Η Κλειώ (κεντρική φωτό) µε περίµενε στην πλατεία στο Μοναστηράκι. Είχα ήδη αργήσει και το πρώτο πράγµα που σκέφτηκα να της πω ήταν συγγνώµη. Ήταν η πρώτη φορά που θα βλεπόµασταν. Mε αγκάλιασε –κυριολεκτικά και µεταφορικά– σαν να ήµασταν παλιοί φίλοι.
Με καταγωγή από Θεσσαλονίκη και µεγαλωµένη κυρίως στο εξωτερικό λόγω πατέρα στρατιωτικού, τέσσερα χρονιά στην Καλιφόρνια και τρία χρονιά στην Ιταλία, κατέληξε να σπουδάζει διοίκηση επιχειρήσεων στην Αθήνα και να δουλεύει παράλληλα σε γνωστό χρυσοχοείο στο Σύνταγµα. Η Κλειώ είναι από τα άτοµα εκείνα που γνωρίζεις και το πρώτο πράγµα που αναρωτιέσαι είναι «Μα πώς γίνεται;» και αυτό ξεκινάει από το πόσο φορτωµένο είναι το σακίδιό της, µε ένα τρίποδο κάµερας να κρέµεται στην άκρη. «Μου αρέσει να έχω το µυαλό µου σε συνεχή τριβή, µε βοηθάει να ηρεµώ και να εκφράζοµαι» µου λέει. Είναι µπλεγµένη µε σχεδόν οτιδήποτε καλλιτεχνικό µπορεί να περάσει από το µυαλό σου. Από κάτι φαινοµενικά απλό σαν τη φωτογραφία, ή µε κοσµήµατα και µουσική του δρόµου. Έως πιο περίεργα χόµπι όπως silk dancing (εναέρια γιόγκα µε κοµµάτια υφάσµατος), fire poi (χορός µε φωτιές) και η λίστα συνεχίζεται.
Περπατήσαµε προς Πλάκα, µακριά από το συνωστισµό, και καταλήξαµε σε ένα πεζοδρόµιο στην οδό Κλάδου να συζητάµε για το «fixieyea», το YouTube channel το οποίο έχει ξεκινήσει εδώ και λίγο καιρό. Έχει ένα από τα λίγα –ίσως και το µοναδικό– LGBTQ YouTube channel στην Αθήνα. Η Κλειώ µιλάει ανοιχτά για το γεγονός ότι είναι gender fluid (άτοµα µε «ρευστό» φύλο/σεξουαλικότητα) – κάτι το οποίο, όπως λέει και η ίδια, χρειάζεται θάρρος να το παραδεχτείς, ακόµα στη σύγχρονη µοντέρνα Αθήνα. «Το κανάλι µου στο YouTube είναι µια διαδικασία µεταβίβασης για µένα, υπήρχαν πολλοί άνθρωποι που µε βοήθησαν να γίνω αυτό που είµαι. Μέσω αυτού του καναλιού µού δίνεται η ευκαιρία να καθοδηγήσω ίσως άτοµα της κοινότητάς µου και να ανταποδώσω αυτό που πήρα».
«Έχω µεγάλο έρωτα µε την Αθήνα! Μπορεί να είναι λίγοι, αλλά είναι κάποιοι άνθρωποι σε αυτή την πόλη που κάνουν κάτι πολύ έντονο που φέρνει µεγάλες αλλαγές. Όπως η Color Youth, που παρότι νέος οργανισµός, για τα ελληνικά δεδοµένα έχει µεγάλη δράση στην κοινότητα. Ή το γκράφιτι µε την κουκουβάγια στην οδό Παλαιολόγου 50, το οποίο κάνει το γύρο του κόσµου».
Λίγο πριν την αφήσω να συνεχίσει µε το µετρό προς Δουκίσσης Πλακεντίας µού έδωσε µια συµβουλή: «Ξέρω ότι είναι σηµαντικό για εµάς να µας αποδεχτούν, και πρέπει να προσπαθούµε να το επιτύχουµε αυτό. Αυτό που θα έπρεπε να κάνουµε κυρίως, όµως, είναι να στρέψουµε την ενέργειά µας στο να αποδεχτούµε τον εαυτό µας και να είναι ευχαριστηµένοι µε το ποιοι είµαστε, ανεξάρτητα από το τι σκέφτεται η κοινωνία για εµάς».
