Το Σάββατο, όλη η παρέα, είπαμε να κάνουμε την αγαπημένη μας διαδρομή στην Πάρνηθα. Είναι μια κυκλική διαδρομή. Ξεκινώντας από το τελεφερίκ ανεβαίνουμε στο «Μοντ Παρνές», και κινούμαστε μέσα από μονοπάτια, στο οροπέδιο, μέχρι να βρούμε το μονοπάτι της Χούνης, του φαραγγιού που επιστρέφει στο τελεφερίκ. Εκεί κάνουμε μια μεγάλη παράκαμψη ανεβαίνουμε ως το καταφύγιο Φλαμπούρι και ξαναπέφτουμε στη Χούνη, κατεβαίνοντας μια απότομη πλαγιά, για να συνεχίσουμε ως το τελεφερίκ. Η διαδρομή μας αρέσει για την ποικιλία της. Το πρώτο κομμάτι ως το «Μοντ Παρνές» είναι το πιο κουραστικό. Το έχω περιγράψει σε προηγούμενη ανάρτηση.
Το οροπέδιο θα έλεγα ότι είναι αδιάφορο αν δεν προκαλούσε σοκ η καταστροφή που έχει προκαλέσει η πυρκαγιά. Κρανίου τόπος, τόσα χρόνια μετά. Τον χειμώνα συναντάμε εκεί και ελάφια, αναρωτιέμαι αν δεν αποτρέπουν την αναγέννηση του δάσους.
Το μονοπάτι ως το Φλαμπούρι, μέσα στα έλατα, είναι μια από τις πιο όμορφες σύντομες διαδρομές που έχω κάνει, σε κάνει να κλαις για το υπόλοιπο μέρος του βουνού που έχει καταστραφεί. Στο Φλαμπούρι γίνεται σύντομο διάλειμμα και ακολουθεί το κατέβασμα προς την Χούνη, μια ιδιαίτερα «τεχνική» διαδρομή. Όπου τεχνική βάλτε πέτρες που γλιστράνε, απότομη κλίση και υψηλές πιθανότητες τούμπας. Ακριβώς λόγω του κινδύνου προσέχουμε και μέχρι στιγμής έχουμε αποφύγει τα δυσάρεστα. Χθες πάντως πρόσθεσα έναν ακόμα τρόπο να πέφτω στο ρεπερτόριό μου: έπιασα ένα κλαδί, για να μειώσω την φόρα μου, και έσπασε, με αποτέλεσμα να προσπαθήσω να πιαστώ, χωρίς μεγάλη επιτυχία, από έναν καθόλα αφιλόξενο βράχο! Ευτυχώς η ζημιά ήταν μικρή, άφησα πίσω ένα τμήμα του νυχιού στο μεγάλο δάκτυλο του χεριού μου. Στη Χούνη το μονοπάτι είναι πολύ πιο ομαλό και καθώς έχει πια περάσει η ώρα, συναντάμε και πολλούς περιπατητές. Ιδανικό για κυριακάτικη βόλτα.
Θα τολμούσα να πω ότι την διαδρομή την έχουμε μάθει απέξω αν δεν ήξερα πόσο εύκολο είναι να βγεις από το μονοπάτι, να χάσεις μια στροφή και να βρεθείς σε αδιέξοδο. Πριν από λίγες ημέρες τα παιδιά φίλης αναγκάστηκαν να καλέσουν την πυροσβεστική καθώς νύχτωνε και δεν μπορούσαν να βρουν τον δρόμο της επιστροφής. Εμείς παρά λίγο να χάσουμε τον Ρόμπερτ. Είχαμε μόλις ολοκληρώσει το δύσκολο κατέβασμα από το Φλαμπούρι όταν συνειδητοποιήσαμε ότι δεν ερχόταν μαζί μας. Καθώς συνηθίζει να χάνεται, στην αρχή το διασκεδάζαμε ετοιμάζοντάς την καζούρα. Στο δεκάλεπτο ωστόσο και καθώς δεν απαντούσε στις φωνές μας αρχίσαμε να ανησυχούμε. Τελικά εμφανίστηκε, πάνω που είχαμε αρχίσει να γυρνάμε για να τον βρούμε. Ακολούθησε μπαράζ πειραγμάτων και αντι-πειραγμάτων, κυρίως από τον έτερο μαθηματικό, τον Στέφανο, ο οποίος και του ανακοίνωσε ότι εκδόθηκε «silver alert». Μας έκανε εντύπωση πάντως πώς το δάσος, ενδεχομένως και η μορφολογία της πλαγιάς, έπνιγαν τις φωνές, με αποτέλεσμα ακόμα και σε κοντινή απόσταση να χανόμαστε μεταξύ μας. Στη διαδρομή είχαμε άλλες δύο απώλειες. Πρώτα την Σούλα, που έχει μείνει πίσω στην βουνήσια προπόνηση και προτίμησε να επιστρέψει μετά τα σκαλάκια και να μας περιμένει στο τελεφερίκ. Αναρωτιέμαι ποια είναι η δεοντολογία σε αυτές τις περιπτώσεις στο βουνό. Καθησυχάσαμε τις τύψεις μας που την εγκαταλείψαμε με την επίγνωση ότι εκείνη την ώρα η διαδρομή ήταν πολυσύχναστη καθώς είναι το αγαπημένο μέρος για προπόνηση των δρομέων. Στη συνέχεια αποφάσισε να επιστρέψει και ο Αποστόλης που τον ενόχλησε το πόδι του. Άλλο απρόοπτο δεν είχαμε και ολοκληρώσαμε το τρέξιμο σε τρεις ώρες, κάνοντας 14 χιλιόμετρα και 1000 μέτρα υψομετρική.
ΥΓ. Νομίζω ότι έχω βρει το ιδανικό σνακ για τα «long run». Ξερά σύκα, αμύγδαλα και, η πινελιά μου, κομματάκια μαύρης σοκολάτας. Συμπυκνωμένες, νόστιμες και εύπεπτες θερμίδες. Καθώς έχω κόψει την ζάχαρη, με εξαίρεση μόνο στις πολύωρες προπονήσεις, νομίζω ότι θα περιμένω το Σαββατοκύριακο για την απαγορευμένη απόλαυση!
13°
