Με φωνή ψιλή, μικρού κοριτσιού, ο κάδος απορριμμάτων κάνει μια ερώτηση ξανά και ξανά, μιλάει επίμονα σε γλώσσα άγνωστη, όπου η μόνη κατανοητή λέξη είναι η πρώτη: «Μαμά…… … …;».
Από μέσα ένα λιγνό μπράτσο ξεπροβάλλει, κραδαίνοντας ένα πλαστικό κόκκινο χωνί. Σα σινιάλο μιας αλλόκοτης εκεχειρίας, σκέφτομαι, όμως, όχι, πάλι επινοώ ανοησίες, τα συμφραζόμενα είναι απολύτως σαφή, τελικά: «Μαμά, χρειαζόμαστε τέτοιο;».
Στον παράπλευρο κάδο η μαμά, να ’ναι δεκαεφτά, δεκαοχτώ; είναι οπωσδήποτε όμορφη με την μπλούζα από κρεπ βυσσινί βελούδο και τη ροζ, μακριά φούστα με τα κρόσσια. Μόνο οι κίτρινες πλαστικές γαλότσες της δεν πολυπάνε με τα υπόλοιπα. Εξηγούν ωστόσο γιατί είναι η προσοχή της τόσο ολοκληρωτικά στραμμένη στο εύρημά της, μια σακούλα με γυναικεία παπούτσια! ώστε να αγνοεί τις εκκλήσεις της αόρατης κόρης.
Ένα ζευγάρι λευκά αθλητικά τής είναι αδιάφορα κι εγκαταλείπονται εκεί όπου προσγειώνονται, παρομοίως οι σαγιονάρες οι διακοσμημένες με αχιβάδες, όμως, διάνα!, με πρόσωπο που λάμπει ανασύρει ένα ζευγάρι ροζ, ψηλοτάκουνα πέδιλα!
Η κόρη, έξι; με τζιν και τίσερτ και κόκκινο χωνί, σκαρφαλωμένη τώρα στο χείλος του κάδου παρατηρεί τη γεννήτορά της να αντικαθιστά πασίχαρη τις γαλότσες (που μπαίνουν σε μια πλαστική σακούλα) με τα εξάποντα τακούνια. Η μαμά κάνει μερικά δοκιμαστικά βήματα και μόνο τότε, ικανοποιημένη, στρέφεται καλοδιάθετα στη μικρή: «Ναι, και δεν το φέρνεις; Μένει τώρα να βρούμε και κάνα μπιτόνι λάδι. Χα χα χα!».
15°
