Τσιπς ή ξηροί καρποί: Γιατί τα καταναλώνουμε περισσότερο μαζί με το ποτό
Σε πολλά μέρη της Ελλάδας, κυρίως της ΒΟΡΕΙΑΣ –να τα λέμε κι αυτά–, οι άνθρωποι που έχουνε νυχτερινά μαγαζιά φέρνουν κάτι-τις όταν σου βάζουν ποτό: φιστίκια, τσιπς ή νάτσος στα βασικά, τυροπιτάκια, μπουγατσάκια, ντακάκια, λουκανικοπιτάκια, πιτσούλες, πατάτες φούρνου, φουντούνια, τηγανητά κολοκυθάκια και ένα σωρό άλλα πράγματα ακουμπάνε μαγευτικά πλάι στο ποτό σου, όσο πλησιάζεις/περνάς τη Λάρισα. Κάτι που δεν συνηθίζεται σε όλο το εξωτερικό, μόνο όταν έχουν κέφια οι εξωτερικοί κερνάνε σνακς, αλλά είναι ωραίο στην Ελλάδα, σε κάνει να αισθάνεσαι κόζυ… και να πίνεις περισσότερο αλκοόλ από ότι θα έπινες ξεροσφύρι, που δεν μπορείς.
Τελευταία τυχαίνει σε μαγαζιά (της Αθήνας) να μας φέρνουν ένα ποτό, μια μπίρα ή ένα ποτήρι κρασί, ξεκρέμαστο. Στα 6, 8 ή 12 ευρώ του ποτού σου δεν περιλαμβάνεται ένα μπολ με τσιπς ούτε καν με ποπ-κορν, που κοστίζει εντελώς τίποτα, στο χαρίζουν κανονικά. Συνήθως αυτό παρατηρείται σε μαγαζιά που έχουν και φαγητό, με τη λογική «άμα πεινάς, παράγγειλε κάτι να φας με 8, 10 ή 20 ευρώ και μην περιμένεις ότι θα τη βγάλεις τσίπικα με μια μπίρα».
Εσύ όμως θα έπινες δύο, μπορεί και τέσσερεις μπίρες, αν είχες κάτι αλμυρό να σου κρατάει την πίεση στα σωστά επίπεδα, παρά το αλκοολάκι. Θα περνούσε η ώρα σου πιο ευχάριστα με λίγα τσιπς, με ξηρούς καρπούς ή με αυτές τις ψημένες πιτούλες που φτιάχνουν μερικά έξυπνα μαγαζιά (αραβικές πίτες κομμένες λωρίδες, ψητές, με αλάτι και πάπρικα: μεγάλη εφεύρεση). Και δεν θέλεις απαραίτητα να φας κανονικό φαγητό όταν βγαίνεις το βράδυ, προτιμάς να ξοδέψεις τα λεφτά σου σε ποτά, για την παρέα, για το χάβαλο, για να ξεχαστείς που είσαι πάρα πολύ στριμωγμένο – αν και τόσο αγαπησιάρικο άτομο…
Το κόστος των σνακ που συνοδεύουν παραδοσιακά τα ποτά στην Ελλάδα, είναι χαμηλό. Οι ξηροί καρποί αγοράζονται χονδρικά, όπως και τα τσιπς, σε συσκευασίες-μαμούθ. Με μια χούφτα τσιπς, ξεγελιέται μια μπίρα ή ένα ποτό, οδηγεί σε δεύτερη μπίρα και τρίτο ποτό. Το ίδιο γίνεται και με μια χούφτα φιστίκια, νάτσος, πιτάκια ή ποπ-κορν. Ο πελάτης που πεινάει κανονικά και θέλει να φάει μια μπριτζόλα με πατάτες και σαλάτα, δεν πρόκειται να χορτάσει με λεμπλεμπλιά, το σνακ του ποτού δεν ανταγωνίζεται το κυρίως γεύμα – απορούμε που δεν το ξέρουν οι μαγαζάτορες και νομίζουν ότι μας κόβουν την όρεξη όταν σερβίρουν παρελκόμενα. Οι ποσότητες στα μπολάκια πλάι στα ποτά μας είναι μικρές, καλό είναι να ανανεώνονται με κάθε ποτό και… να τρώγονται, να μην είναι μπαγιατέλες, να μη σπάνε δόντια, να μην ανακυκλώνονται (ίου), να μην έχουν νοτίσει. Κυρίως, να σερβίρονται άνετα, χωρίς να χρειάζεται να φοράμε καπέλο το άδειο μπολάκι για να μας προσέξουν οι σερβιτόροι.
Λογικό είναι να μην είναι όλοι οι μαγαζάτορες Σαλονικιοί στην Αθήνα, δεν περιμένουμε πεϊνιρλάκια όταν βγαίνουμε για ένα ποτό. Αλλά άμα θέλουν οι μαγαζάτορες να πίνουμε περισσότερα ποτά, καλό θα είναι να ψωνίσουν τσιπς και ξηροκάρπια για την πελατεία τους, ακόμα κι όταν διαθέτουν πλήρες μενού. Άλλο το «βγήκα για ποτό», άλλο το «στρώσε τραπέζι κάπελα».
Ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Πλάκας είναι οι πολυάριθμες ταβέρνες της, με μερικές εξ’ αυτών να κουβαλάνε στην πλάτη τους πολλά χρόνια ιστορίας
17°
