είναι υλικό, και τελικά ίσως με αφορά όταν γίνεται ωραίος διάλογος για σκηνή που στήνω μέσα στο κεφάλι μου).
Συμβαίνουν τα πάντα μέσα στα ΜΜΜ, από τίποτε απολύτως, στις πηγμένες ή αδειανές διαδρομές, μέχρι τέρατα.
Έχει τύχει να μιλάει πολύ άσχημα μέσα στο μετρό ένας πιτσιρικάς σε πιτσιρίκα, η οποία κοίταζε μπροστά της ανέκφραστη: τον είχε χωρίσει, ο μικρός δεν το δεχόταν με τίποτα, της μιλούσε όλο και χειρότερα και χειρονομούσε με ένταση κατηγορώντας την για όλα. Ήταν λίγο πριν τον απειλητικό Τελευταίο Συρμό, βράδυ, και ρίχναμε ανήσυχες ματιές, δύο κυρίες κι εγώ, προσπαθώντας να μην ουρλιάξουμε «Σταμάτα να της μιλάς έτσι!» Γιατί ό,τι και να συμβεί μέσα σε ΜΜΜ, θα βρεθεί τουλάχιστον ένα άτομο με το οποίο σκέφτεσαι με τον ίδιο τρόπο, και θέλεις να επέμβεις, εσύ και το άτομο, όταν συμφωνείτε με βλέμματα ότι τα πράγματα είναι τραγικο-ειδή, αλλά θέλεις παράλληλα και το κεφαλάκι σου. Σκέφτεσαι, εσύ και η μία ή δύο καλές κυρίες, «Αν μιλήσω μπορεί να τα βάλει μαζί μου το σκατόπαιδο, έτσι που τα έχει πάρει, κι αν κρατάει πχ σουγιά, ή έστω νυχοκόπτη, μπορεί να την πληρώσω εγώ τη νύφη, οπότε ας ελπίσουμε ότι θα γίνει κάποιο θαύμα».
Το θαύμα έγινε στη στάση που κατεβήκαμε όλοι: η παρέα της πιτσιρίκας, τρία ζωηρά κορίτσια κι ένα αγόρι, ήρθαν και την άρπαξαν σαν καλές νεράιδες και την πήραν μαζί τους. Ο θυμωμένος πρώην έμεινε να βρίζει μόνος του, κι εγώ ανέβηκα από τις μη-κυλιόμενες σκάλες, για να μην είμαι καθόλου πλάι του.
Σήμερα όμως, στο τρόλεϊ 3, Ν. Φιλαδέλφεια-Α. Πατήσια-Ν.Ψυχικό, αποκαταστάθηκε η πίστη μου στο είδος (ανθρώπινο λέμε): μια κυρία με πατερίτσες αγωνιζόταν να ανέβει και τουλάχιστον τρία παιδιά έτρεξαν να την βοηθήσουν. Της προσφέρθηκε θέση που δεν την δέχτηκε («Είναι ζόρι το σήκω-κάτσε, έτσι όπως είμαι!») κι όταν ήρθε η ώρα να κατέβει, τρία άλλα άτομα την βοήθησαν – μάλιστα ένας κατέβηκε και την έπιασε για να μην πέσει. Ο οδηγός περίμενε υπομονετικά μέχρι να σταθεροποιηθεί η κυρία στο πεζοδρόμιο και μετά ξεκίνησε, μαλακά, σα να μη βιαζόταν.
Ήτανε μια από τις καλές στιγμές στα ΜΜΜ, και ευτυχώς υπάρχουν πολλές τέτοιες. Σχεδόν περισσότερες από τις κακές στιγμές, που κι αυτές ξεπερνιούνται, όσο άβολα κι αν σε κάνουν να αισθάνεσαι ενώ εξελίσσονται μπροστά σου, όταν έχουν αίσιον τέλος…
Ιστορίες, μύθοι και πρόσωπα του δρόμου που άλλαξε την Αθήνα: Από τον ιπποσιδηρόδρομο στα ηλεκτροκίνητα τραμ και από την οικία Βούρου στα Grand Magasins
11°
