«Mε ένα πόνο» ευχή στη γυναίκα που γεννά, αργότερα τα ματωμένα γόνατα των παιδικών μας χρόνων, μια ακίδα στο δάκτυλο, λίγος ζεστός καφές που έκαψε τα χείλη, ένας συνηθισμένος πονοκέφαλος έτοιμος να σχίσει το κεφάλι στα δύο. Όλα μέρη μιας εξίσωσης «πόνου». Μιας εξίσωσης που έχει μια μεγάλη ιστορία «πόνου» και συνεχίζει να γράφεται για να κατανοήσει τι μας συνδέει με αυτό το περίεργο αίσθημα που περισσότερο εκλαμβάνεται σαν απειλή και λιγότερο σαν ενας σοφός. Που μπορεί να τριβελίζει το μυαλό μας για μεγάλα διαστήματα και να μας υπενθυμίζει πόσο «αδύναμοι» ή «δυστυχείς» μπορεί να είμαστε.
Τον πόνο μπορούμε να το μετρήσουμε αλλά για τον καθένα μας δεν θα είναι ο ίδιος. Γιατί εξαρτάται από τις γενετικές μας διαφορές αλλά και από τις εμπειρίες μας. Είναι μετρήσιμος αλλά παραμένει υποκειμενικός. Είναι αυτή η υποκειμενικότητα που κάνει τη σύγχρονη έρευνα να πιστεύει ότι στην πραγματικότητα δεν είναι μόνο μια απάντηση του εγκεφάλου σε ένα ερέθισμα. Ή μια ένδειξη ενός αλάρμ σαν αυτό ενός αμαξιού που εντόπισε μια βλάβη. Αλλά είναι και η απάντηση της ίδιας της προηγούμενης ζωή μας. Είναι όλες αυτές οι επιδράσεις που αντιληφθήκαμε ως απειλή στην ζωή μας και συσσωρευτήκαν στο μυαλό μας. Είναι η ιεράρχηση των αναγκών μας. Πονάμε τόσο όσο μας επιτρέπει η ζωή μας. Δεν είναι λίγες οι φορές που έντονους πόνους μπορούμε να τους υποτιμούμε εάν την ίδια στιγμή υπάρχει κάτι πιο σημαντικό, κάτι πιο ευχάριστο για εμάς ή και το αντίθετο, στην σκέψη και μόνο μιας βελόνας να πονέσουμε πριν ακόμα μας αγγίξουν.
Ο εγκέφαλός μας παραμένει αυτός ο θαυμάσιος ρυθμιστής που μπορεί να διαχειριστεί το πόσο θα πονέσουμε. Μετά από έναν τραυματισμό ή μια βλάβη, μια έκκριση φυσικών οπιοειδών όπως σεροτονίνη και εγκεφαλίνες θα παραχθούν από τον εγκέφαλο για την αναλγησία και καταπράυνση του πόνου. Είναι τα ίδια αυτά φυσικά οπιοειδή που παράγονται από μια θετική σκέψη για την ζωή μας, απο μια κουβέντα με ένα αγαπημένο φίλο, από ένα φιλί, μια αγκαλιά και ότι μας κάνει να νιώθουμε καλά. Μπορεί όλη η προηγούμενη ζωή μας να δημιούργησε έναν πόνο που είναι έτοιμος να πονέσει «για εμάς πριν από εμάς» και αυτό να επηρεάσει την υποκειμενικότητά μας στον πόνο. Αλλά αν αφήσουμε τον εγκέφαλο να κάνει αυτό που γνωρίζει καλά και εμείς γίνουμε σύμμαχοί του με το μυαλό μας σε ευχάριστα πράγματα. Τότε θα επηρεάσουμε σε ένα μεγάλο μέρος την ευαισθησία μας στον πόνο. Δεν είναι τυχαίο που στο κρεβάτι του πόνου πάντα πρέπει να στέκονται αγαπημένα πρόσωπα έτοιμα να μας δώσουν το καλύτερό τους χάδι.
16°
