Η Μανίνα Ζουμπουλάκη γράφει για τα παιχνιδο-χαρτοπωλεία.
Το παιχνιδο-χαρτοπωλείο είναι ελληνική πατέντα: πουθενά στον κόσμο δεν υπάρχουν μαγαζιά με παιχνίδια και παράλληλα σχολικά-χαρτικά-είδη γραφείου. Είναι υπέροχη εφεύρεση, είτε έχεις είτε δεν έχεις παιδιά, το μαγαζί-περίπτερο, προέκταση της ημι-τουρκικής Μπεζεστένης που σε καλύπτει για οτιδήποτε – από απαραίτητο μέχρι της κατηγορίας «γιατί όχι» (σαβούρα)…
Η «Μπεζεστένη» είναι το σκεπαστό παζάρι, η μεγάλη αγορά, κι άμα είχατε πρόσφυγες παππούδες μπορεί να έχετε ακούσει τη λέξη. Το σκεφτόμουν ψάχνοντας για τετράδιο τριών θεμάτων προχθές, μέσα σε μεγάλο χαρτοπωλείο/παιχνιδάδικο. Χρειάζεσαι ένα σκασμό τετράδια όταν έχεις παιδί στο σχολείο – μαθηματικών με αλλοιθωριστικά τετραγωνάκια, γλώσσας, γραφής, μη το συζητάτε… Το μαγαζί-τσίρκο όμως είναι, επαναλαμβάνω, ελληνική πατέντα. Η οποία πατέντα μάλιστα έχει διευρυνθεί: είναι γνωστό ότι στα πολυπαιχνιδομάγαζα «Jumbo» ή τύπου-«Jumbo» βρίσκεις είδη κουζίνας, προσωπικής υγιεινής, γυαλιά, μπρίκια, ρούχα, βρακιά, παπούτσια, υλικά βουντού και καλλυντικά μαζί με παιχνίδια ΚΑΙ σχολικές τσάντες, παρακαλώ.
Η παρδαλότητα και πολυπλοκότητα σε γοητεύει ή σε απωθεί, ανάλογα με το πόσα παιδιά/νεύρα έχεις. Το ίδιο συμβαίνει και στα «Perfect Τoys», στον «Μουστάκα», στον «Γκούφη», στα «Ζουζού»: μπαίνεις μέσα και χάνεσαι στο μαγικό κόσμο του τσίρκου. Αν ψάχνεις ένα τετράδιο σκέτο, άντε και μία ξύστρα, κακώς μπήκες εδώ. Υπάρχουν παραδοσιακά χαρτοπωλεία για είδη γραφείου, ξερά ή ημίξερα – τα τελευταία είναι χαρτοπωλεία που έχουνε μερικά χαμηλά ράφια με έξτρα αυτοκολλητάκια, σβηστηράκια και μαρκαδοράκια σε περίπτωση που περιπλανηθεί κανένα πιτσιρίκι μέσα. Αντίθετα, το «Perfect Toys» της πλατείας Βικτωρίας είναι σπηλιά του Αλαντίν, παίρνεις το παιδάκι σου στο υπόγειο και εξερευνείτε ώωωρες τις κατακόμβες με ξεχασμένα ή φρέσκα παιχνίδια αναντάμ-μπαμπαντάμ, αφού ρίξετε ένα πέρασμα στα πλήρως ενημερωμένα σχολικά του ισογείου… (ο Βασίλης Καρατζόγλου είναι ο καλύτερος πωλητής παιχνιδιών στον κόσμο – εκτός που ξέρει τι έχουνε πού και γιατί, κάνει συγκλονιστικές μιμήσεις… επίσης, μια μέρα θα γράψει τις εντυπώσεις του από το πολυ-παιχνιδο-χαρτοπωλείο και θα σκίσει…).
Ακόμα και το «Πλαίσιο», που έχει λογική Ντόιτσε Βέλε, όταν σε πάει στον όροφο με τα τζίτζιρι-μίτζιρι (σχολικά, ζωγραφικές, κατασκευές, χειροτεχνίες κ.λπ. κ.λπ.) μετατρέπεται σε μπιτ-μπαζάρ: περίεργα σχήματα άσχετα, πινέλα, μαρκαδόροι, χάντρες, χρυσόσκονες, βερνίκια, κοπίδια, ψαλίδια και χαρτόνια Κανσόν ξεχειλίζουν από τα ντέξιον. Κάπως δεν καλο-χωράνε όλα αυτά στα ράφια, πουθενά – σε αντίθεση με τα ipad, tablet, laptop, με τα θαύματα της τεχνολογίας δηλαδή που έχουνε εφευρεθεί γωνιασμένα, για να μπαίνουνε σε βιτρίνες με τέλειο τρόπο.
Το παραδοσιακό χαρτοπωλείο ζει και ψιλο-μισο-βασιλεύει, βέβαια. Έχει ελαφρώς μαραζώσει, όπως όλες οι μικρές επιχειρήσεις, σου φαίνεται κάπως χλωμό σε σχέση με το πολυ-παιχνιδάδικο-χαρτοπωλείο-υπερπαραγωγή… αλλά στο είδος του παραμένει κορυφαίο. Πηγαίνεις με λίστα τετραδίων και τα έχουν όλα, τα άπαντα – σχολικά βοηθήματα, μολύβια, σβηστήρια και πάει λέγοντας. Γλιτώνεις χιλιόμετρα περιπλάνησης και κιλά πλαστικών μικροπραγμάτων της κατηγορίας «γιατί όχι» ή «δε βαριέσαι» ή «αχ, τι νόστιμο». Ο «Λιβάς» π.χ., με την υποσημείωση «από το 1969 Χαρτοπωλείο Γραφικές Τέχνες Σφραγίδες», κάνει αυτό ακριβώς που λέει στην ούγια, και πολύ σωστά. Τα τετράδια μυρίζουν τετραδ-ίλα και όχι πλαστικοπαιχνιδίλα. Τα μολύβια είναι σε χαρτονένιες θήκες ξαπλωτά στο ύψος των χεριών σου, σαν να σε περιμένουν. Τα χρώματα είναι κλασικά, δεν σε αποπροσανατολίζει καμιά κουλή μουσική, παίρνεις τα είδη γραφείου/σχολικά σου και φεύγεις.
Αλλά, βέβαια, είναι με τις ώρες και τις μέρες. Μερικές από τις οποίες χρειάζεσαι το ντιβερτιμέντο της Μπεζεστένης. Άλλοτε πάλι θέλεις απλώς ένα παλιο-πακέτο παλιο-συνδετήρες, και πού το θυμήθηκες κι όλας με τόσα που έχεις στην κεφάλα σου…
13°
