Μέχρι την προπερασμένη Κυριακή υπήρχε το κυριακάτικο παζάρι της Αθήνας, το μόνο που αληθινά δικαιολογούσε το όνομά του. Ήταν υπαίθριο και «λυόμενο», ανάμεσα στο Γκάζι και τον Κεραμεικό, αρχικά παράλληλα με τις γραμμές του τρένου και στη συνέχεια μέχρι και την οδό Ερμού, ακόμα και κατά μήκος της οδού Πειραιώς, στο πεζοδρόμιο μπροστά από το αμαξοστάσιο των τρόλεϊ. Κάθε Κυριακή ξημερώματα, εκατοντάδες μικρέμποροι, ιδίως ρακοσυλλέκτες του σωματείου «Ερμής», έστρωναν και πουλούσαν όλων των ειδών τα εμπορεύματα δεύτερο χέρι – ενώ στις παρυφές της πρώην Κορεάτικης Αγοράς έβλεπες τα τρίκυκλά τους παραταγμένα. Η φτωχή και/ή πολυεθνική Αθήνα πουλούσε και αγόραζε εδώ τα πάντα, σε τιμές εξαιρετικά χαμηλές (φωτό). Έβρισκα βιβλία, εφημερίδες, περιοδικά και παλιές αλληλογραφίες, δηλαδή ό,τι πετούσαν στο δρόμο οι απόγονοι των εκλιπόντων ιδιοκτητών ή όσοι, απλά, καθάριζαν τα σπίτια τους (ειδικά οι αλληλογραφίες είναι σημαντική πηγή έμπνευσης για ένα συγγραφέα). Μιλάμε για τιμές άκρως ανεκτές, ένα ή μισό ευρώ το βιβλίο. Επιπλέον, η αστική πολυχρωμία της Κυριακής εδώ ήταν μοναδική, κι έτσι η όλη φάση μάζευε εκατοντάδες τουρίστες. Τώρα, εξαιτίας επεισοδίων, στα οποία ρίχτηκαν και πυροβολισμοί στον αέρα, ο δήμος ανέβαλε επ’ αόριστον τη λειτουργία του παζαριού. Την Κυριακή 27/5, ο χώρος ήταν σκέτη θλίψη: δημοτικοί αστυνομικοί και κινητά κιγκλιδώματα παντού. Αλλά, αν αναστέλλεται η λειτουργία κάθε δημόσιου χώρου όπου γίνονται επεισόδια, δεν θα μείνει και πολλή Αθήνα διαθέσιμη. Προφανώς και στο συγκεκριμένο παζάρι, ειδικά με τέτοια σύνθεση των εμπλεκομένων, δεν είναι όλοι άγγελοι: υπάρχουν όμως νόμοι και εντεταλμένα όργανα για να τους επιβάλλουν. Το να κλείσει γενικά το παζάρι (από το οποίο, άλλωστε, ο δήμος έπαιρνε και κάποιο νοίκι) μου φαίνεται μεγάλο πλήγμα. Λέγεται ότι ίσως μεταφερθεί κάπου στην Καβάλας, πίσω από του «Σαρακάκη», σε χώρο με δύσκολη πρόσβαση. Αυτό θα είναι, πιθανώς, μεγαλύτερο πλήγμα. Ας δουν το θέμα ο δήμαρχός μας και το υπουργείο Προ. Πο. με ευρύτερο πνεύμα.
Κουίζ για του Παπάγου
Γιώργος Στράτος, Παναγιώτης Αϊβαλιώτης, Μαρία Μπαρ. ονομάζονται οι αναγνώστες που απάντησαν σωστά στο μικρό μας κουίζ για την ανεπίσημη, σκωπτική ονομασία του Παπάγου. Είναι με παραλλαγές: Κάτω Χουντέικα/ Χουντέικα/ Χουντογειτονιά. Οι αιτίες προφανείς. Πρωτοβρήκα το τοπωνύμιο στο μπλογκ «Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία» του φίλου Νίκου Σαραντάκου (σε σχόλιο) και το επιβεβαίωσα από τη δική μας Μυρσίνη Λιοναράκη.
Salonica Lover
Χάρη στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας (ευχαριστώ, Ν. Μαραντζίδη) βρέθηκα για δυο μέρες στη Σαλονίκη, όπου μίλησα σ’ ένα πάνελ ως συγγραφέας και στη συνέχεια πήρα μέρος στην παρουσίαση του τελευταίου μου βιβλίου (ευχαριστώ «Πρωτοπορία», Κ. Γαβριήλογλου, Θ. Τριαρίδη, Π. Σφυρίδη και Θ. Χατζηαναστασίου). Έλιωσα τα παπούτσια μου στο περπάτημα (ε ρε Πάνω Πόλη, ε ρε κάστρα και Γεντί Κουλέ). Έχω να πω ότι το Κέντρο της Θεσσαλονίκης υπερέχει της Αθήνας σε συγκεκριμένους τομείς: καθαριότητα, μηχανάκια στα πεζοδρόμια (σπανιότατα), τηλεματική σύνδεση των λεωφορειακών στάσεων (βλέπεις σε ηλεκτρονικό πίνακα σε πόσα λεπτά θα έρθει ποιο λεωφορείο!), κλειστά μαγαζιά (πολύ λιγότερα), καμένα και σπασμένα κτίρια (δεν είδα). Η εντύπωση του εξωτερικού παρατηρητή, πιθανώς επιπόλαιη, είναι ότι η κρίση είναι λιγότερο έντονη εκεί.
Είναι το ψητοπωλείο που είχε γίνει γνωστό ως «Ξενύχτης», γιατί δούλευε (και δουλεύει) όλο το 24άωρο· ή ως «Σουβλάκια στο αυτοκίνητο», γιατί το φανάρι στα «Σίδερα» του Μαυρομμάτη κρατούσε τόσο, ώστε προλάβαινες να παραγγείλεις, να παραλάβεις και να πληρώσεις. Αν βρεθείτε στο χώρο (Κων/πόλεως & Κασσάνδρας, ένα τετράγωνο πριν την Ιερά Οδό), μην παραλείψετε μια επίσκεψη στο μαγαζί αυτό με το ειδικό λαϊκό χρώμα και να δοκιμάσετε, ιδίως, κεμπάπ.
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
13°
