Υπόγεια διάβαση

Σαν μια σκηνή επαυξημένης πραγματικότητας, ο ολάνθιστος θάμνος της παιδικής μου ηλικίας, ο Εχίνοπας, ξαναφάνηκε στους στριφογυριστούς δρόμους που έκανε το λεωφορείο τις καθημερινές μέρες εργασίας στις ακτές του Σαρωνικού προς τη μεριά της θάλασσας. Και αργότερα στον αυλόγυρο μιας εκκλησίας με θέα τον Υμηττό τους ξαναείδα, ανεπιτήδευτα φυτεμένους θάμνους Εχίνοπα στο διάδρομο για περίπατο. Τα κρεμαστά τους φύλλα με τα ασπρουδερά άνθη μυρίζουν για μέρες και μέχρι να ξεραθούν κρατάνε το σχήμα τους σαν ανθοδέσμες που ξεράθηκαν στα χέρια μιας ξεχασμένης νύμφης. Οι μεγάλοι όρθιοι ανεμόμυλοι με τις δονκιχωτικές φτερωτές που τραβούσαν νερό μέσα από τα πηγάδια και στέκονται διάσπαρτοι σε παραλιακά προάστια βρίσκονται εκεί γύρω για να συνοδεύουν λες τους ολάνθιστους θάμνους - νύμφες, στα μέσα του χειμώνα. Σταματώ την οδήγηση και σε κάποιο σημείο περνώ απέναντι από την υπόγεια διάβαση στην πλευρά της παραλίας. Ανάμεσα σε ζουζουνίσματα εντόμων κόβω με φειδώ μερικά κλαριά με άνθη από τους πιο φορτωμένους θάμνους. Μέχρι να πάω στο σπίτι έχει μοσχοβολήσει όλο το αυτοκίνητο και έχει γεμίσει ανθάκια άσπρα με λιγοστό μωβ χρώμα.

Αυτή η διακριτική μυρωδιά θα με ακολουθεί πάντα και θα μου θυμίζει την αλλαγή μιας εποχής από τον χειμώνα στην άνοιξη, και την αλλαγή μιας στάσης ζωής προς τη χαρά, την ελπίδα και το φως.