Η ATHENS VOICE τρώει στο Jaipur Palace Indian restaurant στο Μαρούσι και ψωνίζει από το All about shoes στην Ερμού.
Από τις εξυπνακίστικες λαϊκές παροιμίες, αυτή είναι η πιο ξεκούδουνη. Απλώς έτυχε να ανοίξει και να κλείσει μια συζήτηση. Με θέμα (;) την οικονομική κρίση…Ναι, όπως το λέτε: έλα κεμπάπ στον τόπο σου.
Η οικονομική κρίση είναι η «μεγαλύτερη που έχουμε δει στη ζωή μας» και η «ισχυρότερη για τις μεταπολεμικές γενιές», και «ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα». Παρόλο που είναι λες και τα ’χουμε δει όλα: φίλος φωτογράφος με ρωτούσε κάπως ανήσυχος αν είναι καλή ιδέα να αναλάβει κι άλλες δουλειές για εταιρεία που του χρωστάει ήδη 15.000 ευρώ. Ήθελα να του πω «μην ανησυχείς», αλλά θα ήτανε ακόμα πιο ποντιακό απ’ το δικό του «σαν να ανησυχώ λιγάκι». Δηλαδή για να φτάνουμε στο σημείο να ψυλλιαζόμαστε ότι κάτι δεν πάει καλά κι εμείς τα ούφο, πάει να πει ότι γκρεμίζεται το σύμπαν. Ή κάτι γειτονικό του.
Εννοείται ότι η κρίση στην Ελλάδα ήταν θέμα συζήτησης μεταξύ ατόμων πιο συγκεντρωμένων, που δεν έχουνε δουλέψει ποτέ στιλίστριες. Κι επειδή βρισκόμασταν σε ινδικό εστιατόριο, πήρε άλλες διαστάσεις: πώς χτυπάει η κρίση χώρες όπως η Κίνα και η Ινδία; Και γιατί θα πρέπει να μας κόφτει εμάς, με όποιον τρόπο κι αν τις χτυπάει; Τι είναι το paneer kulcha*; Από δω βγαίνει η λέξη «πανέρι» ή πρόκειται για απλή συνωνυμία; Μπορούμε να αφήσουμε τα δυσοίωνα και να πούμε καμιά σάχλα για να περάσει η ώρα; Όχι, ε; Καλά, τότε ας συνεχίσουμε με την κρίση στην Ινδία, που πέφτει μακριά απ’ τον πισινό μας. Η Ελλάδα δεν περνάει κρίσεις, είναι κρίση από μόνη της. Κι αν κάτσουμε ήσυχοι και λέμε «τραλαλαλα» τραβώντας τα μαλλιά μας, θα τελειώνουμε μ’ αυτή την υπόθεση της κρίσης – θα έχει αλλάξει η συζήτηση ή θα έχει κλείσει το εστιατόριο. Όχι λόγω κρίσης (καλεεέ!), αλλά λόγω του προχωρημένου της ώρας…
Κι επειδή για την κρίση δεν έχω τίποτα απολύτως να προσθέσω ούτε να αφαιρέσω… ας μείνουμε στο ινδικό εστιατόριο: όποιος έλεγε ότι δεν μπορείς να φας καλό ινδικό στην Ελλάδα, είναι βαλτός από ξένη κρίση και δεν έχει φάει στο Jaipur Palace. Επειδή τα αδέρφια μου υπήρξαν επί χρόνια οικονομικοί μετανάστες στο Λονδίνο, όπου βρωμάει ο τόπος από ινδικά εστιατόρια… όσο να ’ναι, το ’χω φάει το chicken tikka masala μου σε διάφορες εκδοχές. Από φτωχικό λιγδιάρικο μέχρι gourmet, κι από «μέτρια καυτερό» μέχρι «απογειώνομαι για Ταγκανίκα». Κι όποτε πρότεινα να πάμε για ινδικό στην Αθήνα, όλο και κάποιος έβγαινε να μου πει ότι «δεν υπάρχει καλό ινδικό στην Ελλάδα».
Λοιπόν, το φαγητό του Jaipur Palace είναι άψογο, ορίτζιναλ ινδικό σαν αυτά που τρώει κανείς στο Λονδίνο, μια και εκεί πιστεύεται ότι είναι η πατρίδα των chicken corma, masala, madras, makhni, tandoori κ.λπ. Μπορεί δηλαδή όλα αυτά τα πιάτα να είναι ινδικά, έχουν υιοθετηθεί (όμως ή ωστόσο) από την εγγλέζικη κοινωνία. Άντε να βγάλεις άκρη, αν δεν είσαι ειδικός, για το ποιος συνδυασμός υλικών και γεύσεων είναι αμιγώς ινδικός και ποιος ινδο-εγγλέζικος. Υπάρχει και (κρύο εγγλέζικο) ανέκδοτο με τον Ινδό που μετά από χρόνια στο Λονδίνο ανοίγει ινδικό εστιατόριο στο Νέο Δελχί, και οι συμπατριώτες του θεωρούν το φαγητό του γαλλικό…
Το φιλοσοφικό μήνυμα είναι πολύ βαθύ και έχει να κάνει σίγουρα με το σεξ, όπως όλα τα βαθιά μηνύματα, αλλά το άμεσο μήνυμα χωρίς φραμπάλα είναι ότι αν θέλετε να φάτε καλό, νόστιμο ινδικό φαγητό το Jaipur Palace είναι άψογη επιλογή. Ό,τι πήραμε ήτανε τέλειο, οι τιμές ήταν λογικές (30-35 ευρώ το άτομο με κρασί και γλυκά) κι ακόμα και το καταφρονεμένο ινδικό παγωτό, που όλοι το θάβουνε παγκοσμίως ως ξεράσογλου, ήταν υπέροχο.
Στο θέμα του παπουτσιού τώρα: πήγα στο πολυδιαφημισμένο και καρα-λιβανισμένο από τις εγχώριες στιλίστριες All about shoes. Το οποίο δεν είναι μαγαζί αλλά αλυσίδα, μια και μέτρησα καμιά 10αριά στην Αττική και 2 στη Θεσσαλονίκη. Και όντως, έχει παπούτσια. Και πράγματι, έχει καλές μάρκες (Miu miu, Beverly Feldman, Prada κ.λπ.). Και όντως οι τιμές είναι οκέι… αλλά εδώ σταματάμε, γιατί οι τιμές είναι οκέι επειδή τα παπούτσια είναι προπέρσινα, ούτε καν περσινά, και κάπως σού ’ρχεται τώρα το να ψωνίζεις ένα μοντέλο που ήτανε ΙΝ πριν τρία (3!) χρόνια στη λογική τιμή των 150 ευρώ. Θα μου πεις, αλλιώς δεν θα είχες Μiu miu (ούτε δύου-δύου). Θα συμπληρώσεις ότι μπορεί σε μια ξαφνική αναλαμπή να χτυπήσεις περσινό, δηλαδή σχετικά σπαρταριστό μοντέλο, με 80-100 ευρώ… και θα σου πω μπράβο, γιατί κι εγώ τις ίδιες βλακείες κάνω, άρα δεν είμαι σε θέση να σου την μπω καθόλου. Ειδικά τώρα, που στην Ελλάδα φτάνει με τα τσαρούχια η κρίση…
Δεν χάνουμε το πιο χαρούμενο, πολύχρωμο, πολυφυλετικό χριστουγεννιάτικο μπαζάρ της πόλης, που διοργανώνουν «Οι φίλοι του Παιδιού» με τη συμμετοχή 35 και πλέον Πρεσβειών
16°
