Μπλόφες νηπιαγωγείου

Nα σας θυμίσω ότι με την ανακοίνωση των ονομάτων των μελών της κυβέρνησης πολλοί φίλοι ξεχώρισαν τα τρία σοβαρότερα και ένιωσαν κάπως αισιόδοξοι. Μέσα σε 2 μήνες, ο πρώτος εξ αυτών διέλυσε τα πρότυπα δημόσια σχολεία ως «σχεδόν χιτλερικής εμπνεύσεως», ο δεύτερος ετοιμαζόταν να μπουκάρει στο Γκαίτε και ο τρίτος αφήνει μια παρέα αυτοαποκαλούμενους αντιεξουσιαστές να σπάνε την Αθήνα και να ρεζιλεύουν το κράτος. Συνεπώς τι να περιμένουμε από τους υπόλοιπους για τους οποίους υπήρχαν βάσιμες αμφιβολίες;

Έχουμε κυβέρνηση που βρίσκεται παγιδευμένη στο χειρότερο συνδυασμό παγίδων που φυσικά έστησε μόνη της. Ιδεοληψία, εθνολαϊκισμός, αστήρικτες υποσχέσεις, έρωτας με το πελατειακό κράτος, ανικανότητα και βερμπαλισμός, εσωτερικές έριδες, πίεση από τους δανειστές, άδεια ταμεία, και σύμμαχος ικανός να την εκθέσει. Μόνο που το αδιέξοδό της βιώνει και ένας ολόκληρος λαός που την ψήφισε με προσδοκίες και τώρα σταδιακά την εγκαταλείπει. Ένας λαός που καθημερινά διαπιστώνει ότι οι θυσίες της προηγούμενης περιόδου πάνε στράφι και σήμερα βρίσκεται σε χειρότερη θέση από χτες. Ένας λαός που δεν έχει ούτε ικανή αντιπολίτευση να απαγκιάσει.

Το «σχέδιο» της κυβέρνησης στηρίχθηκε αρχικά στη μπλόφα. Σκέφτηκαν να εκβιάσουν τους εταίρους με την απειλή ενός grexit προκειμένου να πάρουν χρήματα χωρίς πρόγραμμα. Χρήματα για να τα διαθέσουν, όχι φυσικά στην καπιταλιστική ανάπτυξη, αλλά σε μισθούς, επιδόματα, συντάξεις και διορισμούς ώστε να θωρακίσουν το πολύχρωμο εσωτερικό μέτωπο. Αλλά ακόμα και αυτήν την έπαιξαν λάθος. Όταν μπλοφάρεις, πρέπει η γλώσσα του σώματος να πείθει τους αντιπάλους ότι έχεις χαρτί και το τιμάς. Αν θυμηθούμε τα όσα ευτράπελα διαδραματίστηκαν με πρωταγωνιστή τον κ. Βαρουφάκη, καταλαβαίνουμε ότι δεν έχουμε να κάνουμε με παίκτες ικανούς να κάτσουν σε σοβαρό τραπέζι.

