Οι δρόμοι είναι άδειοι, φτάσαμε στην πλατεία Κλαυθμώνος πιο γρήγορα από ποτέ. Στο δρόμο ούτε κόρνες ούτε σημαίες ούτε συνθήματα. Φτάσαμε την ώρα που έφευγε ο ΓΑΠ. Ο Καμίνης έλειπε. Μια γιορτή για εκείνους, που σε άλλη περίπτωση –κομματικής ταύτισης δηλαδή υποψηφίου με κόμμα– δεν θα βρίσκονταν εκεί. Έμοιαζε με μια συνάντηση που είχε αρκετό καιρό να συμβεί. Νηφάλια, με διάχυτη χαρά, εγκάρδιες αγκαλιές, μακριά από τη μεταπολιτευτική γλίτσα που εξίσωνε υποσυνείδητα τη χειραψία με το ρουσφέτι. Χωρίς πονηρές ματιές. Ο Νίκος, η Ελευθερία, ο Πλάτωνας, η Ειρήνη, ο Χάρης, ο Προκόπης, ο Κίμωνας, η Μαργαρίτα, η Νότα. Πιτσιρίκια σκαρφαλώνουν στην ελιά, ποδήλατα βολτάρουν, για κοίτα να δεις, σκέφτομαι. Ούτε «κάρμινα μπουράνα» ούτε ντεσιμπέλ θριαμβολογίας. Έπαιζε Μπάουι, η μουσική δεν ενοχλούσε τις συζητήσεις. Χίπστερς, αστοί και διανοούμενοι, «κουλτουροαθήνα», ψάχνουν τους γνωστούς τους, χαιρετάνε φίλους. «Ευκαιρία να τα πούμε κι εδώ, όχι μόνο στο twitter» ακούγονται φωνές. Τούτη τη νίκη πολλοί θέλουν να την καρπωθούν. Εκτός από τoυς κομματικούς. Μπροστά σε μια οθόνη κοιτούν οι διψασμένοι τα αποτελέσματα. «Και ο Μπουτάρης» φωνάζουν. Λίγοι, πολλοί λίγοι. Ήσυχοι, χαίρονται για μια νίκη που γνωρίζουν ότι δεν είναι κομματική, αλλά η πιο βαθιά και ουσιαστικά πολιτική της νέας χιλιετίας.
17°
