Ένας μικρός δρόμος που συνδέει την πύλη του Πολυτεχνείου με τη φημισμένη «τρυπημένη» πόρτα του πρώην Υπουργείου Εμπορίου. Τρία συνεχόμενα περάσματά μας από την περιοχή συνοδεύτηκαν με οργισμένες αντιδράσεις, πεσίματα και καχυποψία. Οργή, όχι αγανάκτηση. «Ήμασταν στον παράδεισο και βρεθήκαμε στην κόλαση» μου λέει μια επιχειρηματίας της περιοχής. «Έχουμε πέσει τουλάχιστον 60% κάτω». Κάτοικοι της περιοχής θεωρούν περιττό κάθε σχόλιο. «Δεν τα βλέπεις; Τα αυτονόητα λέμε». Γρήγορα βήματα, καχύποπτα βλέμματα, κατεβασμένα ρολά και εικόνα εγκαταλειμμένης πόλης.
Η Τζωρτζ, ακριβώς λόγω της θέσης της, στέγαζε πολιτικές νεολαίες, εδώ ήταν και τα γραφεία της ΚΝΕ, αλλά οι παλιοί θυμούνται ακόμη πολλά χρωματοπωλεία και οίκους ανοχής. Στη συνέχεια εξαπλώθηκαν σε όλη την περιοχή τα καταστήματα με ηλεκτρονικά είδη. Η εξέλιξη γνωστή. Λουκέτα.
Τον Αύγουστο του 2012 η συμμορία με τα καλάσνικοφ μπήκε 1.30 το μεσημέρι σε κοσμηματοπωλείο στη γειτονική Στοά Φέξη και πυροβόλησε τον ιδιοκτήτη. Από τις αρχές του Ιουνίου είχε ήδη αρχίσει η υποβάθμιση της περιοχής. Ιδιοκτήτης πρακτορείου τυχερών παιχνιδιών έχει δει τρεις φορές τη μεταλλική τρύπα των όπλων σε αντίστοιχες ένοπλες ληστείες. «Μετά την τρίτη φορά συνηθίζεις» λέει. «Έχω παρατηρήσει ότι οι φοιτήτριες που περνούν από έξω, μόλις στρίψουν από την Ακαδημίας επιταχύνουν πάντα το βάδισμά τους. Θυμάμαι, τις προάλλες ήρθε ένας Κρητικός στο πρακτορείο, γιατί πέρασε η κόρη του σε μια σχολή, και μου είπε τρομοκρατημένος “εδώ θα αφήσω το παιδί μου;”». Στο κινητό του μου δείχνει φωτογραφίες από τη συνηθισμένη εικόνα που αντιμετωπίζει κάθε πρωί. Σύριγγες παντού και παρατημένα σύνεργα.
Μια κάτοικος της περιοχής, που κοντοστέκεται διστακτικά για λίγα λεπτά, δηλώνει πως μετά από 8 χρόνια στην περιοχή πρέπει να μετακομίσει. Όλοι οι καταστηματάρχες μιλούν για δραματική πτώση του τζίρου και χαμένους πελάτες που διστάζουν να περάσουν πάνω από άρρωστους τοξικομανείς, οι οποίοι κλείνουν τις εισόδους των σπιτιών και των γραφείων. «Μιλάμε για μετακινούμενες μάζες. Η αστυνομία απλώς τους διώχνει κάθε φορά σε άλλη, γειτονική περιοχή. Εμείς ξέρουμε ποιοι είναι οι έμποροι, είναι πάντα προσεκτικοί, δεν κουβαλάνε ποτέ πάνω τους ουσίες και καθοδηγούν με τα κινητά το εμπόριο». Κανείς δεν θέλει να αναγραφεί το όνομά του, ενδεικτικό του κλίματος φόβου και αβεβαιότητας.
Τον τελευταίο καιρό καταστηματάρχες, δικηγόροι και επαγγελματίες της περιοχής με κοινά έξοδα συνεργάζονται με ιδιωτική εταιρεία security που επιβλέπει το μικρό δρόμο. «Σίγουρα υπάρχει βελτίωση, αλλά όχι οριστική λύση. Απλώς τα παιδιά προσέχουν τις ώρες που είναι εδώ, από το πρωί μέχρι το απόγευμα, και έχουμε λιγότερα προβλήματα». «Μετά τις 6 κλείνω» λέει ένας επαγγελματίας της περιοχής. «Κάποτε ήμουν ανοιχτός μέχρι το βράδυ. Αλλά ποιος να περάσει; Όλοι οι ένοικοι κλείνονται στα σπίτια τους. Ειδικά όταν φεύγουν οι σεκιουριτάδες».
