16°
Η ατομική έκθεση φωτογραφίας της Ρούλας Σχίζα με τίτλο «My Voyage to Serendipity» σε επιμέλεια της Δώρας Λαβαζού, θα παρουσιαστεί την Παρασκευή 19 Απριλίου 2024 στις 19.00 στην iFocus Photo Gallery στην Αθήνα. Η έκθεση -πρώτη ατομική της Ρούλας Σχίζα- που πρωτοπαρουσιάστηκε στον πολυχώρο «Ζείδωρος», στα Κύθηρα το καλοκαίρι του 2023, θα διαρκέσει μέχρι τις 28 Απριλίου.
Όπως εξηγεί η φωτογράφος: «Από τότε που ανακάλυψα τη λέξη Serendipity, δεν βρήκα καλύτερο όρο για να περιγράψω τη ζωή μου και τη σχέση μου με τη φωτογραφία. Δυστυχώς, στα ελληνικά, δεν υπάρχει μονολεκτική μετάφραση που να συλλαμβάνει την ουσία της, απαιτώντας μια πιο φραστική περιγραφή ως «ευτυχής συγκυρία» ή μια σημαντική συνάντηση που προκύπτει είτε τυχαία, είτε ενώ επιδιώκουμε κάτι εντελώς διαφορετικό, περικλείοντας πάντα το στοιχείο έκπληξης. Βλέποντας τον κόσμο μέσα από ένα πρίσμα αισιοδοξίας και αναγνωρίζοντας ότι όλα τα πράγματα είναι αλληλοσυνδεόμενα, όπως πρεσβεύει η θεωρία της συγχρονικότητας του Carl Jung, καταλαβαίνω ότι η ζωή μου -η ζωή γενικά - είναι ένα μωσαϊκό χαρούμενων συμπτώσεων, απρόβλεπτων ανακαλύψεων και στιγμών φώτισης, που με οδηγούν σε ένα μονοπάτι προσωπικής ανάπτυξης ως μέρος ενός μυστηριώδους, ανώτερου σχεδίου. Το ζητούμενο είναι να μπορεί κανείς να αντιλαμβάνεται και να αγκαλιάζει αυτές τις στιγμές, κάτι στο οποίο η φωτογραφία μπορεί να σε μυήσει.
Το "My Voyage to Serendipity", που περιλαμβάνει τις ενότητες "Προσμονή", "Ταξίδι" και "Μικρά Θαύματα", είναι μια βαθιά αφήγηση που υπερβαίνει την ίδια την πράξη της φωτογραφίας. Απ’ τη μια είναι ένα σύνολο φωτογραφικών λήψεων με κοινό παρονομαστή την έκπληξη για την ομορφιά, την απλότητα, και τη φόρμα, που βρίσκουν μια «τυχαία αποφασιστική στιγμή» για να πάρουν υπόσταση, τη στιγμή ακριβώς που δεν περίμενες τίποτα ή που αναζητούσες κάτι εντελώς διαφορετικό. Επιπλέον όμως, τόσο ο φωτογράφος όσο και ο θεατής, προσκαλούνται να αναλογιστούν τα βαθύτερα νοήματα που κρύβονται στο συνηθισμένο, με καταλύτη όλα όσα έχει κανείς στην καρδιά του μαζί με τις εμπειρίες και το πνευματικό του φορτίο. Πολλές από αυτές τις φωτογραφίες αν και παγώνουν μια συγκεκριμένη πραγματικότητα, χορεύουν στη γραμμή μεταξύ του απτού και του φανταστικού, επιτρέποντας στο μυαλό να περιπλανηθεί στο χρόνο και το χώρο, καθοδηγούμενο από τις προσωπικές αναφορές φωτογράφου και θεατή.
