Το όνειδος θεριεύει…

Εφιαλτική διαδρομή, και σκέψεις σε ένα από τα σύγχρονα «Γεφύρια της Άρτας», που βρίσκονται αυτή την στιγμή στην επικράτεια. Βράδυ, στην «εθνική οδό» Κορίνθου-Πατρών. Στην ντροπή των ελληνικών δρόμων. Στο όνειδος των χερσαίων μετακινήσεων. Εκεί, που για να βγεις ζωντανός, υπό συνθήκες αμέριστης τύχης και πίστης στον μεγαλοδύναμο, θα πρέπει να διαθέτεις κάτι από Φερνάντο Αλόνσο και πάνω, σε ικανότητες.

Σε έναν δρόμο-καρμανιόλα, που όμοιός του δεν πρέπει να υπάρχει στον ευνομούμενο κόσμο, τουλάχιστον σε διάρκεια, δήθεν, κατασκευής.

Πόσα χρόνια αλήθεια γίνεται(;) προσπάθεια να αποπερατωθεί, επιτέλους, αυτός ο ελεεινός δρόμος-δολοφόνος. Ένας δρόμος μεγάλου μεταφορικού φορτίου, ένας δρόμος «πύλη της δύσης» προς την Ελλάδα, και τα λιμάνια προς την Μέση Ανατολή. Φαντάζομαι ότι ακόμα και ο πρωτομάστορας του «Γεφυριού της Άρτας» να ζούσε, θα βαριόταν ο άνθρωπος και θα έλεγε, έλεος. Κανένας όμως από τους πολιτικούς μας που πέρασαν απο τα «γκουβέρνα», τριάντα και πλέον χρόνια τώρα, δεν αξιώθηκε να ασχοληθεί σοβαρά, να το βάλει στόχο ζωής, και συν τοις άλλοις, να μείνει το όνομά του πυλώνας της υστεροφημίας του στην κοινωνία της περιοχής, αλλά και της Ελλάδας ολόκληρης.

Φευ…

Κανείς δεν ασχολήθηκε σοβαρά. Το άφηνε για τον επόμενο. Στόχος καριέρας, για κανέναν. Και δώσ’ του τα φονικά ατυχήματα, και δώσ’ του να ξεκληρίζονται οικογένειες, και δώσ’ του να ταλαιπωρούνται οι διεθνείς και οι ελληνικές μεταφορές. Κανένας όμως δεν ίδρωσε αρκετά, ώστε να το πάρει επάνω του. Γιατί όσες δυσκολίες και να υπήρχαν, δεν ήταν ποτέ αξεπέραστες. Όταν φτιάχνεις καινούργιο αεροδρόμιο, όταν δημιουργείς τον άξονα Αθήνα-Θεσσαλονίκη (έστω και με τα Τέμπη να έχουν κι αυτά εξελιχθεί σε άλλον έναν Μπεν Χουρ), όταν τελειοποιείς την Αττική Οδό, τότε μπορείς γαμώτο, να φτιάξεις και την Κορίνθου-Πατρών.

Αλλά, ποτέ, κανένας πολιτικός, δεν είδε την ολοκλήρωση του δρόμου σαν ανθρωπιστικό και ευρέως κοινωνικό έργο. Κανείς. Όλοι ανεξαιρέτως το έβλεπαν σαν πολιτικό μέσο.

Παρακολούθησα πριν δύο χρόνια, αν δεν απατώμαι, την τριήμερη συζήτηση στη Βουλή των Ελλήνων, για την επανέναρξη (τότε) των εργασιών των μεγάλων αυτοκινητιστικών αξόνων-έργων υποδομής. Τι λυπηρό… Κανένας, μα κανένας εισηγητής, δεν ανέφερε ποτέ, ότι η ανάγκη της συνέχισης και ολοκλήρωσης των έργων αυτών, δεν γίνεται μόνο για οικονομική ανάπτυξη, για δημιουργία θέσεων εργασίας, και οικονομική ανάκαμψη των περιοχών, αλλά γίνεται διάβολε και για να μην σκοτώνεται ο κόσμος. Κανένας, μα κανένας δεν ανέφερε την ανάγκη κατασκευής ή ολοκλήρωσης σύγχρονων αυτοκινητοδρόμων, προκειμένου, να σωθούν αθώες ζωές. Για ανθρωπιστικούς, για κοινωνικούς, αλλά και για οικονομικούς λόγους, μιας και κάθε τραυματισμός ή απώλεια ζωής, πέρα από τον πόνο και την οδύνη, κοστίζει στην κοινωνία τεράστια ποσά.

