TV & Media

Ρίκα Διαλυνά: Είναι τρομερό να χάνεις τον άνθρωπό σου

Ένα χρόνο χωρίς τον σύζυγό της η ηθοποιός μιλά για το πόσο άλλαξε η ζωή της

19.07.2018, 14:07
Χαρά Βαμβακούλα
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Eπιλογές

2ο Forum ATHENS VOICE | Οι Αρετές του 21ου αιώνα: Ανθεκτικότητα

Ελλαδα 2ο Forum ATHENS VOICE | Ανθεκτικότητα

A.V. Team

Life in Athens Ο Voice 102.5 live από το μετρό Συντάγματος σε χριστουγεννιάτικο mood

A.V. Team

Γιάννης Τσουμαράκης (Πολυνείκης), Γιώργος Ζιάκας (Ετεοκλής), Δανάη-Αρσενία Φιλίδου (Αντιγόνη)

Θεατρο - Οπερα Ένας μοντέρνος Οιδίποδας στη Στέγη: ένας φιλαλήθης ελπιδοφόρος ηγέτης με προδιαγεγραμμένο τέλος

Νίκη - Μαρία Κοσκινά

Ένας χρόνος έχει περάσει από τον θάνατο του Νίκου Χρυσικόπουλου, συζύγου της Ρίκας Διαλυνά και η αγαπημένη ηθοποιός εξομολογείται την αδυναμία της να ξεπεράσει αυτήν την απώλεια.

«Είναι μια άλλη περίοδος της ζωής μου, γιατί από τη στιγμή που «έφυγε» ο Νίκος, άλλαξε τελείως η σκέψη μου για τη ζωή, τα ενδιαφέροντα μου. Διανύω μια καινούρια ζωή την οποία δεν μπορώ να πω ότι ήθελα να την είχα, αναγκαστικά. Συμπληρώνεται ένας χρόνος από το θάνατο του και είναι φυσικό για έναν άνθρωπο που έχεις αγαπήσει να αλλάξεις τα πάντα. Δεν έχω αφήσει να πέσει το ηθικό μου, αλλά έχω χάσει και τη διάθεση να αγωνίζομαι, κάτι που είχα μέχρι την τελευταία στιγμή. Πάντα ήμουν δραστήρια, δεν μπορούσα να καθίσω λεπτό, ήθελα πάντα να δημιουργώ τώρα έχω απογοητευτεί, χωρίς όμως να χάσω τη ζωντάνια μου. Έχω αλλάξει τρόπο ζωής», είπε η άλλοτε αριστοκρατική κυρία του ελληνικού εμπορικού κινηματογράφου.

Στη συνέντευξη σε γνωστό περιοδικό προσθέτει: «Είναι τρομερό ξαφνικά να χάνεις τον άνθρωπο σου, αλλά και τους φίλους σου και να μένεις μόνη. Τώρα αρχίζω και γίνομαι δυνατή, δεν με πειράζει που είμαι μόνη μου. Μου έχει φύγει η θλίψη, έχω αρχίσει να σκέφτομαι πιο χαρούμενα τον Νίκο, άλλες φορές πιο λυπημένα, με πιάνουν τα κλάματα. Αυτό που κατάφερα ήταν να βγάλω από το μυαλό μου την τελευταία του εικόνα, που είχε αδυνατίσει πολύ, μου πήρε πολλούς μήνες. Ανοίγοντας το κινητό μου, έχω δυο φωτογραφίες του, μια έτσι όπως τον γνώρισα και άλλη μία όπως ήταν προς το τέλος, πριν «φύγει» για να τον θυμάμαι έτσι όπως ήθελα».