Ο Επίκουρος, κατά κόσμον Αλβέρτος Αρούχ, έφυγε πολύ πρόσφατα αλλά μας άφησε παρακαταθήκη τα βιβλία του.
Ήταν ο φόβος και ο τρόμος των εστιατόρων απανταχού της Ελλάδας με καυστική πέννα και κριτικές που συχνά πυκνά τσάκιζαν κόκαλα. Οικονομολόγος και για πολλά χρόνια καθηγητής στο Deree, έγινε ευρύτατα γνωστός αρθρογραφώντας σε μια μακριά σειρά εντύπων ενώ εξέδωσε και αρκετά βιβλία. Θέμα του, ή καλύτερα εμμονή και πάθος του, το φαγητό που ο ίδιος αντιμετώπιζε σαν τέχνη και σαν πνευματική εμπειρία.
Ο Επίκουρος, κατά κόσμον Αλβέρτος Αρούχ, έφυγε πολύ πρόσφατα αλλά μας άφησε παρακαταθήκη τα βιβλία του να μας ανοίγουν την όρεξη για ταξίδια της γεύσης αλλά και του νου. Το τελευταίο του (εκδόθηκε λίγες μέρες μετά τον θάνατό του), έχει τίτλο «Η γεύση της μνήμης-Αναμνήσεις και εξομολογήσεις ενός κριτικού εστιατορίων» και είναι η διαδρομή της ζωής του μέσα, από τι άλλο, πιάτα, γεύσεις, μυρωδιές που μπερδεύονται γλυκά με παιδικές μνήμες, εφηβικούς έρωτες, στρατό, σπουδές, καριέρα, ανθρώπους. Στις σελίδες του βιβλίου οι μπακαλιάροι με τσούσκες πιπεριές, τα τας κεμπάπ με πιλαφάκια, οι σεφαραδίτικες συνταγές και τα μπουρεκάκια μελιτζάνας κονταροχτυπιούνται με πάπιες καντονέζικες, pate de campagne, τα σαραντατρία πιάτα του Φεράν Αντριά, τα δεκαεπτά του Μπλούμενταλ και τα εικοσιτέσσερα του Ρενέ Ρετζέπι με τρόπο εξόχως γλαφυρό κι άλλο τόσο απολαυστικό.
Έχοντας ταξιδέψει σε όλον τον κόσμο και έχοντας γευτεί τους σημαντικότερους σεφ της εποχής μας, περιδιαβαίνοντας από καπηλειά μέχρι τριάστερα εστιατόρια, αυτός ο «εκδημοκρατιστής της γαστρονομίας» όπως δηλώνει, καταλήγει στις τελευταίες σελίδες: «Το φαγητό της μάνας μου μού λείπει αφόρητα, μπορεί να μην διέθετε γαστρονομική τελειότητα ήταν όμως εθιστικά νόστιμο». Από τις εκδόσεις Ίκαρος, 13€.
