Η απρόσμενη ταμπέλα της φωτογραφίας βρίσκεται στην ανατολική έξοδο της Εθνικής Οδού προς τη Λιοσίων, η δε οδός Κουρτίδου είναι παράλληλη με το Ποτάμι (= την Εθνική Οδό), περίπου στις Τρεις Γέφυρες. Όπως κι αν το δει κανείς, είναι μια ταμπέλα πρωτότυπη. Μόλις όμως ξεπεράσεις την πρώτη εντύπωση (αν όχι και θαυμασμό), κατανοείς ότι το μαγαζί δεν πουλάει μαρκούτσια για τον αργιλέ, ούτε καν δημοσιογραφικά μικρόφωνα. Καθώς η περιοχή είναι γεμάτη συνεργεία, υπέθεσα ότι κάτι σχετικό με αυτοκίνητα θα είναι. Αρχικά έψαξα στο ίντερνετ και βρήκα ότι, όντως, το μαρκούτσι είναι εξάρτημα των φρένων. Στη συνέχεια πήγα στην παραπάνω διεύθυνση και βρήκα το φρενάδικο του κ. Διονύση Τσουκαλά. Αν λοιπόν σας πει ποτέ ο μάστοράς σας ότι το αμάξι σας χρειάζεται μαρκούτσια, τώρα θα ξέρετε τι εννοεί.
Αστικό κοτέτσι
Ο “City Lover”, τριγυρνώντας κι άλλο στην περιοχή, ανακάλυψε ένα από τα ελάχιστα κοτέτσια που υπάρχουν σήμερα (2011) μέσα στα όρια του Δήμου Αθηναίων. Το κοτέτσι βρίσκεται στην οδό Ρεγκούκου 15, στα δεξιά ενός συνεργείου αυτοκινήτων «σιτροέν». Αποτελείται από μια περιφραγμένη ράμπα και ίσως κι ένα μέρος του υπόγειου γκαράζ της πολυκατοικίας που υψώνεται από πάνω. Δηλαδή οι κότες (καμιά δεκαριά) και ο μοναδικός κόκορας, για να πάρουν ήλιο κι αέρα, πρέπει ν’ ανηφορίσουν τη ράμπα (δε μου κάνανε τη χάρη, οπότε δεν τους φωτογράφισα). Όμως έβλεπα όλο το τσούρμο στα χαμηλά (και σκοτεινά), ενώ άκουγα και τον κόκορα ευκρινέστατα. (Ευχαριστώ την εκεί κατοικούσα κ. Κρέμα για τη βοήθεια. Η ίδια κυρία μού είπε ότι οι περισσότεροι γείτονες ακούνε το «κικιρίκου», αλλά δεν μπορούν να το προσδιορίσουν. Με την ευκαιρία: άλλο κοτέτσι στην Αθήνα, αγαπητοί αναγνώστες;).
«Ο Σβέλτος»
Επί τα αυτά, στο τέρμα της Λιοσίων επισήμανα κι ένα λαμπρό ψητοπωλείο, που τιμά επάξια τις νεοελληνικές παραδόσεις. Ο «Σβέλτος» είναι φρέσκο μαγαζί, λίγων μηνών, αλλά το έφτιαξε επαγγελματίας που μετράει δεκαετίες στη δουλειά αυτή. Εδώ υπάρχει το πλέον σύνθετο σύστημα από σούβλες που έχω δει εγώ τουλάχιστον στη ζωή μου (μέτρησα δεκαπέντε να ψήνουν ταυτόχρονα, με κάρβουνα εννοείται), σε μια μεγάλη υαλόφρακτη ιδιοκατασκευή που λειτουργεί και σαν κράχτης. Δουλεύει 24 ώρες το 24άωρο χωρίς χώρο εστίασης, μόνο πουλώντας σε περαστικούς οδηγούς (εξού και η ονομασία του) ή κάνοντας ντελίβερι. Έχει όλων των ειδών τα κρέατα (αρνί, μοσχάρι, χοιρινό, λουκάνικο, μπιφτέκι, κλέφτικο, κοκορέτσι κ.λπ.), ψάρια, σουβλάκι με πίτα, ορεκτικά, σαλάτες, μερικά μαγειρευτά και θηριώδη «εργατικά» σάντουιτς. Μετά τις 12 το βράδυ σερβίρει πατσά, γίδα βραστή και μακαρονάδες. Τιμές εξαιρετικές. Λιοσίων 315, 210 8311.930 -986
Ας δούμε τώρα και το σχετικό τοπωνύμιο. Το αρχικό όνομα της περιοχής ήταν «Βασιλική Γέφυρα», γιατί η πρώτη χτιστή γέφυρα πάνω στο Ποτάμι (ως προέκταση της οδού Λιοσίων) δημιουργήθηκε επί Όθωνα, ώστε το βασιλικό ζεύγος να πηγαίνει στο εξοχικό του, τον «Πύργο Βασιλίσσης» (σημερινό Πάρκο Τρίτση). Αργότερα, όταν κατασκευάζονταν οι σιδηροδρομικές γραμμές Λαρίσης και Πελοποννήσου, φτιάχτηκαν και δύο σιδερένιες γέφυρες για το τρένο. Έτσι οι γέφυρες έγιναν τρεις και το τοπωνύμιο μεταλλάχτηκε σε «Βασιλικές Γέφυρες». Όμως, με τη γνωστή διαδικασία που ο Βασιλικός Κήπος έγινε Εθνικός, απαλείφτηκε σταδιακά το «Βασιλικές» κι επικράτησε το «Τρεις». Σήμερα κι εκείνες οι γέφυρες έχουν καταργηθεί, γιατί το Ποτάμι έχει καλυφτεί, αλλά το τοπωνύμιο επιβίωσε. Ωστόσο, εδώ ειδικά η Εθνική Οδός περνάει ανισόπεδα, πάνω από την προέκταση της Λιοσίων προς Αγίους Αναργύρους, Λιόσια κ.λπ. Λόγω αυτής της υπερύψωσης, ένα είδος γέφυρας και τώρα υπάρχει.
22°
