Πρέπει να προσέξει κανείς την εικόνα του περίπτερου σε καμιά από τις παλιές ελληνικές ταινίες που παίζει η τηλεόραση, για να συνειδητοποιήσει πόσο πολύ έχει αλλάξει εκείνη η παλιά μικροεπιχείρηση. Τα σύγχρονα περίπτερα ελάχιστη σχέση έχουν με τους προκατόχους τους. Εκείνα ήτανε κάτι καχεκτικά πορτοκαλιά κουτιά, με μπουκαπόρτες στο πίσω μέρος τους, όπου ανάπηροι πολέμου ή πρόσωπα που σχετίζονταν μαζί τους πουλούσαν μια περιοριοσμένη γκάμα εμπορευμάτων, κατά κύριο λόγο τσιγάρα, εφημερίδες και προφυλακτικά. Τα σύγχρονα περίπτερα είναι μεγάλα, φωτεινά, πολλές φορές με διαφημιστικά τσιγάρων (οπότε είναι και πολύχρωμα), με ένα ή περισσότερα όρθια ψυγεία (το περίπετρο στο σταθμό «Κεραμεικός», με πλάτη στο Γκάζι, έχει πέντε(!) και μια συλλογή ποικίλων αλκοολούχων και ημι-αλκοολούχων ποτών), με ένα ή περισσότερα οριζόντια ψυγεία παγωτών, με πλήθος εμπορευμάτων και –ιδίως– με πόρτα όπου ο περιπτεράς μπαινοβγαίνει όρθιος. Κύριο χαρακτηριστικό του περίπτερου είναι ότι προσαρμόζει ό,τι πουλάει στην τοπική ζήτηση. Στο Σύνταγμα για παράδειγμα υπάρχει πολύς δυτικός Τύπος, στην Ομόνοια πολύς ανατολικός. Αλλά το ξεσάλωμα γίνεται στην οδό Αθηνάς. Είχα γράψει παλιότερα για το περίπτερο στη γωνία με την Κρατίνου, αριστερά του Δημαρχείου, που ζει πουλώντας μουσικά σιντί και… κασέτες (ναι, υπάρχουν ακόμα) δημοτικής μουσικής στα περιφερόμενα βλαχάκια – υπήρξε δε και έδρα δισκογραφικής εταιρείας(!). Υπάρχουν όμως και πολλά άλλα περίπτερα που έχουν ξεφύγει εντελώς από το στερεότυπο. Όχι εφημερίδες, μερικά δεν πουλάνε καν τσιγάρα, κι ας είναι το το απόλυτο φετίχ του μέσου νεοέλληνα. Τι πουλάνε; Εργαλεία (στήνουν πάγκους), τσάντες, κασκόλ, γάντια, καπέλα, ζώνες, γυαλιά ηλίου και όρασης, ημερολόγια, καζαμίες, κεριά, λιβάνια, θρησκευτικές εικόνες, πορτοφόλια, φακούς, τράπουλες και πολλά άλλα, ανάλογα με το σημείο όπου βρίσκονται. Στη φωτογραφία, το περίπτερο Αθηνάς και Λυκούργου.
Στρατιωτάκια για συλλέκτες
Υπάρχει στους Αμπελόκηπους ένα μαγαζί που πουλάει, καταρχήν, κλωστές, κεντήματα, μαλλί και τα συναφή είδη ραπτικής, κεντήματος κ.λπ. Μια προσεκτικότερη ματιά, όμως, αποκαλύπτει ότι εδώ διατίθενται α) στρατιωτάκια μάρκας «Αθηνά» και «ΕΠΑ», βιομηχανιών που βεβαίως δεν υπάρχουν σήμερα (πεζοί, έφιπποι, στρατιώτες των Βαλκανικών Πολέμων, αρχαίοι, ναύτες, σμηνίτες, καταδρομείς κ.λπ.) β) μολυβένια στρατιωτάκια που κατασκεύαζε παλιά ο μαγαζάτορας γ) πλήθος από παιχνίδια, μεταλλικά και πλαστικά, διαφόρων ειδών και μεγεθών. Οι τιμές είναι ψηλές, δηλαδή για συλλέκτες. Δημήτρης Καράμπουλας, Δασκαλάκη 12 Αμπελόκηποι, στο ύψος του «Πρέζιντεντ», 210 7750676.
Υ.Γ. Ιδού μια διεύθυνση πάλι για στρατιωτάκια, από Αθηναίο συλλέκτη, για το σχετικό αλισβερίσι: http://aohna.gr/gr_index.html. (Ευχαριστώ για μια ακόμα φορά τον επίτιμο ρεπόρτερ-συνεργάτη της στήλης, το φίλο μου Θοδωρή Βαλμά).
Mon café
Το πιο κρυφό εστιατόριο της Αθήνας δεν είναι παρά μια ιδιότυπη εξέλιξη του κυλικείου μιας πολυκατοικίας, ενωμένο με το μαγαζί μιας πρώην στοάς. Περνάς απέξω και δεν το προσέχεις, αν όμως σε σταματήσει ο κινητός μαυροπίνακας στην είσοδο και μπεις μέσα, θα φας σε ποσότητα, ποιότητα και τιμές που δεν θα τις ξεχάσεις ποτέ. Εγώ το ανακάλυψα τελευταία. Ενδεικτικά: φακές με ελιές 3 ευρώ, μπάμιες με φέτα 4 ευρώ. Οικογενειακή επιχείρηση της Πελαγίας και του Γιάννη, όπου εργάζονται και τα παιδιά τους, η Κατερίνα, η Σοφία κι ο Μιχάλης. Εννοείται ότι το πρωί λειτουργεί σαν καφενείο – και με ντελίβερι στα πέριξ. Χ. Τρικούπη 7Α, ανάμεσα στα παπουτσάδικα, 210 3820 327, 6937 253469.
Είναι ένα από κείνα τα ταπεινά και διόλου δήθεν συνοικιακά μαζαγιά που τόσο μ’ αρέσουν. Δηλώνει «καφεζαχαροπλαστείο», είναι κάτι μεταξύ έβγας και καφενείου, έχει πολύ χαμηλές τιμές και βρίσκεται ακριβώς στο σταθμό «Περισσός». Ιδανικό για να πιείτε ένα καφέ, στον άξονα του ηλεκτρικού. Αβέρωφ & Χαράς 12, 210 2516280. (Ευχαριστώ, φίλε Τάκη Μπαστέα, που μου το ’μαθες).
Προς Αγγελική Τ.
Για κείνη τη φωτογράφιση, που μου είχατε γράψει σαν σχόλιο σε παλιό City Lover, δεν στέλνετε κάνα μέιλ, να βρεθούμε να την κάνουμε;
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
16°
