Ε, ναι. «Στεναχώρια» ήθελα να γράψω, αλλά για να μη σας φρουμάξω και αλλάξετε φύλλο (Ή φύλο) το έβαλα σε δόσεις. Γιατί όλοι την έχουμε μια στεναχώρια, ακόμα και κάτι ούφα που είναι καψούρηδες, βρέφη, στη NASA Ή κουνημένοι…
Μέτρα, πορείες, διαμαρτυρίες, απεργίες, στάσεις, διαδηλώσεις, φόροι, συντάξεις, επιδόματα, απολύσεις, πληθωρισμός, ανεργία και η βεβαιότητα πια ότι «ντιπ τίποτα δεν λειτουργεί» μαζί με τη διάχυτη αφραγκία μέσα στο φθινόπωρο: τι άλλο θέλει ο άνθρωπος για να αισθανθεί μία στεναχώρια, ή και οκτώ; Όσο και να είσαι όξω καρδιά, αν αρχίσεις να τραγουδάς στο δρόμο «βγαίνουμε, μωρό μου, βγαίνουμε/ μέσα απ’ το τούνελ» όλο και κάποιος θα βρεθεί να σε χαστουκίσει. Αν σε τρώει ο πισινός σου να τραγουδήσεις αμέτι-μουχαμέτι, πες το «κλαίει η μάνα μου στο μι-νήμα». Αλλά δεν θέλεις να τραγουδήσεις κα-θό-λου, άσε με χάμου, αντίθετα θέλεις να πνίξεις όποιον ανακοινώνει καινούργιο φόρο, χαράτσι, μείωση, κεφαλικό, οτιδήποτε – για να βγει να ανακοινώσει την μπούρδα του ο κάποιος, το τραβάει ο οργανισμός του το πνίξιμο....
Οι φίλοι μου κόβουν τα σταθερά τους τηλέφωνα: μιλάμε με μηνύματα στα κινητά. Ή δεν μιλάμε καθόλου. Στις σχέσεις νομίζω έχουμε κόψει την πάρλα, ευτυχώς βρισκόμαστε μία στις τόσες (οι φίλοι) και ξεσαλώνουμε στο μπούρου-μπούρου. Δεν θέλει/μπορεί κανένας να ξεσαλώσει με άλλον τρόπο. Κατέβηκα μια μέρα στο κέντρο που όλο και περισσότερο θυμίζει Μαϊάμι, στο οποίο δεν έχω πάει αλλά έχω διαβάσει βιογραφικό του κι είναι βασικά ένα μέρος χωρίς κέντρο, ένα χαλαρό σύνολο προαστίων. Οι οικονομολόγοι λένε ότι έτσι θα γίνει κι η Αθήνα. Θα αποτελείται μόνον από προάστια, θα είναι απλωμένη σα τραχανάς προς τη θάλασσα και το βουνό, με έρημες πλατείες (Ομόνοιες, Συντάγματα κ.λπ.) χωρίς κοινωνικό ιστό. Τα ωραία σπίτια με θέα τη θάλασσα θα τα αγοράσουν οι Ρώσοι, οι Γερμανοί, οι Βέλγοι, οι Σουηδοί και οι φίλοι τους.
Ωραία. Τώρα που σας έφτιαξα τα κέφια, να σας πετάξω και μερικά μαγαζιά στο δοξαπατρί…
Στη Ζωοδόχου Πηγής, στο Pango’s, τα τραπεζάκια έξω, μέσα και ημι-μέσα είναι τίγκα το μεσημέρι. Έχει ωραίες σαλάτες (από € 4,60), κομπλικέ καφέδες, μπαγκέτες, wraps (από € 3,90), ciabattas, σάντουιτς και επιδόρπια. Είναι ζωντανό, φιλικό και όμορφο μαγαζί με αισιόδοξη ατμόσφαιρα – δηλαδή ευτυχώς που πήγα στο Pango’s και όχι σε κανένα μαυρομπιμπικιασμένο εκείνη τη μέρα γιατί θα γινόμουν ένα με το παρκέ. Είχα ένα ραντεβού εκεί για τις γνωστές αεριτζήδικες δουλειές που (δεν) κάνουμε όλοι τον τελευταίο καιρό. Πέρασαν ώρες, ιδέαν δεν έχω με ποιον τρόπο.
Όταν πια έφτασα Σύνταγμα είχα πεινάσει ξανά, οπότε πήρα ένα σάντουιτς από το Casual Take away N.J.V. Athens Plaza, στο πλάι του γνωστού ξενοδοχείου, στη Σταδίου. To Casual Take away είναι όντως «casual» αλλά τα σάντουιτς, εκτός από καταπληκτικά, είναι και σχετικά λογικά (από € 3) αν σκεφτείς ότι είναι γκουρμέ. Δηλαδή αφράτα, με πολύ λεπτοκομμένα πράγματα μέσα, με ζαμπονοειδή ποιότητας και με τυριά από τζάκι. Γενικά στο σάντουιτς «λέει» να το ψάξεις λίγο – αν ψοφάς της πείνας το καταπίνεις αμάσητο κι ας είναι και παντοφλέ, το ξέρουμε όλοι. Απλώς όταν χτυπήσεις τοπ-σάντουιτς ακριβώς όπως το φανταζόσουν, προς στιγμήν ξεχνάς την πίκρα σου, όποια κι αν ήταν. (Και για να φαντάζεσαι ένα σάντουιτς, η πίκρα σου είναι όντως μεγάλη…)
Με τούτα και με κείνα νύχτωσε. Κύλησα ακόμα πιο χαμηλά στην Αθήνα, στου Ψυρρή, σ’ αυτά τα μπακλαβαδωτά δρομάκια που όλοι λένε ότι «έχουν πεθάνει» αλλά όλο ανασταίνονται και μεθοκοπάνε μέχρι πρωίας. Αργά τις νύχτες τα ψεκάζουν με άρωμα «φρέσκο-κουλούρι» για να είναι πιο ορεκτικά και επειδή είναι στρωμένα με μπαράκια τοίχο-τοίχο, αποκλείεται να βγεις στεγνός. Ήπιαμε ποτά στο Dollhouse, κλασικό ποτάδικο με μια ελαφριά jazz-cabaret-Toulouse Lautrec διάθεση (και καλές τιμές, εννοείται). Είναι ζεστό μαγαζί, ατμοσφαιρικό: αποκλείεται να φύγεις από εκεί με ένα ποτό μόνο στο νευρικό σου σύστημα. Το οποίο σύστημα έχει περάσει πολλά, είναι σε κρίση, σε ταράκουλο, στην τσίτα, λες και βρίσκεται στο Ελ Αλαμέιν ή στη Σωκράτους στις 4 το πρωί, που είναι τάλε-κουάλε, ή στην καρδιά της Καμπούλ. Τα ’χει παίξει κι αυτό όπως όλα τα συστήματα. Με δύο ή επτά ποτά θα έρθει στα ίσα του. Προσωρινά βέβαια, αλλά σωστά τα λέει ο ξερόλας: ουδέν μονιμότερον του προσωρινού…
22°
