All we have is now! Χαζεύω τα νέον γράμματα στον τοίχο του ZAF στην πλατεία Αγίας Ειρήνης κι άθελά μου οι στίχοι και η μελωδία από το ομότιτλο τραγούδι των Flaming Lips κουδουνίζουν στο κεφάλι μου. «Το μόνο που έχουμε είναι το τώρα, όλα όσα ποτέ είχαμε ήταν το τώρα, εγώ κι εσύ άλλωστε ποτέ δεν επιθυμήσαμε κάτι από το μέλλον, γιατί είχαμε το τώρα». Λαμπυρίζουν νύχτα και μέρα, τα νέον γράμματα-σλόγκαν του ZAF, νομίζω πως πλέον έγιναν το σήμα κατατεθέν αυτού του χώρου. Κι όχι μόνο για μένα.
Στα χάρτινα περιοδικά, στα σάιτ, τα σόσιαλ, οι περισσότεροι, θαμώνες ή γευσιγνώστες υμνούν τα «προϊόντα»: καφές, κοκτέιλ, ωραία πάρτι, φίνγκερφουντ αξιώσεων και φυσικά μια διαρκής feeling good & groovy κατάσταση. Έτσι είναι. Ειδικά με το που μπαίνει η άνοιξη, τώρα δηλαδή, η πλατεία Αγίας Ειρήνης είναι το μέσο αλλά και το μήνυμα του παλλόμενου κέντρου της Αθήνας: όλοι έξω, όλοι εκεί στο αστικό λιβάδι! Μα για μένα το ZAF είναι πλέον κάτι περισσότερο και το All we have is now είναι, ας πούμε, η υπεραξία του. Το προσωπικό μου φετίχ, η εμμονή μου, όπως η Χόλι Γκολάιτλι, κάθε που είχε τα μπλουζ της, χάζευε τη βιτρίνα του Τίφανι. Κάπως έτσι και με μένα, κι όχι μόνο στα μπλουζ, αλλά και στα ωραία μου: το κοιτάζω το All we have is now του πάνω τοίχου, πάντα εκστατικά. Μεταξύ πίνακα και εγκατάστασης, δεσπόζει και με ηλεκτρίζει. Θέλω να γράψω μόνο γι' αυτό, έφαγα τη φλασιά την περασμένη Κυριακή, καθώς άλλαζα τραγούδια στα ντεκ. Ένα, και μετά ένα άλλο, και μετά ένα αλλιώτικο, και το έργο με κοιτούσε. Το κοιτούσα κι εγώ, αλλά ξαφνικά, καθώς «έσπρωξα» τους Flaming Lips, ένιωσα πως εγώ, η μπάντα, το τραγούδι και το μέρος γίναμε ένα.
Αν και το έργο δεν ανήκει πια στο ZAF, μιλάμε για το απόλυτο viral, καθώς φωτογραφίζεται και «αναδιανέμεται» κανονικά από τους θαμώνες και τους λογαριασμούς τους. Το All we have is now αυτονομήθηκε από το ZAF κι ανήκει πλέον σε όλη την Αθήνα. Και την ίδια στιγμή, από την ίδια θέση, μοιάζει σαν και να το μεταλλάσσει κιόλας, ναι: το ZAF, αν το δεις από τη γωνία θέασης που το ίδιο το έργο μαγνητικά θαρρείς κι αρπάζει το βλέμμα σου, δείχνει σαν γκαλερί. All we have is now! Σαν μικρό μουσείο, σαν αίθουσα τέχνης. Γαμώ!
Το ίδιο με το All we have is now πάθαινα και στη Θεσσαλονίκη, κάθε που άραζα στο μπαρ «Θερμαϊκός» και το κοιτούσα, ή ακριβώς κάτω του, στον καναπέ, και πάνω από το κεφάλι μου κρεμόταν ο πίνακας από την ασπρόμαυρη ταινία του Βιμ Βέντερς «Ο Αμερικάνος Φίλος»: το αεροπλάνο, το ανοιχτό αμάξι, ο δρόμος και η υπόσχεση ελευθερίας, με κάνουν ακόμα να παρατηρώ. Ίσως έχει να κάνει με τα μπαρ, βέβαια, τα θεωρούσα πάντα τόπους, πέρα από ποτά και μουσικές, ανταμώματα ή γιορτές, και τόπους προσωπικής περισυλλογής. Και αυτονομίας: με ένα ποτό ή έναν καφέ, με μουσικές ή ένα βιβλίο εντός τους ένιωθα και νιώθω ατρόμητος και αισιόδοξος.
Όσο υπάρχουν τέχνη, φίλοι, καφεΐνη, αλκοόλ, βιβλία, ταινίες, περιοδικά και μπαρ, η ζωή στο τώρα μπορεί και να παγώσει, περνώντας σε επίπεδα αιωνιότητας. Μια διαρκής μνήμη και υπενθύμιση πως μπορούμε να ευτυχήσουμε χωρίς πολλά πολλά. Μόνο μ' αυτά. Αυτά! Κι αυτά είχα να πω για το All we have is now. Ως προσωπική ανάγνωση, αλλά και ως ZAFική προσέγγιση στην άνοιξη και το διαρκές «τώρα» της Αθήνας. Ευτυχείτε!
