Αλέξης Τσίπρας - «Ιθάκη»: Η εποχή της διαπραγμάτευσης με τους εταίρους, ο Πάνος Καμμένος και η «δεύτερη ευκαιρία»
33.000 αντίτυπα σε λίγες ώρες πούλησε η Ιθάκη του Αλέξη Τσίπρα. Ρε, για κοίτα κάτι έγνοιες που έχει ο κοσμάκης. Να θέλει να μάθει γεωγραφία από τον Αλέξη. Ότι η Ρίγα είναι η πρωτεύουσα της Εσθονίας (sic). Ανάρπαστες έγιναν οι αναμνήσεις του από την εποχή που είχε τα ηνία στης χώρας. Τότε δα που την οδηγούσε ενσυνείδητα στα βράχια στα πλαίσια της αντιμνημονιακής πολιτικής. Τότε που κρατούσε το νταούλι και απειλούσε να τινάξει την Ευρώπη στον αέρα. Γιατί και καλά θα έκανε παγκόσμια ζημιά αν αυτοκτονούσε η Ελλάδα. Και οι Ευρωπαίοι τού έλεγαν πόσα θέλεις για να αυτοκτονήσεις και να μας αφήσεις ήσυχους. Τότε που έτρεχε στον Πούτιν να ζητήσει ελεημοσύνη και να δηλώσει υποταγή βεβαίως, αλλά εκείνος προτιμούσε να τα δώσει σε ένα ορφανοτροφείο παρά να τα πετάξει στο πηγάδι της Ελλάδας – που δεν είχε και πάτο, ως γνωστόν...
Αλλά, όπως μας γράφει, αυτός δεν έφταιγε σε τίποτα, απλά δεν είχε καλούς συνεργάτες και τον παρέσυραν. Πέφτεις σε λάθη τι έχεις πάθει; Ούτε για τη Novartis ήξερε τίποτα, ούτε για το φιάσκο με τις τηλεοπτικές άδειες, ούτε για την υπονόμευση της κρατικής πολιτικής απέναντι στην πανδημία. Ο Πολάκης φταίει μόνο, που μιλούσε κατά των εμβολίων. Γιατί το κόμμα το ταλαιπωρούσαν η αμφισημία, η πολυγλωσσία, οι ταλαντεύσεις και οι δημόσιες αντιπαραθέσεις. Τις οποίες, βεβαίως, αυτός ως ηγέτης όχι μόνο ανεχόταν αλλά και ενίοτε σιγοντάριζε. Όταν ένιωθε ότι αυτές οξύνουν την πολιτική αντιπαράθεση με τους αντιπάλους του. Εσωτερικούς και εξωτερικούς.
Ο Αλέξης Τσίπρας ανοίγει μέτωπο με δεκάδες συντρόφους του που μιλούσαν την εποχή εκείνη για έξοδο από το ευρώ και τοπικά νομίσματα, όταν ο ίδιος είχε δηλώσει ότι το ευρώ δεν είναι ταμπού. Διότι η ελαφρότητα δεν αφορά μόνο τους συνεργάτες αλλά και τον ίδιο, που τους καθοδηγούσε. Μήπως δεν ήταν ελαφρότητα αλλά πρόθεση για ολική καταστροφή; Αλλά δεν σταματά εκεί. Θέλει να ηγηθεί και νέων κοινωνικών δυνάμεων για το νέο μεγάλο σοκ της πατρίδας. Βοήθα, Παναγιά μου, δηλαδή. Υποθέτω όχι με τους ίδιους ανίκανους συνεργάτες, αλλά με νέα πουλέν, που μας τα κρατά κρυφά. Το θέμα είναι αν θα ξαναβρεί Πάνο Καμμένο. Αλλά όλο και κάτι ιμιτασιόν θα κυκλοφορεί.