Αναρωτιέμαι αν υπάρχει πουθενά στον ορίζοντα, τον ανθρώπινο ορίζοντα, ψέγμα ντροπής. Από αυτές τις ντροπές, που όταν «συμμετέχεις» με πλήρη φορτία αδράνειας, υπό το κράτος του «πνίγομαι», του «δε βαριέσαι», της γενικότερης αδιαφορίας, του «πρέπει εγώ να κάνω κι αυτό;», και λοιπών παραγωγικών δικαιολογιών, δεν προλαβαίνεις να τις αντιληφθείς. Θα περίμενα, -τουλάχιστον- παλιοί πολιτικοί, να έχουν το ανάστημα, στην δύση της καριέρας τους, αλλά ακόμα και στην δύση της παραγωγικής τους, ή ενεργητικής αν θέλετε πιο κομψά, πορείας, να μεταμελούταν. Να όρθωναν ένα ανάστημα την ύστατη στιγμή και να ζητούσαν από την ελληνική κοινωνία ένα συγγνώμη. Να βγουν με το θάρρος της γνώμης τους, να κάνουν μία δημόσια δήλωση μεταμέλειας. Να βγει, έστω ένας, και να πει: «Ζητώ συγγνώμη. Από την επικράτεια ολόκληρη, από όλους όσους με τιμήσατε με την ψήφο σας, και δεν έκανα ότι έπρεπε, ώστε να τελειώσει αυτό το βάσανο που περνάνε χιλιάδες οδηγοί κάθε χρόνο. Σας ζητώ συγγνώμη.»

Τίποτα. Καμία ευθιξία, καμία ντροπή.

Έχουν περάσει πάνω από τριάντα χρόνια από τότε που Ελλάδα, «μπήκε» στην ΕΟΚ τότε και μέχρι τις ημέρες μας διάγει υπό την ΕΕ. Τα χρηματοδοτικά πακέτα, άφθονα. Σχεδόν όμως πάντα ήμασταν οι ουραγοί στις απορροφήσεις κοινοτικών χρηματοδοτικών προγραμμάτων. Τα χρήματα πήγαιναν σε επιτήδειους, και αν κάποια κονδύλια έβρισκαν τον δρόμο τους, ρηχά όντα της γραφειοκρατίας τα καθυστερούσαν «ψειρίζοντας την μαϊμού», μη έχοντας την ικανότητα, τη γνώση, αλλά και το σθένος, να υπερβούν τον εαυτό τους και να βοηθήσουν κι αυτοί τον τροχό της προόδου να γυρίσει. Και έτσι, φτάσαμε στο 2015 και ακόμα βιώνουμε τον εφιάλτη.

Να και μία θλιβερή ιστορία, από αυτές που θα έχουν μεταφερθεί και στο εξωτερικό, έτσι «για να σπάσουμε και την εσωστρέφειά μας». Στα τέλη Μαΐου του 2007, ο τότε πιλότος της Formula 1, ο Αυστραλός Μαρκ Γουέμπερ, ήρθε στην Ελλάδα, για ένα διαφημιστικό show, διασχίζοντας την «Γέφυρα» που συνδέει το Ρίο με το Αντίρριο. Όταν το αυτοκίνητο που τον μετέφερε, πέρασε τα όρια της Κορίνθου και είδε τις συνθήκες στον εθνικό δρόμο (μιάμισι –σκάρτα- λωρίδα ανά κατεύθυνση, υποψίες έργων, γκαζωμένα φορτηγά από απέναντι, κλπ), έδωσε εντολή στον οδηγό, να καθίσει πίσω από ότι μεγάλο όχημα υπήρχε (νταλίκα, ή λεωφορείο) για να νοιώσει στοιχειωδώς προστατευμένος. Φτάνοντας στον χώρο της εκδήλωσης, απαίτησε να επιστρέψει πίσω στην Αθήνα, με ελικόπτερο. Όπως και έγινε. Εμείς; Ακόμα και σήμερα, υποχρεούμαστε μέρα και νύχτα, να οδηγούμε σε έναν κατ’ ευφημισμόν δρόμο, οριοθετούμενο από κορίνες, πλαστικά κολωνάκια και φωσφορίζοντες πασσάλους που θεωρητικά διαχωρίζουν τις δύο λωρίδες κυκλοφορίας.

