Το νέο είδος λέγεται Γκουγκλίτσα και συνοδεύεται από Γκουγκλίτσο: Ενώ συζητάτε, αναφέρεται π.χ. η Σοφία Λόρεν και αμέσως η Γκουγκλίτσα σκύβει στο κινητό της, «Σοφία Λόρεν, ναι, δόξες της Τσινετσιτά, Μις Ιταλία 1950, έπαιξε σε ταινίες του Βιττόριο ντε Σίκα και στο Χόλυγουντ με τον Κάρυ Γκραντ, τον Μαρσέλο Μαστρογιάννι, τον Μάρλον Μπράντο, γεννήθηκε το 1934, είχε ύψος 1.74». Εσύ, που έχεις δει όλες τις ταινίες με την Σοφία Λόρεν επειδή ήσουν λίγο βλαμμένο εφηβάκι κι έτρεχες στην κινηματογραφική λέσχη της επαρχίας σου, εσύ λοιπόν, που δεν κοιτάζεις στο Γκουγκλ αυτήν ακριβώς τη στιγμή, δεν μπορείς να ξεφουρνίσεις τόσες πληροφορίες μαζεμένες. Ο Γκουγκλίτσος επίσης ψάχνει τη λέξη «Τσινετσιτά» και αμέσως-αμέσως σας λέει ότι «το μεγαλύτερο κινηματογραφικό στούντιο της Ευρώπης, που λεγόταν και "Χόλυγουντ του Τίβερη", δημιουργήθηκε το 1934 αλλά τώρα έχει γίνει Τσινετσιτά-πάρκο − μάλιστα το σχεδίασε ο Ντάντε Φερρέττι που έχει πάρει τρία Όσκαρ».
Η κουβέντα έχει πάει στο διάολο στο μεταξύ. Μετά κάποιο άλλο Γκουγκλάκι θα ψάχνει τον Ντάντε Φερρέττι και μετά τον Τίβερη που μπορεί να είναι ηθοποιός αντί για ποτάμι, και πάει λέγοντας. Η επικοινωνία έχει φουντάρει εξαιτίας της έρευνας, εκτός που όλοι τα ξέρουν όλα − η πληροφορία είναι αυτό που ανταλλάσσεται στις ανθρώπινες σχέσεις πια. Όσο πιο γρήγορο ίντερνετ/κινητό/δάχτυλο έχεις, τόσο πιο δημοφιλής είσαι στις παρέες...
Καλά, όχι ότι θέλω να το καταγγείλω, μια χαρά είναι το Γκουγκλ όταν ψάχνεις ποιο λεωφορείο θα σε πάει στο Φάληρο, ή πόση ώρα κάνει ο προαστιακός ως το Κιάτο (αλλά άμα βρει κανένας στο Γκουγκλ πόση ώρα κάνει το Κιάτο-Πάτρα, να μου τρυπήσει τη μύτη – ο κανένας, μάλιστα). Απλώς ενθαρρύνει το σύνδρομο «η στιγμή δεν είναι ποτέ αρκετή», άσε που σπάει την οπτική επαφή και σαμποτάρει την μνήμη. Μου έτυχε με το τεχνικολόρ, κομικ-στικό καφέ του Τόνυ Σφήνος, με Γκουγκλίτσο που τον Γκούγκλαρε τον Τόνυ και είπε «α, ναι ρε, κατάλαβα ποιος είναι», και το «κατάλαβα ποιος είναι», σόρι, αλλά δεν είναι καθόλου το ίδιο με «τον έχω δει λάιβ!!!». Γιατί άμα τον έχεις δει να τραγουδάει, να χορεύει και να κάνει σόου, δεν είσαι μπλαζέ, βάζεις πολλά θαυμαστικά, δεν τον βλέπεις απλώς σαν έναν που μοιάζει με έναν άλλον και που, άμα τον Γκουγκλάρεις, θα δεις ότι λέγεται Τζον Τίκης. Άμα τον έχεις δει λάιβ τον Τόνυ, σκας ένα τεράστιο χαμόγελο βλέποντας το καφέ του − πόσο ζωηρό, παρδαλό, έξυπνο, πιτσικωτό και Σέβεντυς είναι. Πόσο «από αλλού» αλλά απαραίτητο τελικά στο σημείο της πόλης που φύτρωσε, και πόσο αλλάζει την εικόνα προς το καλυτερότερο...
Το καφέ λοιπόν λέγεται «Toni’s Playz Street café», έχει τον υπότιτλο «made today, gone today» και... αστράφτει στο πεζοδρόμιο της Πατησίων με ένα βανάκι παρκαρισμένο μέσα στη βιτρίνα. Για την ακρίβεια, το βανάκι είναι η βιτρίνα, με παστέλ υπέροχα χρώματα, χαβανέζικη αίσθηση, γαλάζια και κίτρινα να σε τριγυρίζουν από παντού, γρανίτες σε παρδαλά ποτήρια με κοκοφοίνικες, φλαμίνγκο και εξωτικές παραλίες. Προς στιγμή σού έρχεται, αντί για καφέ, να παραγγείλεις σαγιονάρες ή σανίδα του σερφ και να πάρεις φόρα... μόνο που παίρνεις Slurpee τελικά, πολύχρωμο γρανιτοειδές, ή κλασσικό αμερικάνικο μιλκ-σέικ, ή χοτ-ντογκ, ή κάτι αμερικάνικο οπωσδήποτε. Η σπεσιαλιτέ, λέει, είναι ο εσπρέσο με κρόκο Κοζάνης, και προτείνω ένα από τα σάντουιτς ημέρας, αν λόγω κρύου έχει μαζέψει τα μιλκ-σέικ σοκολάτα (€2,50).
Όσο το «Toni’s Playz Street café» είναι εξωστρεφές και σόου-μπίζνικο, τόσο το «Café Delight», στη Στοά Κοραή, είναι κόζυ και διακριτικό. Βρεθήκαμε ένα απόγευμα εκεί, μεγάλη παρέα, με διάθεση για μεγάλες κουβέντες, και... μας άρεσε, μας περιποιήθηκαν τα «παιδιά» του μαγαζιού, ήταν φιλικά, παρεΐστικα, σπιτικά – ατμόσφαιρα που δεν συναντάς συχνά στα μαγαζιά του κέντρου. Η ζεστή σοκολάτα (€1.80) ήταν τέλεια και κάποιος έφαγε δύο αυγά τηγανιτά μάτια (€3.50) και ενθουσιάστηκε χωρίς να είναι φοιτητής, που ως γνωστόν ζεις με αυγά, βραστά ή μάτια, μέχρι να πάθεις αναφυλαξία ή/και να ολοκληρώσεις τις σπουδές σου κακήν κακώς.
Το «Café Delight» είναι φοιτητικό στέκι αλλά χάρηκα που κανένας δεν γκουγκλάριζε τίποτε εκείνο το απόγευμα – μερικές φορές, μη σας πω τις περισσότερες φορές, η στιγμή είναι αυτό ακριβώς που χρειάζεσαι, κι ας μην ξέρεις όλα τα trivia γύρω από αυτή ή την προηγούμενη ή την επόμενη...
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
16°
