Αυτές τις μέρες του Ιουλίου κλείνω είκοσι χρόνια στους δρόμους. Είκοσι χρόνια που τρέχω δίχως να σταματήσω παρά για ελάχιστο καιρό, το περισσότερο για ένα δίμηνο περιμένοντας τον Οδυσσέα.
Θυμάμαι ακόμα, σχεδόν φωτογραφικά, την πρώτη μου φορά. Ένα ήσυχο, γλυκό απόγευμα στην Ικαρία που η ανάγκη να βρω ισορροπία μέσα μου και ησυχία στον κόσμο με έκανε να φορέσω τα ως τότε απαξιωμένα αθλητικά μου και να βγω για τρέξιμο στον ασφαλτόδρομο δίπλα στη θάλασσα. Θυμάμαι την πρώτη διακοπή λίγα λεπτά μετά, όταν αμάθητη και ξέπνοη πια δεν μπορούσα να συνεχίσω, όπως και τη διάθεση να προσπαθήσω ξανά μετά το περπάτημα που αναγκαστικά ακολούθησε. Θυμάμαι την επιστροφή στο σπίτι, με μια άγνωστη κούραση και μια απροσδόκητη χαρά που δεν είχαν στη βάση τους καμία επιτυχία, μόνο προσπάθεια.
Η πρώτη μου φορά δεν είχε τίποτα εμβληματικό αφ'εαυτής. Δεν είχε πίσω της μεγάλες αποφάσεις, δεν υπαγορεύτηκε από εσωτερικές αλλαγές, δεν επιδίωκε να πετύχει ή να αποδείξει κάτι, δεν υποκινούνταν από κάποια ορατή πηγή έμπνευσης. Ήταν μια από τις πολλές ήσυχες καθημερινές στιγμές που αθροίζουν τον κορμό της ζωής, απ' αυτές που συνήθως δεν θυμάσαι, καθώς δεν είναι αυτές που χαρακτηρίζουν το παλίμψηστο των ημερών σου. Μαζί, είχε κι ένα παράδοξο: την εντελώς ανεξήγητη διάθεση να βγω στο δρόμο και να τρέξω, να λειτουργήσω με έναν τρόπο όχι δικό μου, να οικειοποιηθώ τον άγνωστο κώδικα του άλλου, του αγαπημένου μου, ήδη δρομέα τότε. Υποσυνείδητα, να βρω νέα σύνδεση μαζί του - όπως λέω τώρα, με την ασφάλεια και τη σοφία των χρόνων που πέρασαν.
Το θαύμα δεν ήταν εκείνη η μέρα, μα οι μέρες που ακολούθησαν. Το θαύμα ήταν ο τρόπος που αυτή η κίνηση άρχισε σιγά-σιγά να μου δίνει χαρά και ευεξία και δύναμη. Και, αργότερα, πολλά χιλιόμετρα και πολλές διαδρομές μετά, ο τρόπος που αυτή η κίνηση έπαψε να'ναι μόνο κίνηση και έγινε εσωτερικό ταξίδι και τρόπος ζωής.
Είναι εξ ορισμού δύσκολοι οι απολογισμοί. Άχαροι, καθώς πιστοποιούν τον αμείλικτο χρόνο που πέρασε, καθώς μες στις επιτυχίες και τις καλές στιγμές αθέλητα δίνουν ευκαιρία να παρεισφρύσουν όσα θέλεις να ξεχάσεις. Μα είναι κάποτε αναγκαίοι και πάντα ανθρώπινοι, τρόπος να μετρήσεις και να σταθμίσεις τον καιρό.
Ο δρομικός απολογισμός μου είναι μαζί ο απολογισμός της ζωής σ'αυτά τα είκοσι χρόνια. Μετριέται με χιλιόμετρα, με διαδρομές, με χρόνους και επιτυχίες. Μετριέται με τραυματισμούς και απογοητεύσεις. Μετριέται με μέρες που βγήκα στο δρόμο με το όλον μου, τον πιο καλό εαυτό μου, κι άλλες που περιέφερα ό,τι είχε απομείνει. Μέρες που ονειρεύτηκα αυτά που προσδοκούσα, αθλητικά και μη, κι άλλες που με κατέβαλε η πιεστική δύναμη της δυσκολίας. Μέρες που τρέχοντας πήρα βαθιές ανάσες κι άλλες που διόλου δεν τακτοποίησε το μέσα μου ο βηματισμός. Μετριέται με υπέροχες διαδρομές δίπλα στη θάλασσα, στο απάτητο χιόνι και στο χώμα που τόσο αγαπώ. Μετριέται με τα χιλιόμετρα της πόλης, την άσφαλτο της καθημερινότητας, τόσο βασικό μέγεθος ζωής όσο ο πρωινός καφές. Μετριέται με ξημερώματα, με λιοπύρια, με γλυκά απογεύματα και με φεγγάρια, που τα θυμάμαι ένα-ένα. Με εκκινήσεις και τερματισμούς. Με τα αξεσουάρ που με συνόδεψαν: μαύρα κολάν της ωριμότητας και κόκκινα σορτσάκια της νεότητας, δεκάδες παπούτσια, χρονόμετρα, και γκάτζετ που νωρίς ξεπέρασα. Μετριέται με γεγονότα των εποχών και της καρδιάς: γεννήσεις, θανάτους, έρωτες, απογοητεύσεις και ενηλικιώσεις πολλές, της κάθε μέρας. Μετριέται με ανθρώπους: συνοδοιπόρους στις διαδρομές, συνοδοιπόρους στην άλλη ζωή, αναγνώστες των δρομικών μου κειμένων, φίλους που δεν θα καταλάβουν ποτέ τι είναι αυτό.
Όλα αυτά αθροίζουν σε κάτι ιδιότυπο και προσωπικό. Έναν άλλο τρόπο ανάγνωσης της ζωής, ένα άλλο πρίσμα. Ένα μέτρο που λέει πως ακόμα σήμερα, είκοσι χρόνια μετά, ο δρόμος είναι μαζί εξομολόγος, κριτής, φίλος και δάσκαλος. Οι διαδρομές είναι χαρά για το σώμα και το βλέμμα, κι ευκαιρία για μια μικρή βόλτα εντός. Και οι μέρες που τρέχω πάντα πληρέστερες, πάντα πιο δικές μου, πάντα με την προσδοκία μιας νέας διαδρομής. Κι ας τρέχουν ήδη μέσα μου τόσες.
7°
