Με αυξανόμενη υστερία χωνόμαστε στο (ελληνικό) καλοκαίρι. Στο οποίο κανονικά μπαίνεις πολύ χαλαρός, με τη σαγιονάρα, με παγωμένη φραπεδιά και διάθεση να φας τον τόπο. Τώρα πια, not so much…
Δεν το αναφέρω ως γκρίνια, προς Θεού, έχω σκοτωθεί να γράφω τον τελευταίο καιρό, οι δουλειές πάνε καλά – για λεφτά, πάλι, κιχ δεν ακούγεται. Συνειδητοποιώ (du’h) ότι δουλεύω για λόγους άσχετους με το χρήμα, το οποίο συνήθως ερχότανε μαζί με τις δουλειές αλλά κάτι έχει πάθει και μένει στο δρόμο. Εκεί βρίσκει παρέα και άλλα χρήματα που επίσης είχανε ξεκινήσει προς το μέρος μου και κολλήσανε: Στο τράφικο; Με υπαρξιακά ερωτήματα; («μωρέ, γιατί πάμε τώρα σ’ αυτήν, μόνα μας θα ’μαστε!») Με χούγια που τους βγήκανε ξαφνικά, με καινούργια πελατάκια, με επείγοντα τηλεφωνήματα, με ηλίθιες δικαιολογίες; Πάντως κάνω μαύρα μάτια για να τα δώ, και οι φίλοι μου επίσης. Το πατροπαράδοτο ελληνικό «μη σκας, κερνάω εγώ απόψε!» δεν ακούγεται πια. Και δεν ακούγεται όχι επειδή το λέμε ψιθυριστά κάτω από τα μουστάκια μας, αλλά επειδή δεν το λέμε ντιπ καθόλου.
Πήγα σε μπαρ με φίλη ηθοποιό που «έχει πρόσωπο» και ήταν ωραία, τόσο η ηθοποιός όσο και η έξοδος: βραδιά με φεγγάρι στον Νέο Κόσμο, στο μπαράκι «Sub», που ψοφάει για ελληνικές ταινίες και τις έχει ενσωματώσει στο ντεκόρ του, ψάχνεις τις ταινίες και όποιος έχει δει τις πιο πολλές κερδίζει ένα σφηνάκι (ε, τι να κερδίσει, μπερζέρα;) Το «Sub» είναι στέκι ηθοποιών, σκηνοθετών και καλλιτεχνών. Για κάποιο λόγο φέτος πάω σε τέτοια μαγαζιά όποτε βγαίνω, ίσως επειδή μόνο οι καλλιτέχνες συνεχίζουν να βγαίνουν κάθε τόσο, που δεν έχει καμία σχέση με το πόσο έβγαιναν πριν 2-3 χρόνια αλλά από το ολότελα κάτι είναι κι αυτό.
Πήγα π.χ. στον καλλιτέχνη «Κόμη», όχι στην (τέλεια) μπιραρία του με τα σπιτικά πιάτα αλλά στο καφέ-μπαρ-θέατρο απέναντι, στην τελευταία παράστασή του «Είδα φως και μπήκα». Η οποία ήταν πολύ ωραία μουσικο-χορευτική παράσταση, αλλά τέλειωσε δυστυχώς. Το μπαρ είναι πολύ καλοκαιρινό και δροσερό, με τις πρασινάδες να κρέμονται πάνω από τη μεγάλη αυλή και τις ακόμα περισσότερες πρασινάδες γύρω-γύρω… Κάθισα πίσω από τους Σάρα Γανωτή και Νίκο Σταυρακούδη, σεναριογράφους-δίδυμο – συμπτωματικά μερικές νύχτες αργότερα πέτυχα (σε επανάληψη) την «Περιπτερού» με την Ελένη Ράντου στην τηλεόραση, άκου τώρα.
Τηλεόραση ανοίγω μόνον όταν έχουν μαζευτεί άπειρα «πλυμένα» και όσο και να κλέβω χώνοντας τα ασιδέρωτα σε ξένα συρτάρια, φτάνει η στιγμή να στήσω τη φρικτή σιδερώστρα και να σιδερώσω. Σε τέτοια στιγμή είδα και την τηλεταινία τους, από μια σειρά (του 2009) με τίτλο «Εργαζόμενη γυναίκα» πολύ τσαχπίνικη. Μικρός που είναι ο κόσμος και τέτοια. Κάπου είχα πετύχει πρόσφατα και την ίδια τη Ράντου, οπότε, ναι, στην τηλεταινία είχε ψεύτικα βυζιά, αν αναρωτιέται κανείς, που αποκλείεται, λέμε τώρα.
Στο «Sub» η μουσική είναι ωραία, τα ποτά φθηνά (6 ευρώ) και η ατμόσφαιρα καλλιτεχνική. Στον «Κόμη» το ίδιο, κι ακόμα παραπάνω μια και φιλοξενεί παραστάσεις σε μόνιμη σχεδόν βάση. Λειτουργεί καμιά 30αριά χρόνια με πολύ σουξέ, και για να μην μου την πέσει ο στάνταρ-πάντα-έξαλλος αναγνώστης ότι είναι πασίγνωστος ο «Κόμης» και ο ιδιοκτήτης του Δευκαλίων Κόμης, όντως είναι, απλώς έτυχε να πάω καλεσμένη από την Εμμανουέλα Αλεξίου, να μην το μελετήσω το μαγαζί; Αφήστε που είναι πολύ ωραίο μέρος, ανεβαστικό, τραγανό, σε κάνει να αισθάνεσαι ότι φοράς μαγιό κάτω από τα ρούχα σου που όπου να ’ναι θα τα πετάξεις στον αέρα. Δεν λέω «χορεύοντας φλαμένκο», γιατί έχει κι η σάχλα τα όριά της. Αλλά γιατί όχι. Άμα θέλεις χορεύεις και τσάμικο, δεν θα σκάσεις κι όλας.
Άλλο: πήρα υπέροχο παιδικό παιχνίδι για δώρο (σε παιδί! Φαντάσου) από το «Γαϊτανάκι» που έχει ακριβώς αυτό – υπέροχα παιδικά παιχνίδια, παραδοσιακά, αξιόλογα, διαλεχτά, από αυτά που το παιδί δυσκολεύεται να τα διαλύσει με τον ματρακά του και τα κληροδοτεί στο (σιχαμένο) αδερφάκι του, που δεν το έχει αποδεχθεί ακόμα, ή και στο επίσης μη αποδεκτό παιδί του αργότερα. Όχι και τόσο αργότερα, γιατί η ζωή είναι μικρότερη από όσο νομίζουμε, όπως έχουμε επισημάνει πολλές φορές σ’ αυτή τη στήλη όταν ξεμένουμε από σοφίες προς επισήμανση. Πράγμα που συμβαίνει σπάνια – απλώς το καλοκαίρι είναι κάπως ζαβλακωμένες (οι σοφίες) και φέτος ειδικά είναι πιο μπαρουτοκαπνισμένες από κάθε άλλη χρονιά… τόσο οι σοφίες όσο κι εμείς οι ίδιοι…
13°