Η φάση της "Προσμονής" (Anticipation) στο My Voyage to Serendipity μπορεί να ευθυγραμμιστεί φιλοσοφικά με την έννοια της «δυνατότητας» που προέρχεται από την Αριστοτελική «Τελολογία». Αυτή η ιδέα περιστρέφεται γύρω από τις πιθανές καταστάσεις ύπαρξης και γίγνεσθαι, που προηγούνται της πραγμάτωσης. Η προσμονή δεν είναι απλώς προσδοκία, είναι μια ανοιχτόμυαλη ετοιμότητα για οτιδήποτε μπορεί να έρθει, μια κατάσταση ανοίγματος στα τυχαία γεγονότα που οδηγούν σε σημαντικές ανακαλύψεις. Όσον αφορά τη φωτογραφία, αυτό θα μπορούσε να γίνει κατανοητό μέσω της έννοιας του Henri Cartier-Bresson για την «αποφασιστική στιγμή», όπου η προσμονή δεν είναι για κάτι συγκεκριμένο, αλλά για την αναγνώριση μιας τέλειας ευθυγράμμισης της εξωτερικής πραγματικότητας και της εσωτερικής ετοιμότητας.
Το τμήμα "Ταξίδι" (Journey) είναι μια ωδή στη διαρκή διαδικασία της αναζήτησης και της μεταμόρφωσης, συχνά υπογραμμισμένο με αβεβαιότητα και έκπληξη, αλλά πάντα πιο σημαντικό από τον ίδιο τον προορισμό. Στην «Ιθάκη» του Καβάφη αξία έχει το ταξίδι που κάνουμε για να φτάσουμε σε αυτήν. Κατά τον Douglas Adams πάλι, οι ακούσιοι προορισμοί στους οποίους φτάνουμε μπορεί συχνά να είναι πιο σημαντικοί από τους επιδιωκόμενους, υπογραμμίζοντας την ομορφιά του απροσδόκητου στο φιλοσοφικό ταξίδι της ζωής. "Σπάνια κατέληγα εκεί που ήθελα να πάω, αλλά πάντα κατέληγα εκεί που έπρεπε να είμαι". Οι φωτογραφίες αυτής της ενότητας συμβολίζουν χιλιόμετρα μιας συνεχιζόμενης αναζήτησης, όπου το ταξίδι - γεμάτο με απροσδόκητες στροφές, συναντήσεις και συνειδητοποιήσεις - γίνεται ο απόλυτος δρόμος προς την αυτοανακάλυψη και την κατανόηση.
Τα Μικρά Θαύματα, το τρίτο μέρος, αναγνωρίζουν τις στιγμές δέους και βαθιάς ομορφιάς που χαρακτηρίζουν την ύπαρξή μας, όπου το αιώνιο αγγίζει το εφήμερο. Αυτές είναι οι στιγμές των τυχαίων συνδέσεων που συλλαμβάνει η φωτογραφία – φέτες αιωνιότητας παγωμένες στο χρόνο, που χρησιμεύουν ως γέφυρα μεταξύ του εγκόσμιου και του θεϊκού. Οι φωτογραφίες είναι οπτικές ερμηνείες αυτών των φευγαλέων θαυμάτων, συμπυκνώνοντας τις συγχρονικότητες που περιέγραψε ο Carl Jung, όπου η εσωτερική και η εξωτερική πραγματικότητα συγκλίνουν σε σημαντικές συμπτώσεις. Κάθε εικόνα στέκεται ως απόδειξη αρχικά του θαύματος της όρασης κι έπειτα της τέχνης της παρατήρησης και της εκτίμησης των μικρών θαυμάτων που εμπλουτίζουν το μωσαϊκό της ζωής μας, υπενθυμίζοντάς μας τη διασύνδεση όλων των πραγμάτων και τις κρυφές ενορχηστρώσεις του αόρατου χεριού που καθοδηγεί το σύμπαν».
Διαβάστε ΕΔΩ τη συνέντευξη που παραχώρησε στη Δώρα Λαβαζού
