Πες μου λέξεις από Φι είπα σε έναν φίλο. «Φονικό, φθόνος, φάρος, φούρνος, φασαρία, φαλλός, φελλός, φάτνη, φωτιά, φωλιά, φουκαράς, φακιόλι, φασόλι, φουγάρο». Ξέχασε όμως τις πιο ωραίες λέξεις από Φι, το φαγητό, τους φίλους και τα φιλιά. Μπορώ να κάνω διάφορα πράγματα για να απασχολήσω το μυαλό μου για να μη σκέφτομαι. Θα αφαιρεθώ ακούγοντας Μπίλι Χόλιντεϊ, θα διαβάσω εφημερίδες, θα ζηλέψω τα σώματα των άλλων, θα σημειώσω λέξεις και θα ψάξω για πιλότους, μποξέρ, και όμορφους αεροσυνοδούς που μου μαθαίνουν καινούργιες μουσικές. Θα προσπαθήσω να κάνω τα πάντα για να αποφύγω να συντονιστώ στην πραγματικότητα.
Χθες παρατηρούσα τις γυναίκες μέσα στις αίθουσες των γυμναστηρίων και τα σκληρά δύσκαμπτα σώματα των φουσκωμένων από τα πάθη ανδρών. Τα γυναικεία κορμιά ανασαίνουν έγνοιες πάνω στα παρκέ, γεννούν αναμνήσεις εντείνοντας τους μυς της κοιλιάς, ενώ οι μουσικές καλύπτουν τους πόνους της γέννας. Κορίτσια με μακριά μαλλιά, γυναίκες των 50 και κάτι, χαμογελούν φορώντας φόρμες και αθλητικά. Οι άνδρες πρησμένοι, κόκκινοι κοιτάζονται στους καθρέπτες ανασηκώνοντας τους μηριαίους. Μόνο ένα αγόρι λαχανιασμένο τρέχει στον εξώστη του διαδρόμου. Φοράει μουσικές στα αυτιά και βλέπει ειδήσεις σε μια μικρή οθόνη. Οθόνες παντού. Κεφάλια με οθόνες. Θέλω να του πω να κλείσει την τηλεόραση και να τρέξει έξω στην πόλη. Ίσως έτσι φτάσει κάπου μακριά από εδώ. Την τελευταία όμως στιγμή δίστασα και δεν του είπα τίποτα και απλά τον άφησα να τρέχει με την οθόνη στο κεφάλι.
Διορίες. Πάντα οι διορίες και οι λέξεις με επαναφέρουν στην πραγματικότητα. Η Φ. μου λέει μέτρα ως το δέκα. Εκπνοή, εισπνοή και σκέφτομαι την άνοιξη. Η Φ. ανησυχεί για τη δουλειά, για το μετά, τα χαμένα σαββατοκύριακα και τα ταξίδια στην άκρη της γης που κρατάνε μόνο μια μέρα. Η Φ. είναι όμορφη και δυνατή. Το σώμα της αντέχει όλα τα βάρη του κόσμου. Στο δρόμο προς το σπίτι μιλάμε για το μετά. Αυτό το μετά ακόμα και στις απομαγνητοφωνήσεις. Όλα όμως συμβαίνουν τώρα. Με πονάνε τα γόνατα μου, ίσως πρέπει να αρχίσω να τρέχω μέσα στην πόλη, δε μπορεί όλοι οι δρόμοι να οδηγούν σε αδιέξοδα.
Κυριακή νωρίς το πρωί. Οι Κυριακές πρέπει είναι γεμάτες εφημερίδες, ζεστό καφέ και μουσικές. Ψαλίδια, κόκκινα στυλό, σημειωματάρια και λέξεις. Αφηρημένοι υπαινιγμοί, άστατες ειδήσεις, ενοχλήσεις κάτω από το στήθος και θαυμαστικά. Και η ώρα περνάει και κοντεύει μεσημέρι. Τα μεσημέρια τα τραπέζια γεμίζουν σελιδοδείκτες και χάρτινα καράβια. Ξεχνάς να φας, ακόμα σκέφτεσαι το Σάββατο, τα εκκρεμή ανδρικά σώματα πάνω στην πλαστική σκηνή, τα γλυκά ποτά, τους άνδρες που δεν σου ζητούν να χορέψεις μαζί τους και τα ανύπαρκτα κορίτσια με τα κόκκινα ασθενικά κραγιόν. Οι Κυριακές πρέπει να είναι γεμάτες έρωτα και φίλους. Βίαια αγγίγματα, ανάσες βαθιές, τριγμούς στην καρδιά και πυρετός έξω από το σώμα.
13°
