Έλληνες και ξένοι γονείς, η ζωή με τα παιδιά... Ίσως λανθασμένα πιστεύουμε σε στερεότυπα και όχι στους ανθρώπους.
Διαβάζεται ακούγοντας αυτό:
Περπατάμε με μια συνάδελφο στον δρόμο και συζητάμε για τη ζωή με παιδιά. Για τον χρόνο που δεν έχεις πια για τον εαυτό σου ή για τον σύντροφό σου, για την τσάντα της θαλάσσης που έχει πετσέτες, αντιηλιακά, καπέλα και παιχνίδια, ταπεράκια με φαγητό και φρούτα. Τα ακούω όλα αυτά και με πιάνει πονοκέφαλος, αν όχι πανικός. Λίγες ώρες πριν στην κουζίνα του γραφείου, οι μητέρες συνάδελφοι συζήταγαν για το πού θα αφήσουν τα παιδιά τους το καλοκαίρι, για να μπορέσουν να έρχονται στη δουλειά τους. Παππούδες, κατασκηνώσεις, πρόσκοποι, φάνταζαν ιδανικές λύσεις πριν την πανδημία του κορωνοϊού. Αν δεν έχεις όμως χρήματα, ούτε γονείς-συγγενείς να σε υποστηρίζουν τι κάνεις; «Δεν μπορεί να είναι μόνο αυτό η ζωή με τα παιδιά», λέω στη συνάδελφό μου. «Μια αγκαλιά σού κάνουν και τα ξεχνάς όλα, όση κούραση κι αν έχεις, όσα προβλήματα κι αν κουβαλάς στο κεφάλι σου», μου είπε εκείνη.
Παρατηρούσα τους ξένους δυτικό-ευρωπαίους και Αμερικάνους φίλους μου και τις σχέσεις τους με τις οικογένειές τους, οι οποίες διακρίνονται από μια αίσθηση απομάκρυνσης-απόστασης, όχι μόνο σε σχέση με τα χιλιόμετρα αλλά και με τα συναισθήματα, εν αντιθέσει με την ασφυκτική έως και παθολογική αγάπη της ελληνικής «αγίας» οικογένειας. Ένας Ολλανδός φίλος είχε μείνει έκπληκτος όταν του είχα πει ότι μιλάω με τη μητέρα μου κάθε μέρα στο τηλέφωνο, ενώ εκείνος δεν μίλαγε σχεδόν ποτέ με τους δικούς του. Οι Έλληνες παραμένουν παιδιά για μεγάλο χρονικό διάστημα, ίσως αυτό άλλαξε απότομα από την πρώτη κρίση, την οικονομική. Εκεί είχαμε μια σχεδόν εκβιαστική ενηλικίωση, η οποία όμως θα έπρεπε να είχε γίνει πρωτύτερα και στη σωστή στιγμή. Στην Ελλάδα θεωρείται σχεδόν αυτονόητο, ότι τα παιδιά πρέπει να αναλάβουν τους γονείς τους όταν εκείνοι γεράσουν. Μια φίλη Γερμανίδα μαζί με τις δυο αδερφές της, έχουν αναλάβει αν όχι την προστασία, σχεδόν τη φροντίδα του πατέρα τους, ο οποίος είναι ένας μποέμ Γερμανός που σταμάτησε τις σπουδές του στη νομική για να ζήσει μόνιμα στο Μπαλί, αλλά δεν φρόντισε ποτέ του να έχει ιατρική ασφάλεια. Σήμερα, ο πατέρας της φίλης μου κοιμάται στο παιδικό δωμάτιο του εγγονού του μέχρι να ανοίξουν πάλι τα σύνορα και να επιστρέψει στο Μπαλί. Μου είχε φανεί τόσο ωραία περίεργη η ιστορία αυτής της γερμανικής οικογένειας. Ακούγοντας τη φίλη να μου λέει για τα «παιδικά» καμώματα του πατέρα της, διαπίστωσα ότι λανθασμένα πιστεύω σε στερεότυπα και όχι στους ανθρώπους.
Με την παρέα μου πήγαμε σε μια απομακρυσμένη παραλία για να μη μας ενοχλήσει κανείς. Κι όμως ακριβώς δίπλα μας ήταν μια οικογένεια με παιδιά, με κουβαδάκια, στρώματα θαλάσσης, μπρατσάκια και αντιηλιακά με υψηλό δείκτη προστασίας. Τα παιδιά έπαιζαν χαρούμενα και φώναζαν, βασικά ούρλιαζαν. Η μικρή κόρη της οικογένειας με το νεροπίστολό της, με πλησίασε απειλώντας να με «καθαρίσει», ενώ η μητέρα της φώναζε για να με αφήσει ήσυχη. Η Νιόβη είναι μόλις 4 χρονών, μου μιλάει αλλά αδυνατώ να καταλάβω τι μου λέει, μόνο το να «σε καθαρίσω» αντιλαμβάνομαι. Την άφησα λοιπόν να με «καθαρίσει» και η μητέρα της μού έβαλε κρέμα στο πόδι, γιατί με δάγκωσε μια τσούχτρα.
13°
