18°
Η αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος ξεκινά τη νέα χρονιά με την ατομική έκθεση ζωγραφικής της Ρένας Ανούση - Ηλία με τίτλο «Ντουέντε». Η Ρένα Ανούση, μαθήτρια του διακεκριμένου Έλληνα χαράκτη, Γιάννη Κεφαλληνού, παρουσιάζει στο κοινό τα έργα που δημιούργησε κατά τη μοναχική περίοδο του εγκλεισμού της στο σπίτι της στην Πλάκα. Πρόκειται για ακουαρέλες που αποτυπώνουν τη φύση που, ελλείψει ανθρώπινης παρουσίας, οργίασε, λαμβάνοντας για την καλλιτέχνιδα, ιδεατές διαστάσεις. Όπως λέει η ίδια η Ρένα Ανούση: «Όλα πάλλονται μέσα μου για τη ζωή και όλα της τα μυστήρια… Ο σπόρος, από το βελούδινο συμπαντικό σκοτάδι κουβαλώντας τη μνήμη στο ταξίδι σε κάνει να ξεδιπλώνεις τα φτερά και να πετάς ν’ αγκαλιάσει τον ουρανό! Ο πόνος, αν κάποιος καταφέρει να τον αγκαλιάσει, γεννά πρωτόγνωρες ευαισθησίες. Μόνο χάνοντας τα πολύ επιθυμητά γνωρίζουμε και κερδίζουμε τα πολύ μεγάλα».
Η εικαστικός – θεωρητικός της τέχνης, Χαρά Σαΐτη, αναφέρει: «Εν μέσω αναγκαστικού εγκλεισμού και γενικής κατήφειας λόγω της πανδημίας, στον δύσκολο χειμώνα του 2020, η Ρένα Ανούση - Ηλία ανακάλυψε ένα παράθυρο με θέα σε έναν αλλιώτικο κόσμο, αγγελικά πλασμένο. Ανέβηκε μια μυστική σκάλα για να μας οδηγήσει -ως ιεροφάντισσα της τέχνης- σε ουτοπικά τοπία, ανάλαφρα σαν σύγνεφα, γοητευτικά σαν τις αντανακλάσεις των νερών, απέραντα σαν ορίζοντες, ανεξερεύνητα σαν τις καρδιές των ανθρώπων. Η ίδια, γεμάτη ιερή ευγνωμοσύνη για όλα όσα ευλογήθηκε να έχει στις αποσκευές της, ξεπερνάει τις κλειστές πόρτες, τα σφαλισμένα παράθυρα, τις εκκωφαντικές τηλεοράσεις, τα σιωπηλά καθημερινά δράματα πίσω από τις ανακοινώσεις των ειδικών, τους αριθμούς που συνεχώς αυξάνονται και απειλούν το εφήμερο της ύπαρξής μας. Δεν της χρειάστηκε κόπος, σκέψη, μέθοδος για να προσπεράσει το κακό. Μοναχά ο χρωστήρας της, λίγο νερό και λίγο χρώμα, της ψυχής της η φλόγα και το ντουέντε», ενώ επιχειρώντας να ορίσει το ντουέντε, προσθέτει: «Όπως μας έμαθε ο Λόρκα, είναι άπιαστο σαν άνεμος του νου που εξαγγέλλει το διαρκές βάπτισμα των νεογέννητων πραγμάτων. Μοιάζει με ρόδο που μόλις δημιουργήθηκε από θαύμα, οδηγώντας την ύλη σε έναν ενθουσιασμό που αγγίζει τον Θεό. Είναι μοναδικό κάθε στιγμή και δεν επαναλαμβάνεται, όπως δεν επαναλαμβάνονται ποτέ τα σχήματα της θάλασσας στην καταιγίδα. Μια μαγική δύναμη που μετουσιώνει τα αισθήματα σε έργα τέχνης, που δίνει την δύναμη στο σώμα να αποδράσει από τον φθαρτό κόσμο και προσφέρει στην ψυχή γνήσια συγκίνηση. Κι αν ποτέ κανείς το αφήσει να ανθίσει μέσα του, το ντουέντε τον παίρνει στα φτερά του, τον λυτρώνει από τα γήινα και τον ανεβάζει στα επουράνια. Εκεί όπου ο πόνος μεταμορφώνεται σε αγάπη, εκεί που η συμπαντική χαρά ανάγει την φθορά σε αιωνιότητα, εκεί όπου οι επιθυμίες σβήνουν για να δώσουν τόπο στην επίγνωση».
