Το Ελελεύ λίγο πριν την Πορταριά προσφέρει σπιτικές πίτες, μεζέδες, δροσιά και ρομάντζα
Αυτό το κομμάτι του πηλιορίτικου δρόμου που ανηφορίζει στα τουριστικά χωριά, Πορταριά και Μακρυνίτσα, μπορεί να μην είναι Βόλος αλλά στην πραγματικότητα είναι κάτι σαν την Κηφισίας και μόλις 10 λεπτά από την πόλη. Από δω περνούν καθημερινά οι Βολιώτες που βγαίνουν για καφεδάκι, φαγητό ή ρομαντζάδα μετά τη δουλειά, από δω και κάθε επισκέπτης του βουνού που αναζητά Κένταυρους και νεράιδες στο καταπράσινο όρος. Εδώ λοιπόν, πάνω σε μια εντυπωσιακή φουρκέτα-στροφή, μέσα στη μέση ενός βουνίσιου πουθενά, λίγο έξω από την Πορταριά, αναγκαστικά θα κόψεις ταχύτητα. Αριστερά σου, ένα μικρό κιόσκι με μια ευμεγέθη ταμπέλα, σου ανακοινώνει πίτες αληθινές και παραδοσιακές.
Ελελεύ: ένα στέκι με υπέροχες πίτες λίγο έξω από την Πορταριά
Έχω περάσει πολλά εκατομμύρια φορές από δω και πάντα σκεφτόμουν ότι πρέπει να δοκιμάσω την τύχη μου πλην όμως, πάντα έλεγα, άσε μια άλλη φορά, καθώς, εμείς στο Βόλο, στο θέμα πίτα είμαστε άκρως κακομαθημένοι. Μια αξιοπρεπής έως τέλεια πίτα μας περιμένει σε κάθε γωνιά του δρόμου, σε κάθε χωριό, στο όπου σταθείς και όπου βρεθείς. Όταν αποφάσισα τη στάση, συνειδητοποίησα πόσα όμορφα έχασα τόσα χρόνια τώρα. Γιατί το σύμπαν του Γιώργου Δαμιανού, είναι ένας αλλόκοτος χώρος γαλήνης που έχει να σου προσφέρει πολλά περισσότερα από έναν καφέ και μια πίτα στο χέρι, όλα αθέατα από την οδική αρτηρία.
Ο Γιώργος υπήρξε μορφή του Βόλου των 80ς, με ένα ονομαστό, διάσημο μπαρ, στη συνέχεια έκανε καριέρα στον χώρο του εμπορίου, μέχρι που ένα πρόβλημα υγείας ήρθε να του ψιθυρίσει πως κάπου, είχε πάρει κάποιο λάθος μονοπάτι. Τότε αποφάσισε την αναχώρηση, που όμως, δεν είναι διόλου αποχώρηση. Αυτό το πατρικό κτήμα της γυναίκας του, με το σπίτι που θα ανακαλύψεις λίγο πιο κάτω, την καταπράσινη πλαγιά και την απέραντη θέα στον Παγασητικό, το Βόλο και τα αρχοντόσπιτα της Μακρυνίτσας, ήρθε σαν ίαση, καταφύγιο αλλά και ευκαιρία μιας καινούργιας ζωής, κομμένης και ραμμένης στα μέτρα του. Το Ελελεύ, με το παράξενο όνομα που συμπτύσσει τρία σε ένα, είναι μια πολεμική σπαρτιατική ιαχή, μια επίκληση στον Απόλλωνα για την έλευση του φωτός αλλά και οι πρώτες συλλαβές από τα ονόματα που έχουν οι δυο του κόρες, δεν είναι ένα μαγαζί όπως το φαντάζεσαι αλλά ένα one man show, η καθημερινότητα ενός αναχωρητή που θα σου σερβίρει εδώ, την προσωπική του, αποκλειστικά, εμπειρία.
