«Προσπαθούσε να ανεβεί τα σκαλιά, αλλά ήταν τόσο μικρός που δεν μπορούσε».
Να το κάνουμε λίγο όλοι εικόνα αυτό στο μυαλό μας; Όπου μικρός να σκεφτούμε το κουτάβι της φωτογραφίας;
Η Αλεξάνδρα θυμάται τον εαυτό της, από τα σχολικά χρόνια, στο Λύκειο, να κοιμάται και να ονειρεύεται ότι αποκτούν οικογενειακώς σκύλο. Θα ήταν ένα retriever και θα το έβγαζαν Καίσαρα. Παρά τις συνεχείς πιέσεις και γκρίνιες και παρακάλια, οι γονείς της δεν της έκαναν ποτέ το χατίρι. Το Λύκειο τελείωσε, η Αλεξάνδρα έφυγε από το σπίτι και λίγο καιρό μετά βρήκε την οικογένειά της ο Καίσαρας: Ένα πανέμορφο αδέσποτο μόλις δυο μηνών (η εκτίμηση της κτηνιάτρου) που βρήκε τη μαμά της στη δουλειά – αυτό δώδεκα χρόνια πριν. Τον λυπήθηκε, τον μάζεψε κι έκτοτε ζει μαζί τους. Δεδομένου ότι τα δύο παιδιά της οικογένειας, μία ενζενί κι ένας μαντράχαλος, είναι εδώ και καιρό, ενήλικες, ο Καίσαρας έγινε αυτόματα για όλους «το παιδί».
Τα δώδεκα αυτά χρόνια ο Καίσαρας αναδείχτηκε σε τοπικό παράγοντα των Γραμμάτων και των Τεχνών. Συνόδευε καθημερινά τη μαμά της Αλεξάνδρας στη δουλειά της στο Πανεπιστήμιο μέχρι που συνταξιοδοτήθηκε (και η μαμά και ο Καίσαρας). Τον έμαθαν όλοι: φοιτητές, καθηγητές, κλητήρες και φροντιστές. Είχε βρει όλες τις πόρτες και μπαινόβγαινε λες και είχε τα κλειδιά από τον Πρύτανη.
Το πανέμορφο retriever που βλέπετε στις φωτογραφίες οφείλει σε μεγάλο βαθμό την ομορφιά του στην προσεγμένη διατροφή του, που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων πολλά ζευγάρια παντόφλες, παπούτσια γνωστών οίκων μόδας, σαγιονάρες, κάλτσες, μια γούνα της γιαγιάς, δύο καρέκλες, μερικά χαλιά και έναν καναπέ.
Παρόλο που είναι έξυπνο σκυλί, έπεσε θύμα της λαιμαργίας του και βούτηξε μια μέρα ένα αδέσποτο μπιφτέκι εμπλουτισμένο με ποντικοφάρμακο. Η φόλα έστειλε στον άλλο κόσμο την κακομοιρούλα τη φίλη του την Κλεοπάτρα, αλλά ο ίδιος επιβίωσε χάρη στη μαμά της Αλεξάνδρας που τον βούτηξε εγκαίρως μόλις τον είδε να βγάζει αφρούς και τον πήγε γιατρό. (Θα επανέλθουμε σε αυτό, αλλά ο κιμάς είναι σούπερ SOS σε επικινδυνότητα τροφών όπου οι δολοφόνοι ζώων βάζουν δηλητήρια ή ακόμη και σπασμένα γυαλιά. Αν υπάρχει Κόλαση, καλό ταξίδι από καρδιάς, ευχόμαστε).
Ευτυχώς ο Καίσαρας τη σκαπούλαρε κι επέζησε για να χαλάει τη βαλίτσα της Αλεξάνδρας. Διότι στο σκυλί, μετά από τα συνεχή σούρτα φέρτα της μικρής κυρίας του Αθήνα-Αλεξανδρούπολη, έχει μάθει τι σημαίνει βαλίτσα. Έτσι, κάθε φορά που την βλέπει, ξέρει πως κάποιος φεύγει και κατεβάζει τ’ αυτιά. Κατά καιρούς, παρακολουθεί την Αλεξάνδρα να τη γεμίζει διπλώνοντας προσεκτικά τα ρούχα της ένα- ένα για να ορμήσει στη συνέχεια και να τα βγάλει, με μανία, ξανά και ξανά.
Παρόλη τη λατρεία που του έχουν οι γυναίκες της οικογένειας, ο Καίσαρας έχει παθολογική αδυναμία στον μπαμπά της Αλεξάνδρας. Κάθε φορά που εκείνος λείπει, έστω και για μία μέρα, ο Καίσαρας μαραζώνει. Η αγάπη είναι, βεβαίως, αμοιβαία.
Η Αλεξάνδρα δε θα τον άλλαζε για κανένα retriever από κανένα pet shop. Ο Καίσαρας της έμαθε πως δεν έχει καμία απολύτως σημασία η ράτσα. Αν πραγματικά αγαπάς έναν σκύλο, τον αγαπάς χωρίς πεντιγκρί.
