Σιγά μην κάτσω σπίτι κι αγχωθώ αν θα μου βγει καλά στριμμένο το έντερο και αν πιάσει το κάρβουνο θερμοκρασία και πυρά αλανιάρα για να μοσχομυρίσει το αρνί ή να ροδίσει το κοκορέτσι! Γιατί να τι μου έμαθε η ζωή, πως το Πάσχα είναι εκδρομή πρώτα από όλα, είναι φυγή, είναι ταξίδι, είναι χωριό, και πως το ψήσιμο είναι τέχνη, όπως και η γαστρονομία εν συνόλω. Σιγά επομένως εγώ που μόνο από μουσική, σινεμά, βιβλία και άλλες καλές τέχνες γνωρίζω, σιγά μην κάτσω στη Θεσσαλονίκη να παγιδεύομαι, με τα μπετά και τα πλαστικοταβερνεία να μου πουλάνε ορίζοντα σε πόστερ ή ταπετσαρία απομίμηση ηλιοβασιλέματος Χαβάης και φάω το Πάσχα μου ξεροσταλιάζοντας όπως ο γκαντέμης χαρτοπαίκτης πάνω από τη ρουλέτα, για να κάτσει κατά τύχη, κι άμα, η μπίλια στο νούμερο το καλό - τραπέζι αναστάσιμο πλούσιο δηλαδή. Στην πόλη; Δύσκολο, έως και ακατόρθωτο.
Στην Όρμα Αριδαίας όμως; Τώρα μ' έπιασες, με αντιλήφθηκες, με διάβασες και δεν ρίσκαρες, πήρες τον δρόμο και έφτασες στο διάσημο χωριό-θέρετρο των καλοφαγάδων εκδρομέων και διάσημο για τον «Διόνυσό» του. Ένα εστιατόριο παραδοσιακό με τραπεζάκια έξω στην κεντρική πλατεία, έτσι ακριβώς όπως ευφραίνονται οι ταξιδευτές να είναι, ήτοι καρέκλες και πιρούνια έξω στο καλντερίμι κι ο πλάτανος να τα σκεπάζει όλα, να τα δροσίζει και να τα ευλογεί με αεράκια κι ομορφιά χωριού αληθινή, όχι σε πόστερ. Σαν πόστερ.
Αυτός είναι ο «Διόνυσος» του Κώστα και του Τάσου Αβραμίδη, πατέρα και γιου, που κάθε φορά που πηγαίνω, παρατάω πίσω μου τις ιδέες τις νεογκουρμέ και τα περίεργα περί πιάτων, γεύσεων, εμπειριών και γνώσεων επί της νουβέλ κατσαρόλ και τον Τζέιμι Όλιβερ, και τον Σκαρμούτσο, και τις Σπονδές, και τα Βαρούλκα, και τα έτσι γιουβέτσι, προχώ, ψαγμέ και κουζίν πειραματίκ. Γιατί μπροστά στον Κώστα και τον Τάσο με πιάνει δέος και θυμάμαι τον πατέρα μου στην Ξάνθη, που όταν παλιές Πασχαλιές τις περνούσαμε εκεί ή πιο πάνω, στον Έβρο, απαντούσε στους εστιάτορες που τον ρωτούσαν τι θα πάρουμε: «Θα πάρουμε τα δικά σας, τα καλά σας, αυτά που θα μας προτείνετε, κοινώς την περηφάνια σας, αυτό που μαγειρεύετε καλύτερα κι εσείς θα μας το πείτε».
Και χαμογελάνε καλόκαρδα οι Αβραμίδηδες και μου βγάζουν φαγητό και σούβλες θεσπέσιες, γαρνιρισμένες με σαλάτες και οίνους τοπικού υπέρτατου κάλλους. Και καταφτάνουν στο τραπέζι μας κρεατικά ψημένα για Νόμπελ και «περιφερειακά» εδέσματα που ταξίδεψαν τη φήμη τους παντού στη Βόρεια Ελλάδα, καθιστώντας την Όρμα και τον «Διόνυσο» προορισμό διάσημο για τη Λαμπρή και την άνοιξη, μα και όλο τον χρόνο, χειμώνα - καλοκαίρι, μιας και στην Αριδαία ο τουρισμός δεν γνωρίζει αρχή ή σταματημό.
Πάσχα στο χωριό λοιπόν ή και όρμα ως την Όρμα, ή και δοκιμάσαμε πριν από εσάς για εσάς και. φέρτε να δοκιμάσουμε την «περηφάνια» σας, κύριοι, και καλές γιορτές να έχουμε, ήρθε, ήρθε η Πασχαλιά με τραγούδια και χαρά!
Μακάλα. Το υπέρτατο starter και trademark της περιοχής, είναι πιπεριές Φλωρίνης, φέτα και σάλτσα ντομάτας, που συνιστούν θεϊκό γκουρμέ.
Καλοψημένος παλαιωμένος μπάτζος με το λεμόνι να τσιμπάει γλυκά, την αλμύρα του και σαλάτα πράσινη ονόματι Τα χρώματα της Ίριδας, με λάχανο, καλαμπόκι, ντοματίνια και ντρέσινγκ μουστάρδας.
Από αριστερά: Μπαμπαλάσκες θα πει κεφτεδάκια άπαιχτα, επίσης trademark και σήμα κατατεθέν του "Διόνυσου". Κοντοσούβλι κοτόπουλο μαριναρισμένο μεστά σαν οπτασία και πάμε στο ψητό. Το περίφημο αρνί λουκουμάκι, που το θέλεις όλο.
Μπεκρί μεζέ και κόκορας σπεσιάλε με μακαρονάκι κοφτό. Σερβιρισμένα και τα δύο σε πήλινα που καίνε. Όπως και δήποτε!
Το συμπόσιο ας κλείσει με τρία γλυκά τεμάχια, όπου βάση θέλω να δώσεις στο τζικέικ, το μεσαίο, γλασαρισμένο με πορτοκάλι, χωρίς όμως να υποτιμήσεις ούτε τον μελιστάλαχτο χαλβά ούτε την άσπρη αφράτη μαγεία πασπαλισμένη με ινδοκάρυδο. Καλό δρόμο να έχεις και στην Όρμα να ξαναέρθεις.
15°