Καθώς περπατάς στον Κεραµεικό θα περάσεις σίγουρα ανάµεσα από καλλιτέχνες του δρόµου και τους πάγκους µε τα χειροποίητα αντικείµενα. Σε έναν από αυτούς τους µικρούς πάγκους κάθεται η Σοφία. Μια φιλική, χαµογελαστή πωλήτρια χειροποίητων κοσµηµάτων µακραµέ. Καθώς κοιτούσα τα περίτεχνα κατασκευάσµατά της, πιάσαµε συζήτηση.
Ξεκίνησε πριν µερικά χρονιά, όταν εξαιτίας της οικονοµικής κρίσης απολύθηκε από τη εταιρεία εισαγωγών-εξαγωγών που δούλευε. Αυτό δεν την επηρέασε, µάλλον ήταν µια «θετική» ατυχία αφού η ανατροπή αυτή µετέτρεψε τη ζωή της σε τέχνη. Πλέον τα τελευταία δύο χρόνια βρίσκεται στον Κεραµεικό προβάλλοντας το ταλέντο της. «Όταν δίνεις χρόνο και ενέργεια σε κάτι πρέπει να το αγαπάς. Γιατί αυτό που θα δώσεις θα φανεί στο αποτέλεσµα». Ένα µόνο κόσµηµα µπορεί να της πάρει από µια ώρα έως µια ολόκληρη µέρα, λόγω της λεπτοµέρειας που απαιτεί η συγκεκριµένη µέθοδος. «Φτιάχνω κοσµήµατα που θα φορούσα εγώ» µου λέει χαµογελώντας.
Ζακ
Φοιτητής από πρόγραµµα ανταλλαγής µαθητών, ο Ζακ ήρθε στην Αθήνα από το Χιούστον του Τέξας. Μετά από την πρακτική σε µια τράπεζα, αποφάσισε πως ήθελε να κάνει κάτι πιο ουσιαστικό. «Όταν έκανα την πρακτική µου στην τράπεζα αυτό το καλοκαίρι, ανυποµονούσα να περάσουν οι µέρες. Σκεφτόµουν ότι απλώς κάνω τους πλούσιους πλουσιότερους. Ναι, έδιναν κάποια χρήµατα σε φιλανθρωπίες, αλλά κατά τη γνώµη µου ήταν λίγο υποκρισία όταν δεν το έχουν ζήσει από πρώτο χέρι».
Αφού κάναµε µια βόλτα στα σύνορα Παπάγου - Ζωγράφου, καθίσαµε σε ένα παγκάκι και µου είπε πώς ήρθε στην Αθήνα. Όταν είδε τη διάσταση που έπαιρνε η κρίση µε τους πρόσφυγες, πήρε την απόφαση να γραφτεί εθελοντής στους Γιατρούς του Κόσµου. Πλέον κάνει εθελοντική εργασία τρεις φορές τη βδοµάδα σε κέντρο προσφύγων µε παιδιά ηλικίας 5-13 από το Πακιστάν, τη Συρία και το Ιράν.
Ο Ζακ δεν έχει ταξιδέψει σε λίγα µέρη, αλλά όπου έχει πάει έχει προσπαθήσει να αφήσει θετικό στίγµα. «Ο εθελοντισµός είναι µε έναν τρόπο εγωιστικός, αλλά σου ανοίγει τα µάτια. Γνωρίζεις την ανθρωπιά µέσα από το πώς προσφέρεις τον εαυτό σου στους άλλους και πώς αυτό ανταποδίδεται και τότε είναι που πραγµατικά γίνονται οι µεγάλες αλλαγές. Όταν µεταφέρεις αυτή την εµπειρία και σε άλλους και τους επηρεάζεις θετικά, και έτσι δηµιουργείται ένα φαινόµενο χιονοστιβάδας από ανθρώπους που θέλουν να αλλάξουν το περιβάλλον τους. Αυτό είναι που αγαπώ στον εθελοντισµό και µε εµπνέει. Κάποτε ήµουν ένας από αυτούς που σκέφτονταν “µα γιατί να δώσω το χρόνο µου για κάτι τέτοιο”, αλλά έχω δει πώς επιδράει και έχω καταλάβει την αξία του. Μου έκανε εντύπωση ποσό φιλικοί είναι οι Αθηναίοι». Αν θα µπορούσε να χαρακτηρίσει την ελληνική εµπειρία µε µια λέξη, αυτή θα ήταν Φιλοξενία.
