Καμιά φορά με πιάνει νοσταλγία για τηγανητές αυγόφετες με ζάχαρη, όταν σκέφτομαι την άνοιξη να εισβάλλει με πάθος και να πυρπολεί με πράσινο τα γρασίδια, τις μηλιές και τα τριαντάφυλλα του κήπου μας στη Νέα Ορεστιάδα, είμαι δεκαεπτά και ονειρεύομαι το διάπλου του Ατλαντικού και την κατάκτηση της Αμερικής. Αυτό σημαίνει τηγανητές αυγόφετες άλλωστε: προθέρμανση, αφετηρία πραγμάτωσης πλάνων ζωής, μεταιχμιακή γεύση, αυτή ανάμεσα στην εφηβική ονείρωξη για περιπέτεια και τον τρόπο βίωσής της στο μετά, μέσα από τρένα, αυτοκίνητα, πλοία και αεροπλάνα, ένα τσικ πριν το διακτινισμό στο άπειρο του κόσμου.
Ίσως έφταιξαν τα μήλα που κολυμπούσαν μέσα στη λευκή σανγκρία που παράγγειλα για να συνοδεύσει το μπέργκερ μου στο “Pax”, ευφάνταστη πρόταση του Γιώργου-born-to-grill, όπως έγραφε και η πλάτη του τισέρτ του, και ο νους μου έτρεξε σε Ορεστιάδα αλλά και Νέο Κόσμο.
Κι όταν ήρθαν οι συνοδευτικές πατάτες τσίλι κον κάρνε με ένα «αμερικάνικου» μεγέθους αβγό μάτι, συνέχισα να κατρακυλώ σε αναμνήσεις, ενήλικας τσόγλανος επιτέλους, αυτή τη φορά στα σιταροχώραφα της Αϊόβα, στη Sunset του L.A., στην Κοιλάδα του Θανάτου, στο στάδιο των Σακραμέντο Βασιλιάδων, στο Bowery της Νιουγιόρικα - είναι τεράστια η Αμερική, δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος, μόνο μια γεύση μπορεί να συγκολλήσει όλα τα χιλιόμετρα: ζουμερά μπέργκερ με συνοδευτικά λάχανα και καρότα μέσα σε σος, μυρωδιές από μπάρμπεκιου σε αυλές μονοκατοικιών στο Μέιν, αντίκρυ από τα δάση με τις σημύδες και αφράτα ψωμάκια που μέσα τους 1680 γραμμάρια υπέρτατα ψημένου κρέατος είναι φυλακισμένα όπως τα όνειρα διέλευσης από πολιτεία σε πολιτεία στον Ηνωμένο Χάρτη!
Εμπειρία γευστική το “Pax Burgers”, δειπνούσα σαν να μην ήμουν στη γωνία Καλαποθάκη και Βενιζέλου, αλλά στη διασταύρωση Πεντηκοστής Δεύτερης και Σαράντα Ένα στο Ντιτρόιτ, σε dinning δίπλα στα παλιά εργοστάσια της Φορντ, ζουμερά καλοψημένες αναμνήσεις στο γκριλ της μνήμης και των χιλιομέτρων, γευστικά εντυπωμένες σημειώσεις-απομεινάρια, θησαυροί, καρτ ποστάλ, από μια Αμερική και μια Ορεστιάδα όπου όνειρα για ταξίδια και πραγματικά χιλιόμετρα αρμολογούν το αιώνια δικό μου on the road.
Πλήρωσα το λογαριασμό. Βγήκα, έξω η Θεσσαλονίκη λαμπύριζε απο μαρκίζες εμπορίου και επιθυμιών, τα ταξιδιωτικά γραφεία της Μητροπόλεως πουλούσαν Βοστόνη στα 800 και Ορλάντο fun park στα 1200. Δεν έχω πάει στο Ορλάντο και μάλλον δύσκολο να τα καταφέρω υπό την παρούσα κρίση. Αλλά από το “Pax” θα ξαναπεράσω. Είναι η πιο δική μου κοντινή και από το σπίτι και από το γραφείο Αμερική!
20°
