Πειραιάς: Οι γειτονιές, οι συνοικίες, τα μαγαζιά. Γιατί αγαπάμε το λιμάνι της πρωτεύουσας
Αν μια ξάστερη μέρα κοιτάξεις από τα ψηλά της Αθήνας τον ορίζοντα ως τη θάλασσα, θα σου φανεί πως είναι μια δρασκελιά δρόμος. Και πράγματι, τη θάλασσα της πρωτεύουσας τη συναντάς σε μια γρήγορη κατηφόρα, μόνο που ο κλειστός ορίζοντας της πολυκατοικίας μάς κάνει να το ξεχνάμε. Η Συγγρού και η καινούργια γραμμή του μετρό, σε χρόνο μηδαμινό και αβάδιστο, σε φέρνουν κοντά στο αντίπαλο δέος της Αθήνας, στο λιμάνι της πρωτεύουσας – ή μήπως στο νησί της; Αφού ο Πειραιάς στην προϊστορία ήταν νησί. Χρωστάει ακόμη το όνομά του στον ανώνυμο Περαματάρη που περνούσε τους στεριανούς στις πειραϊκές ακτές. Θαλασσινός και με την εντελώς δική του αύρα, ο Πειραιάς δεν είναι μόνο ένας, αλλά κύματα που εναλλάσσονται σε μια κοινή ακτογραμμή, γειτονιές και συνοικίες με το δικό τους όνομα, τη δική τους ιστορία, το μοναδικό τους χρώμα και τις δικές τους πιάτσες. Δραπετσώνα, Κερατσίνι, Νίκαια, Κοκκινιά.
Πίσω από το πρόσωπο του νέου κόσμου, κρύβεται η ίδια λεβέντικη, λαϊκή ψυχή του Δημήτρη Παπαμιχαήλ, ένας απόηχος από την Ελλάδα του ’60 και μια νέα διασκέδαση, γεμάτη αυθορμητισμό, ερωτισμό και γήινο ένστικτο. Τα παιδιά του Πειραιά είναι πεντάμορφα και πιστεύουν ακράδαντα πως «μια ζωή την έχουμε». Και μας περιμένουν. Γιατί ο Πειραιάς δεν είναι μόνον το πέρασμα για το καράβι που θα μας πάει στα νησιά των διακοπών.
Ο Πειραιάς είναι η εναλλακτική στην αθηναϊκή σαββατιάτικη βόλτα της Πλάκας, οι μαγικές προσφυγικές πολυκατοικίες της Δραπετσώνας, τα σοκάκια του Κερατσινίου, μια ολόκληρη γειτονιά σπιτάκια πολύχρωμα με ολάνθιστες αυλές, είναι και τα προσφυγικά της Αγίας Σοφιάς, συνοικίες με ατόφιο χρώμα νοσταλγικό και γεμάτο ιστορία.
Είναι να έρθεις για τα ψώνια σου στην Κεντρική αγορά του, μυρωδιά από θάλασσα, παστουρμά και φασκόμηλο πίσω από τα Λεμονάδικα, πλάι τα υπερκαταστήματα της νέας εποχής, μετά κουτούκια παλιάς και νέας κοπής, ρεμπέτικα και γλέντια μεσημεριανά εξασφαλισμένα.
Είναι η νέα προμενάντα της Πειραϊκής, μετά ψάρι στα Γαριδάδικα, ψάρι στο Κερατσίνι στη σκιά του Φουγάρου, ψάρι στο Χατζηκυριάκειο και τον Κορυδαλλό, ψάρι στα Καμίνια και στην Ακτή Θεμιστοκλέους – για όλα τα γούστα, τα βαλάντια και τις διαθέσεις.
Παραδοσιακά κουτούκια, μαγεριά και εναλλακτικά στέκια, wine bars μαζί με μοδάτα ουζερί στις νέες πιάτσες της Νίκαιας, τεράστια all day μαγαζιά που πάλλονται γεμάτα σε όλες τις γειτονιές, εδώ στα νότια και τα δυτικά, η διασκέδαση διεκδικεί τον χώρο της σε τετραγωνικά που δεν θα συναντήσεις ποτέ στο κέντρο της Αθήνας.
Είναι και το σουβλάκι, για τον εραστή της παλιάς, απείραχτης συνταγής όπως ήρθε παλιά από τα Παράλια, έτσι όπως το λατρεύει ακόμα ο Κορυδαλλός. Το παλιό, μικρό, αριστούργημα με την αφράτη πίτα, το κρεμμύδι, τον μαϊντανό και την πικάντικη σάλτσα.
Είναι τα χαλβατζίδικα, τα μπουγατσάδικα, τα παλιά ζαχαροπλαστεία, τα παραδοσιακά ζαχαροπλαστεία, παγωτό ντοντουρμά με βύσσινο και ζεστό γαλακτομπούρεκο. Είναι και πλάι τους τα πιο hot brunch-άδικα, οι νέες πατισερί, μπέργκερ και πίτσες σε ξυλόφουρνους.
Είναι και το γλέντι που κρατά ως το πρωί, μουσικές σε όλες τις αποχρώσεις, η Πειραϊκή νύχτα που πάλλεται στην πιάτσα της Καστέλας και του Μικρολίμανου, το νέο καυτό πρόσωπο της Τρούμπας, τα μπαράκια της Νίκαιας, φρέσκα concepts και μια alternative σκηνή που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τις πιάτσες του Μεταξουργείου, boho, ethnic και χιπστεράδικη διάθεση στις πιάτσες της Νίκαιας, η αέναη βαβούρα στα καφέ της ακτής Μουτσοπούλου.
Ό,τι κι αν διαλέξεις, μέσα του κρύβει μια αλέγκρα ιδιοσυγκρασία, τον ρομαντισμό και την αίσθηση της παλιάς γειτονιάς, με τη λαϊκή ψυχή και τους δικούς της κώδικες.
13°