Ζελές
Διασχίζοντας την πλατεία Συντάγµατος, ενώ πλησιάζεις τις µεγάλες σκάλες που οδηγούν στη Βασιλίσσης Αµαλίας, ίσως δυσκολευτείς να περάσεις από το συσσωρευµένο πλήθος. Εκεί θα δεις τον Δηµήτρη ή όπως είναι το ψευδώνυµό του «Ζελές» – στοιχείο κάθε καλλιτέχνη του δρόµου που σέβεται τον εαυτό του. Καθώς ήταν περικυκλωµένος από κόσµο που περίµενε να πάρει ένα από τα κοµµάτια που φτιάχνει επιτόπου, µε έµπνευση µόνο τη στιγµιαία φαντασία του, έπρεπε να κάνω υποµονή για να τον γνωρίσω.
Στην Αθήνα κατέληξε πριν µερικά χρονιά, από τη Νεµέα Κορίνθιας. Εργάζεται σε µια ταχυδροµική εταιρεία. Ανακάλυψε όµως πως έχει και ένα ταλέντο στο σχέδιο και δεν το άφησε ανεκµετάλλευτο. Αυτή τη µέθοδο, η οποία ονοµάζεται «praise space art», την ασκεί δηµοσιά τις τελευταίες δύο βδοµάδες. Αυτοδίδακτος και µε µόνο λίγη εξάσκηση στο σπίτι.
Τα ταξίδια ήταν πάντα αυτό που την καθόριζε. Γνώρισε ανθρώπους που δεν φανταζόταν ποτέ ότι θα γνωρίσει, όπως και ανθρώπους που της αποκάλυψαν τις καλλιτεχνικές της προοπτικές. «Βρέθηκα κάποτε µε ένα γκρουπ νοτιο-αµερικανών» λέει η Λώρα, «και από τότε τους ακολουθώ όπου κι αν πηγαίνουν, γιατί αυτό που έκαναν µε συνάρπαζε». Της έδειξαν και της έµαθαν ένα µοναδικό τρόπο πλεξίµατος. Τα κοσµήµατα που φτιάχνει θυµίζουν τα στολίδια που φορούσαν οι αρχηγοί των ινδιάνικων φυλών, που καθόντουσαν γύρω από µεγάλες φωτιές και διηγούνταν θρυλικά κατορθώµατα.
Η Λώρα έχει ταξιδέψει σε όλο τον κόσµο. Ο αδελφός της το εξηγεί διαφορετικά: «Βρίσκεται σε συνεχή “αναζήτηση” προσπαθώντας να κατανοήσει όσο το δυνατόν καλύτερα αυτό που υπάρχει έξω από τα στενά όρια της πατρίδας. Αυτά που έχει δει, εκείνους που έχει γνωρίσει, τα περιέχει όλα στην τέχνη της. Είναι ξεκάθαρο πως οι δηµιουργίες της είναι οι ίδιες οι περιπέτειες τις οποίες ζει».
Κάθοµαι µε τη Λώρα στο µπροστινό µπαλκόνι του σπιτιού της. Μου δείχνει τη δουλειά της. Ένα ξύλινο κουτί που ξεδιπλώνει και αποκαλύπτει τα κοσµήµατά της παραταγµένα το ένα δίπλα στο άλλο. Είναι το ίδιο κουτί που χρησιµοποιεί και στις περιπλανήσεις της, στο δρόµο, για να δείχνει στον κόσµο αυτά που φτιάχνει. Ένα µόνο να παρατηρήσεις και συνειδητοποιείς πόση τέχνη βάζει στις δηµιουργίες της. Το µάτι µου πέφτει σε ένα κολιέ, µια σύνθεση από φύλλα. Τέσσερα διαφορετικά µεταξύ τους σκουρόχρωµα φύλλα ακολουθούν το ένα το άλλο σε σειρά. Προορίζονται για το µπούστο ενός κοριτσιού, να το κάνουν να µοιάζει σα να βγήκε από τις σελίδες παραµυθιού.
Εργαζόταν στις Πωλήσεις πριν ασχοληθεί µε το κόσµηµα, ένιωθε παγιδευµένη. «Ήθελα την ελευθερία που σου δίνει αυτό που εσύ επιλέγεις να κάνεις» λέει. «Ήθελα να δουλέψω για µένα και όχι για κάτι τόσο εταιρικό». Μια µέρα έκλεισε ένα εισιτήριο για «οπουδήποτε», και έφυγε. Στο κατάστηµα µε τα σουβενίρ στο βράχο της Ακρόπολης υπάρχει µια αιγυπτιακή σφίγγα φτιαγµένη από κλωστές. Η ίδια η Λώρα αντιµετωπίζει αυτά που φτιάχνει ως «τέχνη» και πληρώνεται για αυτό.