Το μεγάλο βιβλιοπωλείο του Παπασωτηρίου στη γωνία της Τζωρτζ με τη Στουρνάρη έκλεισε και μετακινήθηκε στο δεύτερο, μικρότερο κατάστημα που διατηρούσε επί της Στουρνάρη 35. Τα μισά καταστήματα έχουν κατεβάσει ρολά. Ενοικιάζεται. Πωλείται.
«Για δοκίμασε να έρθεις μετά τις 6-7 η ώρα εδώ, που φεύγουν οι σεκιουριτάδες» λέει καταστηματάρχης της Τζωρτζ. «Τότε βγαίνουν τα ζόμπι. Τους βλέπουμε να κυκλοφορούν με τις σύριγγες κρεμασμένες στα χέρια. Τους περιφέρουν κάθε φορά σε άλλο σημείο, σαν να βάζουν τη σκόνη κάτω από το χαλί. Κάθε πρωί σκουπίζουμε σύριγγες, καθαρίζουμε αίματα και εστίες φωτιάς, ακόμη και σε εισόδους πολυκατοικιών». Η πόρτα στην πίσω είσοδο του Υπουργείου Εμπορίου τώρα καθάρισε. Ήταν το σημείο συνάντησης. Ντέκα.
Τα καταστήματα με ηλεκτρονικά είδη που παραδοσιακά, λόγω Πολυτεχνείου, είχε η περιοχή, έκλεισαν κι αυτά. «Τέτοια εποχή κάθε χρόνο γεμίζαμε κόσμο από φοιτητές, αλλά και από τα φροντιστήρια που παραδοσιακά υπήρχαν, εδώ και στην Κάννιγος. Τώρα, αν πας στη Στουρνάρη, θα δεις λαθρεμπόριο τσιγάρων, βαποράκια και άρρωστους τοξικομανείς παντού». Ο ιδιοκτήτης ενός υπόγειου καταστήματος με μουσικά είδη ήχου υποστηρίζει πως «τα παιδιά είναι άρρωστα, χρειάζονται βοήθεια». Κι όπως λέει, «προσωπικά δεν με επηρεάζει, οι πελάτες μου δεν θα φοβηθούν να περάσουν από την περιοχή. Αλλά συνεισφέρω κι εγώ». Από την άλλη, αρκετοί από τα γραφεία και τα καταστήματα, όταν είδαν ότι ξεκίνησε η προσπάθεια, έκαναν πίσω στην προσωπική τους συνεισφορά. «Καθαρά ελληνικό φαινόμενο» λέει μια επαγγελματίας της περιοχής. «Κάποιοι κάνουν την πάπια. Επωφελούνται από την κίνηση, αλλά κοιτούν το προσωπικό τους οικονομικό όφελος».
Ένας από τους παλιούς ενοίκους σημειώνει: «Και συμβολικά να το δεις, ένας μικρός δρόμος που συνδέει τη γενιά του Πολυτεχνείου, που μας έφερε ως εδώ, με το παρατημένο Υπουργείο Εμπορίου, δεν θα μπορούσε να έχει καλύτερη τύχη. Είμαστε όμως εδώ και μόνοι μας θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να σώσουμε το σπίτι, το μαγαζί, το δρόμο, την πόλη μας».
Η Τζωρτζ (George) πήρε το όνομά της από τον Βρετανό στρατιωτικό ιρλανδικής καταγωγής Ρίτσαρντ Τσερτς (Richard Church), που υπηρέτησε στην υπηρεσία της Βρετανίας, της Ιταλίας και της Ελλάδας. Τον Μάρτιο του 1827 είχε διοριστεί αρχιστράτηγος του στρατού ξηράς. Το σπίτι του, που σώζεται από την εποχή της Τουρκοκρατίας, βρίσκεται στην οδό Σχολείου 5, στην Πλάκα. Πέθανε στην Αθήνα το 1873 και αναπαύεται στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών. Στην Ελλάδα αναφερόταν ως Τζουρτζ, Τζουρτς, Τζορτζ, Τσωρτζ, Τσώρτσης, Τζώρτζης, Τζιουρτς, Τζούρτζης. Τελικά το όνομα εξελληνίστηκε λανθασμένα ως Τζωρτζ, καθώς η προφορά του ονόματός του στα αγγλικά είναι πιο κοντά στο Τσερτς. Δίπλα, η πλατεία Κάνιγγος έχει το όνομα του υπουργού Εξωτερικών της Αγγλίας Τζωρτζ Κάνιγκ (όχι, η μικρή Τζωρτζ δεν έχει πάρει το μικρό όνομα του Kάνιγκ), που το 1823 έκανε στροφή υπέρ της Ελλάδας και σαν άλλο ΔΝΤ της έδωσε το πρώτο δάνειο, για γεωπολιτικούς και όχι απαραίτητα φιλοελληνικούς λόγους.
11°