Όταν διαπίστωσαν ότι η μπλόφα δεν έπιασε υποχώρησαν άτακτα, υπέγραψαν συμφωνία - μνημόνιο και βάλθηκαν εκ του προχείρου να προτείνουν μεταρρυθμίσεις που δεν τιμούν καμιά κυβέρνηση οποιασδήποτε χώρας. Γιατί απλά δεν προτείνουν τίποτα σοβαρό. Αντιθέτως παρουσιάζουν εισπρακτικά μέτρα και αριθμούς που προκαλούν το γέλωτα. Σήμερα αντιλαμβάνονται ότι δεν μπορούν να καταργήσουν τον ΕΝΦΙΑ και σκέφτονται αφορολόγητο της τάξης των 20.000 ευρώ. Παραδέχονται ότι η λίστα Λαγκάρτν δεν έχει ψωμί, όχι γιατί πράγματι δεν έχει, αλλά γιατί δεν διαθέτουν μηχανισμούς και ικανότητα για να το βάλουν στο χέρι. Αναθεωρούν το 1,5 δις που θα έβρισκαν από την πάταξη του λαθρεμπορίου καπνού και καυσίμων και το κατεβάζουν στα 250 εκατομμύρια. Τολμούν να υπόσχονται 270 εκ. από τη λοταρία των αποδείξεων σε μια χώρα που αγοράζει πια μόνο τα στοιχειώδη από καταστήματα που ούτως ή άλλως κόβουν αποδείξεις. Σχεδιάζουν να εισπράξουν 350 εκ από δημόσιους διαγωνισμούς για τις ραδιοτηλεοπτικές άδειες χωρίς να λογαριάζουν ότι αυτές μπορούν να χτυπηθούν στο υποπολλαπλάσιο της αξίας τους. Ψάχνουν το ταπεινό ποσό 725 εκ. (μ’ αρέσει η ακρίβεια) στο ξέπλυμα μαύρου χρήματος, όταν προεκλογικά η πηγή αυτή παρουσιαζόταν ως η Αμάλθεια που θα έτρεφε τη χώρα. Τέλος, ετοιμάζονται να πουλήσουν ότι και η προηγούμενη κυβέρνηση, όχι για την ανάπτυξη αλλά για να αποπληρώσουν τα χρέη. Το σημαντικότερο; Στραγγίζουν τα ταμεία ενώ είναι πολύ αμφίβολο αν θα μπορέσουν να κλείσουν τις τρύπες που δημιουργούν ακόμα και αν έρθουν σε συμφωνία με τους θεσμούς.

Ενδιάμεσα από όλες αυτές τις ολέθριες διακηρύξεις φροντίζουν να κινδυνολογούν με τη στάση εξωτερικών πληρωμών νομίζοντας ότι έτσι καθησυχάζουν τους πολίτες, εμπεδώνοντας το κλίμα ανασφάλειας και οδηγώντας την οικονομία σε απόλυτη ύφεση. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, δεν σταματούν να διορίζουν στα λόγια, να υπόσχονται δώρα και επιδόματα, να επαναφέρουν, πάντα στα λόγια, καταργημένους οργανισμούς και υπηρεσίες. Τα μαγαζιά όμως δεν θα ανοίγουν τις Κυριακές, μπας και δουλέψουν με τον τουρισμό, και καταργείται το ελεύθερο ωράριο των φαρμακείων. Το απόλυτο χάος.

Ο πανικός της κυβέρνησης φαίνεται και από τα δευτερεύοντα. Εξεταστική επιτροπή για τα μνημόνια χωρίς την περίοδο 20042009, που βασικά μας οδήγησε στην πτώχευση, για να μην τα χαλάσουν με τους Καραμανλικούς στους οποίους προσβλέπουν αν στραβώσει η δουλειά, πολιτικά. Αλλά τους θορυβεί και η άνοδος του εθνικισμού μέσω των παρελάσεων και των δραστηριοτήτων του σύμμαχου και σκέφτηκαν να την εξισορροπήσουν με την άδεια «αβλαβούς διέλευσης» κάθε πικραμένου που θέλει να διαδηλώσει ή να σπάσει. Πολιτική νηπιαγωγείου. Τα όσα παίζουν στις συνεδριάσεις της βουλής δε νομίζω ότι πρέπει να τα αναφέρω. Είπαμε, κριτική και όχι κλοπή εκκλησίας.

Όποιος αναζητά βαθύτερα αίτια και σχέδια και στρατηγικές απλά κουράζει το μυαλό του. Ο ΣΥΡΙΖΑ στήριξε την ίδια του την ύπαρξη στην κατάκτηση της εξουσίας και όχι στη διαχείρισή της. Αναλώθηκε στις κούφιες υποσχέσεις προκειμένου να πείσει συντηρητικούς πολίτες να τον ψηφίσουν και δεν φρόντισε να φτιάξει οδικό χάρτη διακυβέρνησης. Όχι βέβαια κανένα ακριβή χάρτη, αλλά ούτε ένα σκαρίφημα για το πώς θα αντιμετωπίσει τα καυτά προβλήματα που τον περίμεναν. Χάρτη ήταν αδύνατο να φτιάξει στο μέτρο που δεν έχει ούτε τη θεωρία αλλά ούτε και τα στελέχη. Θα περίμενε όμως κανείς από ένα κόμμα που επί 3 χρόνια ήταν στα πρόθυρα της εξουσίας να έχει φροντίσει τα στοιχειώδη.

