Ο Πανσερραϊκός είναι μια θλιμμένη ιστορία! Πιασιάρικος πρόλογος, δε λέω, όμως το διακύβευμα αυτού του γκουρμέ ποστ δεν είναι η ένδοξη ομάδα ποδοσφαίρου της πόλης αλλά οι ένδοξες «πίτες της Βούλας». Που είκοσι χρόνια τώρα τις χαίρονται εκεί στον κάμπο, αλλά επιτέλους ήρθε και η ώρα της Θεσσαλονίκης να τις δοκιμάσει και να ευφρανθεί.
Η Ισμήνη Τζούμα και η Μαρία Λαδοπούλου αποφάσισαν πως ένα πτυχίο οικονομικών είναι πάντα ένα «βραχιολάκι», όπως λένε και στα μέρη μου στη Θράκη, ήταν όμως άτυχες ως προς την άσκηση του επαγγέλματος, αφού αποφοίτησαν από το ΑΠΘ, καιρό πριν τα οικονομικά γίνουν σέξι λόγω Βαρουφάκη και διαπραγμάτευσης.
Χρυσοχέρες, διορατικές και πολυμήχανες, είδαν το μέλλον να τους γνέφει όταν ένα μικρό μαγαζάκι στην Παύλου Μελά τους χαμογέλασε ξενοίκιαστο, καλώντας τες να κοπιάσουν. Έφεραν τα αλεύρια και τα ταψιά, τα φύλλα και τους πλάστες, και «κατέβασαν» στη Θεσσαλονίκη όλο το know how, τις συνταγές, τα μυστικά και τα κόλπα που έκαναν τις «πίτες της Βούλας» διάσημες στα πέριξ του Στρυμώνα.
Και ορίστε πώς ο Πανσερραϊκός πήρε το διπλό, μέσα στην έδρα της μπουγάτσας με τυρί, με κιμά και με κρέμα, κανέλα και ζάχαρη άχνη. Γιατί προϋποθέτει ρίσκο και τόλμη να κοντράρεις στα ίσια τους Θεσσαλονικείς τεχνίτες αλλά και το λαό, που, για να τον πάρεις με το μέρος σου, οφείλεις να ιδρώσεις για τη φανέλα. Τα κατάφεραν όμως. Συνεπικουρούμενες από τον Δημήτρη Μακρυνάκη aka... «the κουρού γκουρού» και μια αχτύπητη ομάδα μαστόρων, από το πρώτο φως της μέρας έως τις εννιά το βράδυ ψήνουν τις πιο ωραίες χειροποίητες, μπελαλήδικες, μερακλήδικες και φρέσκες πίτες του κέντρου.
Με πρώτη ύλη που έρχεται κατευθείαν από μικροπαραγωγούς των Σερρών, οι γεύσεις τους είναι θεϊκές. Αφράτες μηλόπιτες και μεσογειακές κολοκυθόπιτες, τσαχπίνες κρεμόπιτες και ζουμερές κοτόπιτες, σε συνδυασμό με τις κλασικές απολαυστικές κρεατόπιτες, πρασόπιτες, μανιταρόπιτες και πατατόπιτες, φτιάχνουν ένα μοναδικό ρόστερ που οι σκέτες μπουγάτσες της Εγνατίας και των αντιπάλων πιταρίστας ιδρώνουν για να τους αντιπαρατεθούν.
Και, ω, η έκπληξη, όταν επιτιθέμενος μετά τα ταψιά στο ψυγείο για να πλαισιώνω την ηδονή με γάλα κακάο, αντιλήφθηκα πως δεν ήταν Σεργάλ, το μυθικό δηλαδή γάλα των Σερρών, αλλά λατρεμένο Ροδοπάκι, από την πατρίδα μου την Ξάνθη. Συγκίνηση με κατέλαβε και φίλοι δεινοί γίναμε με την Ισμήνη, τη Μαρία και τον Δημήτρη «the κουρού γκουρού», γιατί έτσι πρέπει να κάνουμε εμείς τα επαρχιωτόπουλα εδώ στις μεγάλες πόλεις. Να αγαπιόμαστε και να υποστηριζόμαστε. Μέρος των τόπων που αφήσαμε προς χάριν της Θεσσαλονικιώτικης Ντόλτσε Βίτα είναι και οι γεύσεις των περιοχών που τους ξενιτευθήκαμε. Για τον λόγο αυτό σας καλώ να δοκιμάσετε την τέχνη των κοριτσιών.
Μπορεί ο Πανσερραϊκός να μην είναι πια αυτό που ήταν και η Σκόντα Ξάνθης να παλαντζάρει επικίνδυνα κάθε σεζόν, όμως αυτή η ευγενής πρόσμιξη γεύσεων Σερρών και Θράκης με κάνει να διαλέξω για επίλογο τον τίτλο ενός πολυαγαπημένου βιβλίου του Μένη Κουμανταρέα: «Η μυρωδιά τους με κάνει να κλαίω». Όταν δε τα κορίτσια μού επικοινώνησαν και το ότι μπορείς να παραγγείλεις τις αγαπημένες σου γεύσεις να καταφθάσουν είτε σε slice είτε σε ταψί ολόκληρο, τότε ήταν που συγκινημένος επικοινώνησα με τη μητέρα μου, που δυο αιώνες τώρα ανησυχεί για το «αν σας ταΐζουν καλά εκεί στις Σαλονίκες, όπως εμείς εδώ», και της απάντησα να μην ανησυχεί, γιατί όλα βαίνουν καλώς χάρις στους Σερραίους που επιμελούνται την πρωινή και μεσημεριανή διατροφή μου.
8°
