Δεν ξέρω για σας αλλά εμένα η πρώτη μου φορά θα μου μείνει αξέχαστη. Ακόμα θυμάμαι τη μυρωδιά της, την επαφή των δακτύλων μου με αυτή, την έκπληξή μου όταν κατάλαβα την ποιότητά της και τη χαρά μου, κάθε φορά που ερχόμουν σε επαφή μαζί της, ότι μου έκρυβε νέα γνώση για την πόλη. Τότε, 15 χρόνια πριν, που το διαδίκτυο ήταν κάτι σαν είδος πολυτελείας για κάθε σπίτι, τότε που σε κάθε γωνιά έβρισκες κι ένα internet café, τότε που ξεκινούσες να κατεβάσεις ένα τραγούδι και άφηνες τον υπολογιστή ανοικτό επί δύο μέρες, τότε που το Facebook δεν υπήρχε καν σαν ιδέα.
Τότε, λοιπόν, εκείνη την προϊστορική περίοδο, ήμουν φοιτήτρια στο Πολιτικό της Νομικής Αθηνών. Εκεί την γνώρισα, εκεί ήταν η πρώτη μας επαφή, εκεί την αγάπησα. Ήταν μεσημέρι, θυμάμαι, κι ο αδελφός μου σε ένα διάλειμμα από τη Δραματική Σχολή πέρασε από τη Νομική για τον τιμημένο φοιτητικό καφέ. Τον περίμενα στην είσοδο, μπαίνει φουριόζος, ούτε καν με χαιρετάει, καρφί στο κυλικείο –τι στο καλό, σκέφτηκα, τόσο πολύ θέλει να πιει καφέ;!–σταματά για δευτερόλεπτα, κοιτάζει γύρω του, βλέπει το κόκκινο σταντ, το πλησιάζει και την παίρνει. Ήταν το δεύτερο φύλλο της Athens Voice. Μου τη δείχνει και μου λέει: «Καλά, χαμπάρι δεν έχεις πάρει εδώ και μια εβδομάδα; Αυτή είναι η πρώτη free press εφημερίδα. Και την έχεις και μέσα στη Σχολή»! «Free press; Τι είναι αυτό»; (Ναι, για τόσο προϊστορία μιλάμε). «Δεν πληρώνεις, free, πώς το λένε»;
Αυτό ήταν. Εβδομάδα την εβδομάδα και όλη η Σχολή διάβαζε στο κυλικείο Σώτη, Γεωργιάδη, Κραουνάκη, Τζιχάντ, Μανίνα, City Lover και φυσικά, ανελλιπώς και με μανία Μίλα μου βρώμικα και Σε είδα. Είπαμε, τότε δεν είχαμε social media. Μπαίναμε στο μετρό που δεν έφτανε καν ακόμα στον Άγιο Δημήτριο, η γραμμή ήταν Σεπόλια-Δάφνη (και πολύ μας ήταν) και γυρνούσαμε το κεφάλι δεξιά κι αριστερά: Μήπως με είδε αυτός; Μήπως κάποιος από εδώ έχει γράψει για μένα; Βρε, λες; Όπως και να ’χει, όλες θυμόμασταν τι φορούσαμε σε κάθε γωνιά της Αθήνας, σε κάθε μεταφορικό μέσο, σε κάθε event.
Ε, μην σας τα πολυλογώ, τα χρόνια πέρασαν, εγώ αποφοίτησα, το μετρό επεκτάθηκε μέχρι τον Άγιο Αντώνιο και κάπου στο δεύτερο μισό των 00s, μετά και το μεταπτυχιακό μου (γιατί είμαστε και μορφωμένα κορίτσια) ήρθε μια ακόμη πρώτη φορά. Την πρώτη εφημερίδα στην οποία πήρα το λυγερόκορμο κορμί μου και παρέδωσα αυτοπροσώπως το καλογραμμένο και φτωχό βιογραφικό μου. Ανέβηκα με τις σκάλες τους τρεις ορόφους που χώριζαν τα γραφεία της Athens Voice με το έδαφος, χτύπησα την πόρτα κι έπεσα στον Κέρβερο, ε, συγγνώμη, στη γλυκύτατη γραμματέα Γεωργία. Τη ρωτάω με αφέλεια: «Σε ποιον μπορώ να παραδώσω ένα βιογραφικό»; «Τι βιογραφικό»; Μου απαντάει με ύφος που δεν μπορώ να αποτυπώσω στο χαρτί, αλλά μέσα μου είχα σκεφτεί να της απαντήσω «τι εννοείς χρυσή μου όταν λες “τι βιογραφικό”, ένα παλιόχαρτο με πληροφορίες για μένα που ψάχνω δουλειά, πού το αφήνω;», αλλά κρατήθηκα. Τέλος πάντων, το παίρνει βαριεστημένα, το βάζει στην άκρη κι εγώ φεύγω. Παίρνω όρκο ότι πριν καν φτάσω στον δεύτερο όροφο, είχε πεταχτεί στην ανακύκλωση, γιατί τώρα που έχω γνωρίσει τη Γεωργία, ξέρω ότι έχει και οικολογική συνείδηση.
Αυτή την πρώτη φορά, μπορεί να μην τη λες και φανταστική, αλλά εγώ τότε ορκίστηκα ότι θα επιστρέψω. Κι επέστρεψα. Και να 'μαι εδώ και μπράβο μου που γιορτάζω κι εγώ τα 15 χρόνια Athens Voice. Μάλλον, όχι, εγώ γιορτάζω τις πρώτες φορές. Ζήτω οι πρώτες φορές!
15°