Η κυβέρνηση αυτοδιαλύεται χωρίς εσωτερική πίεση αλλά μαζί της διαλύονται και τα όνειρα εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών που περίμεναν κάτι διαφορετικό από την «Αριστερά». Και μόνο το γεγονός ότι επέλεξε ένα ακροδεξιό μόρφωμα ως σύμμαχο αρκεί για να αποδείξει τον ερασιτεχνισμό της. Όταν τα πράγματα θα σφίξουν ποιος θα σταθεί πλάι της; Αυτοί που τώρα τη στηρίζουν ιδιοτελώς θα είναι οι πρώτοι που θα ζητήσουν το κεφάλι της στο πιάτο. Η απέχθειά τους σε κάθε τι αριστερό είναι αδύνατον να κρυφθεί πίσω από το αντιμνημονιακό τους προσωπείο.

Είναι μάταιο έλλογες φιλοευρωπαϊκές πολιτικές δυνάμεις να στηρίζουν αυτήν την κυβέρνηση και να την καλούν να εργαστεί προς όφελος των πολιτών. Να την αντιμετωπίζουν ως πλανημένη και να δηλώνουν με κάθε τρόπο ότι πιστεύουν σε αυτήν. Να της υποδεικνύουν μεταρρυθμίσεις που η ίδια ούτε θέλει αλλά ούτε φαντάστηκε ποτέ πως γίνονται. Όταν ο κόσμος ξεσηκωθεί θα βρεθούν κι αυτές εκτεθειμένες. Αντιθέτως πρέπει να βγουν και να πουν όλη την αλήθεια στους πολίτες.

Να καταδείξουν τα αδιέξοδα, να εξισορροπήσουν τον ανοικτό αντιευρωπαϊσμό, να αποκαλύψουν αυτά που ξέρουν. Ότι η έξοδος από τα μνημόνια δεν είναι ένα ανέφελο ταξίδι. Η χώρα έχει ακόμα πολλά να κάνει, το στρίμωγμα δεν τελείωσε απλά πρέπει να γίνει δικαιότερο, δίκαιο και όχι οριζόντιο. Οι υψηλές συντάξεις πρέπει να μειωθούν για να ενισχυθούν οι χαμηλές, οι προνομιακοί μισθοί του δημοσίου να τελειώσουν. Η αναδιάρθρωση των κρατικών υπηρεσιών δεν μπορεί να γίνει με τους συνδικαλιστές αλλά ενάντια σε αυτούς. Το κράτος πρέπει να εκχωρήσει υπηρεσίες στον ιδιωτικό τομέα, να μειώσει τα έξοδά του για να μειωθεί η φορολογία που σκοτώνει την ανάπτυξη. Η Παιδεία πρέπει να πάψει να υπάρχει μόνο για να συντηρεί τους διδάσκοντες. Η ανεργία δεν μειώνεται με την αύξηση της κατανάλωσης εισαγομένων προϊόντων. Τα χρήματα των εταίρων δεν προσφέρονται για πάρτι συντεχνιών αλλά για την ανάπτυξη με κριό την ιδιωτική πρωτοβουλία που θα αυξήσει τις εξαγωγές και θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας.

Η αξιωματική αντιπολίτευση αντί να δικαιολογεί τα πεπραγμένα της, πολλά εκ των οποίων δεν ήταν καθόλου δίκαια, καλό είναι να αναλάβει τις ευθύνες της. Γιατί ο πανικός και η ανικανότητα οδηγούν και σε πτώχευση χωρίς grexit. Οδηγούν και σε grexit. Έστω και αν δεν είναι μέσα στα σχέδια. Ποια σχέδια;