Μήπως είναι απλώς ευκολότερο να αγαπάμε ένα ζώο άλαλο και ανίκανο να μας αμφισβητήσει από το να αγκαλιάσουμε με όλη μας την ύπαρξη ένα πολύπλοκο και απαιτητικό ανθρώπινο ον;
Η συγγραφέας Λένα Διβάνη γράφει για τη σχέση μας με τα κατοικίδια.
Είναι η ιδέα μου ή ολοένα και περισσότεροι ζωόφιλοι και ζωοϊδιοκτήτες αποκαλούν τα κατοικίδιά τους παιδιά τους; Πρώτος έκανε την αρχή ο φίλος μου ο Γιάννης, που μου έκανε παρατήρηση: ο γάτος σου είναι ο συγκάτοικός σου, μου είπε, δεν «έχεις» γάτο. Η διατύπωσή σου δείχνει έλλειψη σεβασμού. Σεβαστόν, του είπα, και πράγματι το βρήκα λογικό αυτό που εκστόμισε παρά το γεγονός ότι ο Ζάχος δεν πλήρωνε κοινόχρηστα και λογαριασμούς.
Μετά άρχισε να κυκλοφορεί η λέξη «παιδί» στις παρέες. Να σου δείξω το παιδί μου, είναι τριών μηνών, μου είπε η Νικόλ κρατώντας την οθόνη του κινητού μπροστά στα μούτρα μου. Κάνω να καμαρώσω το βρέφος και τι να δω; Ένα γαλλικό μπουλντόγκ με σαλιάρα! Ακολούθησαν άλλοι με γενέθλια «παιδιού», εγχειρήσεις «παιδιού», δίαιτα παχουλού «παιδιού», κούρεμα και μποτέ «παιδιού» κ.λπ. κ.λπ. Θορυβήθηκα. Κι εγώ τον υπεραγαπώ τον γατούλη μου αλλά μάσκες με κερατίνη στη γούνα του δεν σκέφτηκα να κάνω…
Τι τρέχει λοιπόν με μας, αγόρια και κορίτσια του 21ου αιώνα; Μήπως είναι απλώς ευκολότερο να αγαπάμε ένα ζώο άλαλο και ανίκανο να μας αμφισβητήσει από το να αγκαλιάσουμε με όλη μας την ύπαρξη ένα πολύπλοκο και απαιτητικό ανθρώπινο ον; Μήπως θέλουμε την χωρίς όρους αγάπη αλλά με τους όρους μας;
Μια ερώτηση κάνω μόνο, δεν είμαι σίγουρη. Σας αφήνω να το σκεφτείτε και τρέχω: ξέχασα να βάλω κροκέτες στο παιδί. Έξαλλος θα ’χει γίνει…
25°