Και το σοκ αυτό θα εμπεριέχει εντιμότητα, δικαιοσύνη και δημοκρατία. Τρία χαρακτηριστικά τα οποία δυστυχώς σπάνιζαν στη δική του διακυβέρνηση. Και γι’ αυτό ίσως να αισθάνεται ότι μας τα χρωστάει. Αλλά δεν χρειάζεται να είναι τόσο μετριόφρων. Για την έλλειψη αυτών στην πρώτη θητεία θα έφταιγαν οι κακοί συνεργάτες ή ο Ερμής που ήταν ανάδρομος. Γι’ αυτό είχε τον Χαϊκάλη δίπλα του εξάλλου. Και φυσικά έχει για το τέλος ένα σχέδιο ανάταξης της οικονομίας, ένα Εθνικό Σχέδιο Αναγέννησης με ορίζοντα το 2030. Διότι όλοι οι μεγάλοι ηγέτες έχουν μακρόπνοα σχέδια. Άλλο κακό να μην μας βρει, σύντροφοι.
Και ποιοι τρέχουν να αγοράσουν το βιβλίο του; Να το βάλουν επάνω από το τζάκι ή δίπλα στο προσκεφάλι τους να το βλέπουν, να αγαλλιάζει η ψυχούλα τους; Πολλοί, πάρα πολλοί, περισσότεροι απ’ όσους φαντάζεστε. Όλοι αυτοί που ψήφισαν ΟΧΙ στην Ευρώπη και μάλιστα με αλαλαγμούς. Αυτές που χόρευαν τσάμικο εκείνη τη νύχτα στο Σύνταγμα. Αυτοί που τον ανέβασαν στην εξουσία επειδή ως αντιπολίτευση απειλούσε τους ξένους επενδυτές με απώλεια των χρημάτων τους. Αυτές που ως προοδευτικές γοητεύτηκαν από τη συνεργασία με τον Πάνο Καμμένο, ειδικά όταν αυτός φώναζε μέσα στη Βουλή «στα τέσσερα». Αυτοί που έψαχναν χρόνια να βρουν αίθουσα για να δικάσουν τη Χρυσή Αυγή. Αυτές που νόμιζαν την είσοδο σε νέο επώδυνο μνημόνιο ως έξοδο από αυτό. Αυτοί που γοητεύτηκαν από το κίνημα του «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ» κι αυτές που περίμεναν να διορίσει 100.000 νέους δημοσίους υπαλλήλους. Αυτοί που ήξεραν ότι χρειάζονται μόνο τρία κανάλια στην Ελλάδα κι αυτές που συγκινήθηκαν από το Novartis, το δήθεν μεγαλύτερο σκάνδαλο από την ίδρυση του ελληνικού κράτους. Αυτές και αυτοί που δεν κατάλαβαν τι παίχτηκε στο Μάτι, ή ακόμα χειρότερα, κατάλαβαν αλλά το έκαναν γαργάρα. Και φυσικά όλοι και όλες που δάκρυσαν από συγκίνηση όταν έκανε τη συμφωνία με των Πρεσπών.
Μπορεί οι Έλληνες να είναι αμνήμονες και να ξεχνάνε γρήγορα τους ολετήρες τους, αλλά για τον Αλέξη θα κάνουν μια εξαίρεση
Όλοι αυτοί και όλες αυτές μπορεί να του θύμωσαν όταν πισωπάτησε και δεν κατάφερε να τους καταστρέψει ολοσχερώς. Αλλά πάντα υπάρχει μια δεύτερη ευκαιρία να τινάξεις την πατρίδα στον αέρα. Και θέλουν να του την δώσουν. Τώρα ανανεωμένος και πολυταξιδεμένος, με άλλο επιτελείο, με δικό του κόμμα, χωρίς φράξιες και ομπρέλες, χωρίς διαδικασίες και αμφίρροπες ψηφοφορίες μπορεί να ξεδιπλώσει το όραμά του και να τους κάνει κοινωνούς. Δεν μπορεί κάτι θα έχει μείνει από εκείνο το 62%. Εντάξει μπορεί οι Έλληνες να είναι αμνήμονες και να ξεχνάνε γρήγορα τους ολετήρες τους, αλλά για τον Αλέξη θα κάνουν μια εξαίρεση. Αρκεί να είναι σίγουροι ότι θα τους πάει (Ά)πατους. Είναι το έκτο «Α», που έλειπε.
13°