Δεν θα σχολιάσουμε την συμμετοχή μας στην προπληρωμή των διοδίων, ενόψει της δημιουργίας του αυτοκινητοδρόμου. Αυτό, ανάγεται, σε σαδομαζοχιστικές ροπές, που δεν θα τις απαντήσουμε εδώ βέβαια. Μέχρι τότε, αν και όποτε ολοκληρωθεί ο άξονας της ντροπής, ας είμαστε υπέρμετρα προσεκτικοί.

(Αν οι νυχτερινές φωτογραφίες, σας φαίνονται θολές, φανταστείτε τον εαυτό σας κουρασμένο, και να οδηγάει σε τέτοιες συνθήκες… Πιστεύετε ότι θα βλέπετε με μεγαλύτερη ευκρίνεια;…)

FASTLANE

Ράλλυ Ακρόπολις

Στο επιβατηγό-οχηματαγωγό Champion Jet2 της SEAJETS, της ναυτιλιακής εταιρείας που από αυτήν τη χρονιά συνδέει το όνομά της με το Ράλλυ Ακρόπολις, παραχωρήθηκε συνέντευξη Τύπου για τον 9ο γύρο του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ράλλυ (ERC), που θα διεξαχθεί στις 9-11 Οκτωβρίου 2015 με επίκεντρο για έκτη συνεχή φορά το Λουτράκι. Στα αγωνιστικά, την παράσταση αναμένεται να κλέψει η πρώτη ημέρα (Σάββατο 10 Οκτωβρίου), με τη διεξαγωγή τόσο της μεγαλύτερης ειδικής διαδρομής, SeaJetsΚινέτα-Λουτράκι, συνολικού μήκους 43,41 χλμ., όσο και της EKO RacingΚινέτα, που θα πραγματοποιηθεί μετά τη δύση του ηλίου.

Seat

Στην φετινή σεζόν επίσημος συνεργάτης και προμηθευτής ελαστικών για το Πρωτάθλημα SeatLeonEurocup, θα είναι η Yokohama.Κατά τη διάρκεια της σεζόν χρησιμοποιούνται περισσότερα από 2000 ελαστικά και κάθε οδηγός μπορεί να κάνει χρήση 8 ελαστικών μάξιμουμ, ανά αγωνιστικό Σαββατοκύριακο ανάμεσα στις ελεύθερες δοκιμές, τα προκριματικά καθώς και τους δύο αγώνες. Τα ελαστικά για το SeatLeonEurocup ζυγίζουν εννέα κιλά, έχουν πλάτος 250 χιλιοστά, διάμετρο 660 χιλιοστά και τοποθετούνται σε ζάντες 18”. Οι οδηγοί μπορούν να επιλέξουν μεταξύ στεγνών ελαστικών και ελαστικών βροχής, τα τελευταία μόνο σε περίπτωση που ο αγώνας χαρακτηριστεί «βρεγμένος» καθώς απαγορεύεται να χρησιμοποιηθούν σε άλλη περίπτωση. Κάθε στεγνό ελαστικό έχει διάρκεια ζωής μεταξύ 80 και 140χλμ ανάλογα με τη θερμοκρασία της ασφάλτου καθώς και τον τρόπο οδήγησης του κάθε οδηγού.

Harley-Davidson

Δύο νέα επιβλητικά DarkCustom μοντέλα, η πιο ισχυρή γκάμα cruiser στην ιστορία της εταιρίας και μια ευρεία σειρά από αισθητικές αναβαθμίσεις σε όλη την γκάμα, προστίθενται στη δυναμική παρουσία της νέας σειράς μοντέλων της Harley-Davidson για το 2016. Πρόκειται για το Iron 883, Forty-Eight, τα S SeriesCruisers με κινητήρα TwinCam 110 και το RoadGlideUltra.