Ναι, αυτό ακριβώς. Εισβάλλει. Ο άμαχος πληθυσμός παρακολουθεί τον μικρό εισβολέα να καταλαμβάνει το χώρο τους, τα συναισθήματά τους, την καθημερινότητα τους.
Τα κουτάβια ξέρουν από πολιτική. Χρησιμοποιούν προεκλογικά τεχνάσματα τύπου «αλλιώς σου φάνηκε - αλλιώς είναι» γιατί στην πρώτη σου επαφή μαζί τους είναι φοβισμένα και ήσυχα και κρύβονται σε καμιά γωνία για να μη μπορέσεις να φανταστείς τι επακολουθεί.
«Μπορεί μωρέ ένα τοσοδούλι πλασματάκι να βλάψει κανέναν;» Ναι, μπορεί κυρίες και κύριοι! Μπορεί να μη σας αφήσει παντοφλίτσα, παπουτσάκι, καλωδιάκι, χαλάκι, ενισχυτάκο. «Μπορεί μωρέ αυτό το μικρούλι να ξεβολέψει κανέναν;» Η απάντηση είναι και πάλι ναι. Το κουτάβι κλαίει όταν κάνεις μπάνιο, που τόλμησες να κλείσεις την πόρτα και να το αφήσεις απ’ έξω. Το κουτάβι επίσης δεν έχει τα ίδια γούστα με εσένα στο NETFLIX και όταν αράζεις να δεις μια σειρά θέλει να παίξετε, να δαγκωθείτε, να γρυλίσετε. Το στανταράκι βέβαια είναι πως με το που θα σφουγγαρίσεις το σπίτι και θα μοσχοβολάει τροπικά λουλούδια αυτό θα εμπνευστεί από τη μυρωδιά και θα την εμπλουτίσει με τροπικά τσίσα.
Τα παιδιά σου, τα δικά σου τα παιδιά, που δίνεις και τη ζωή σου για αυτά θα πάρουν το μέρος του κουταβιού από την πρώτη κιόλας μέρα. «Αυτά δεν είναι τσίσα, εγώ έριξα κατά λάθος λίγο νερό στο πάτωμα όπως προσπαθούσα να βιδώσω το μπουκάλι μου και τις έξι φορές που προσπάθησα να το βιδώσω σε διαφορετικά πάντα σημεία του σπιτιού.»
Ο μικρός εισβολέας θα μάθει από την πρώτη μέρα μια εντολή και θα σε υπακούει για να σε πείσει ότι εσύ έχεις τον έλεγχο αλλά σου λέει ψέματα. Το δικό μας έμαθε το «κάτσε». Δυο κιλά πλασματάκι και κάθεται όποτε του πεις «κάτσε» ! Μετά βέβαια σηκώνεται και κάνει ό,τι θέλει. Και το βράδυ κάποιος από εμάς κοιμάται πάντα στον καναπέ για να έχει δίπλα του το κουτάβι που κοιμάται στο σκυλοκρεβατάκι του. Αυτό όχι γιατί πρέπει αλλά γιατί κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί σε ένα κουτάβι που κοιμάται κα αν μπορεί τότε τι άνθρωπος είναι αυτός;
Κι εγώ που υποτίθεται πως όλη μέρα είμαι στο τρέξιμο πλέον ακυρώνω συναντήσεις για να μη μείνει πολλές ώρες μόνο του και κάθομαι μαζί του και κυλιέμαι στα πατώματα λες και πάω δημοτικό. Επίσης φοβάμαι επειδή είναι πολύ έξυπνο μη μάθει ποτέ να διαβάζει και δει ότι το κατηγορώ κάπως σήμερα.
Κατά τ’ άλλα όσοι είστε σε δίλημμα όπως ήμουν εγώ, να ενδώσετε και να πάρετε οπωσδήποτε ένα κουτάβι. Η απάντηση στην ερώτηση «να πάρω σκύλο;» είναι πάντα «ΝΑΙ». Είναι σαν να ξέρεις πως κύματα αγάπης και συναισθημάτων θα ρέουν και θα διοχετεύονται από εσένα σε ένα πλάσμα και να το σταματάς. Και ακόμα αν έχεις αποφασίσει να βάζεις φράγματα στα κύματα αγάπης πάρε ένα σκυλάκι και κάνε το δώρο στο παιδί που μέσα σου μεγάλωσε και θεωρεί τη χαρά μπελά.
10°