Θα τη βρεις στο Facebook, αν αναζητήσεις το «Knot by Knot» (κόµπος στον κόµπο). Μην απογοητευτείς εάν δεν επικοινωνήσει άµεσα µαζί σου, θα εµφανιστεί. Έτσι είναι η Λώρα, εµφανίζεται ξαφνικά και από το πουθενά.
Μαρία
Εξι µήνες πριν ούτε που το φανταζόταν ότι το όνοµά της θα «κατακτούσε» το ελληνικό κοινό των stand-up comedy youtubers. Η Μαρία Βασιλικού, το 21χρονο κορίτσι από τη Γλυφάδα, αποφάσισε πως ο δρόµος που είχε διαλέξει –σπουδές στις Τουριστικές Επιχειρήσεις– δεν τις ταίριαζε και αναζήτησε µια διαφορετική διαδροµή, αυτή των «ψυχαγωγικών» επιχειρήσεων. Ήξερε πως έπαιρνε µεγάλο ρίσκο, το ίδιο µεγάλη όµως ήταν και η θέλησή της να µην εγκαταλείψει το όνειρό της, οπότε, απλά µπήκε στα βαθιά.
Στο διάστηµα των τελευταίων έξι µηνών, έχει ανεβάσει περισσότερα από 30 βίντεο στο YouTube και έχει ήδη 5.665 «συνδροµητές». Όλα ξεκίνησαν όταν τοποθέτησε βιβλία σε µια σκάλα για να στηρίξει πάνω τους τη βιντεοκάµερα. Δεν είχε λεφτά για τρίποδο.
Συστήνεται ως ελληνο-ρωσίδα youtuber (αφού είναι «µισή» Ρωσίδα), όµως ξεκίνησε µε µικρές live εµφανίσεις για να εδραιώσει τον εαυτό της στον κόσµο του stand-up comedy. «Δεν υπάρχει ανταγωνισµός στο χώρο του stand-up comedy στην Ελλάδα» λέει, εξηγώντας πως οι «συνάδελφοί» της τη δέχτηκαν µε ζεστασιά, τη στήριζαν και της έδιναν κουράγιο πριν ανέβει στη σκηνή. Την πρώτη της φορά στη σκηνή, το ίνδαλµά της ήταν εκεί και την παρακολουθούσε. Αισθάνθηκε να «µαρµαρώνει».
Μας µιλάει µασουλώντας ταυτόχρονα µε λαιµαργία το αγαπηµένο της φαγητό. Μπέργκερ! Στα βίντεο που ανεβάζει περιγράφει κυρίως προσωπικές της εµπειρίες, στις οποίες το ακροατήριό της βρίσκει κοινούς παρονοµαστές. «Η αγαπηµένη µου;» µου απαντά, «εκείνη που αναφέρεται στην υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ». Κοροϊδεύει τον εαυτό της και την έλλειψη πρωτοτυπίας ανεβάζοντας ένα βίντεο για µια… Ρωσίδα που πίνει. Περιγράφει την ερωτική εξοµολόγηση που έκανε «υπό την επήρεια» και δικαιολογεί τα στραβοπατήµατά της λέγοντας πως όταν πίνει τιµά την οικογένεια και την κληρονοµιά της.
Η Μαρία στα βίντεό της περιπαίζει τον ίδιο της τον εαυτό και κάνει πλάκα µε τις περίεργες καταστάσεις στις οποίες έχει βρεθεί. Η µόνιµη «ατυχία» της αποτελεί πηγή έµπνευσης και αστείων. Αυτοσαρκάζεται µε έναν εξαιρετικά δηµιουργικό τρόπο. Σε ένα άλλο βίντεο άκρως διασκεδαστικό διηγείται πώς χάθηκε καθώς οδηγούσε και αντί να φτάσει στη Γλυφάδα, στο σπίτι της, έπαιρνε την αντίθετη κατεύθυνση προς το κέντρο της Αθήνας. Παροµοιάζει τον εαυτό της µε τον Τοµ, τον αγαπηµένο «πονηρό» αλλά εντελώς άτυχο και γκαφατζή γατούλη από τη σειρά κινουµένων σχεδίων Tom & Jerry. Δεν θα µπορούσε να είναι ο Jerry. Είναι τυχερός και επιτυχηµένος.
Η Μαρία Βασιλικού βρίσκεται σε όλα τα social media που υπάρχουν. Έχει τη δική της σελίδα στο YouTube, έχει Facebook και Instagram, αλλά αν θέλεις πραγµατικά να «βρεθείς» κοντά της ακολούθησέ τη στο Snapchat.