Χειροποίητες πίτες, τυρόψωμο και τσίπουρα
Η μαμά του Γιώργου έκανε ονειρεμένες πίτες και από κείνη κληρονόμησε το χάρισμα αλλά και την τεχνική. Το φύλλο του το ανοίγει με το χέρι και ένα φύλλο που δεν έχει ανοιχτεί με μηχάνημα, έχει άλλη συγκίνηση. Στη χορτόπιτά του, που όμοιά της δεν έχεις ξαναδοκιμάσει, δεν καταδέχεται να βάλει ένα ταπεινό σπανάκι αλλά καλέντουλα, μυρώνια, γάλιο και καυκαλήθρα, βότανα που αγνοούν οι πολλοί, αυτά που άφθονα φύονται στη γειτονιά του, για όποιον ξέρει την αξία τους και γνωρίζει την κοψιά τους. Το λάδι της πίτας είναι από τα δικά του ελιόδεντρα, το τυρί, το καλύτερο, το πιο αγνό στη γκάμα των τοπικών τυριών. Αυτό που φτιάχνει μια «άλλη» τυρόπιτα, τυλιγμένη σε ρολό, φίνα και ρουστίκ συνάμα. Το τυρόψωμο που ζυμώνει με το δικό του προζύμι και το ελιόψωμο με τις δικές του ελιές, δεν έχουν ταίρι σε όλο το Πήλιο. Όλα ψήνονται στη μασίνα που έχει σπίτι του, ποσότητες οικιακές που ανανεώνονται ανάλογα με τη ζήτηση, τον έχει φάει το ανέβα-κατέβα στην ανηφορική πλαγιά, σ’ αυτή τη διαδρομή σπίτι-μαγαζί.
Κάθεσαι, λοιπόν, στα πίσω τραπεζάκια και αμέσως το ζεν έρχεται να σε βρει κατευθείαν στην καρδιά, να εξαπλωθεί σαν βάλσαμο στο σώμα σου. Θέα, ουρανός, θάλασσα, βουνίσιος αέρας, δροσιά, γαλήνη και απόλυτη ησυχία, λες και δεν απέχεις δέκα μέτρα από την κεντρική λεωφόρο. Όλο αυτό, ξυπνά εντός σου ραστώνη, την οποία ακολουθεί μια όρεξη για τσιπουράκια. Ο Γιώργος και εδώ, έχει να σου σερβίρει το καλύτερο. Διπλής απόσταξης από τον Τύρναβο. Μεζέ θα σου βγάλει με ό,τι ο ίδιος τροφοσυλλέγει. Ονειρεμένα τσιτσίραβλα, κρίταμα, μαύρες ελιές που τρώγονται με τις χούφτες, μανιταρόπιτα, ντοματόπιτα, κολοκυθόπιτα, αυγόφετες που κατεβαίνει σπίτι του και στις χρυσοροδοκοκκινίζει στην στιγμή.
Αν έχεις όρεξη, θα κάτσει να σου πει ιστορίες. Για το πώς αλλάζει ο άνθρωπος ζωή, για τα μυστικά της φύσης που σε περιτριγυρίζουν, αλλά που εσύ, ο άνθρωπος της πόλης, δεν ξέρεις να τα δεις. Αν όχι, γενικά θα μιλήσει ο ήχος της σιωπής. Βράδυ επιστρέφοντας από κάπου τριγύρω στο Πήλιο, αξίζει να σταματήσεις για ένα ποτό, μπαρ όμοιό του δεν θα βρεις στην περιοχή, με τέτοια θέα και για τα μάτια σου μόνο. Εκείνη την ώρα μπορεί να έχει μείνει και εξαίσια μηλόπιτα από το απόγευμα, γάντι ταιριάζει με ένα ουίσκι. Αν και ο Γιώργος, δεν το ξενυχτάει. Μόλις κόψει η κίνηση, αποσύρεται στα ιδιαίτερα της μοναχικότητάς του. Να μελετήσει τα άστρα και τους αρχαίους σοφούς. Αύριο ξυπνάει από το χάραμα να ζυμώσει το φύλλο του, με αλεύρι αγνό, χωρίς χημικά, από μικρούς αλευρόμυλους. Φεύγοντας, πάρε ό,τι έχει σε βαζάκι. Να τον θυμάσαι στην πόλη και να τον ευλογείς.
Στο φυσικό κατάστημα στη Βίτωλη Φθιώτιδας έχετε τη δυνατότητα να δοκιμάσετε βραβευμένα μέλια, αλείμματα, γύρη, βασιλικό πολτό, πρόπολη αλλά και παστέλι.
10°
