Ακέραιος, γλυκός, επίμονος, αγχώδης, φίλος… Τρεις κολλητοί από το σχολείο και μία από το πανεπιστήμιο σκιαγραφούν στην A.V. το προφίλ του υποψήφιου δημάρχου Αθηνών Γιώργου Καμίνη.
«Συνήγορος του Πολίτη, επικεφαλής μιας δραστήριας ομάδας ικανών και εξειδικευμένων επιστημόνων, λίγοι θα τον αναγνώριζαν στο δρόμο αν και βοήθησε δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους που είχαν ταλαιπωρηθεί από τη δημόσια διοίκηση», έγραφε η A.V. τον Δεκέμβριο για τον Γιώργο Καμίνη εξηγώντας γιατί τον συμπεριέλαβε στα πρόσωπα της χρονιάς. Από τις αρχές Σεπτεμβρίου ο πρώην Συνήγορος του Πολίτη βρίσκεται συνέχεια στους δρόμους, είτε τον αναγνωρίζουν είτε όχι. Διεκδικεί το Δήμο της Αθήνας και αυτοί που τον ξέρουν καλά συμφωνούν ότι όταν πάρει μια απόφαση γίνεται σχεδόν «εμμονικός με τη δημιουργική έννοια».
Χιώτης στην καταγωγή, ο Γιώργος Καμίνης γεννήθηκε στις 15 Ιουλίου του 1954 στη Νέα Υόρκη, όπου και έζησε μέχρι πέντε ετών. Ο πατέρας του, πλοίαρχος του Εμπορικού Ναυτικού, επέβλεπε επισκευές πλοίων. Στην Αθήνα η οικογένεια επέστρεψε το 1959, αλλά λόγω υποχρεώσεων του πατέρα του, έφυγαν αμέσως για την Οσάκα της Ιαπωνίας. Το 1962 ήρθαν τελικώς στην Ελλάδα. Λίγους μήνες μετά γνωρίστηκε με τον Ηλία Λυμπερόπουλο. Ίδια τάξη, διπλανά θρανία. «Ήταν και παραμένει ένα καλό παιδί. Ευχάριστος, αγαπητός σε όλους, με χιούμορ. Χαμηλών τόνων αλλά πάντα με άποψη, την οποία τη στήριζε με γλυκό, ευγενικό και αποτελεσματικό τρόπο χωρίς να θίγει κανέναν. Από τότε ήξερα ότι δεν θα ήθελα να χάσω τη φιλία του. Τον συμπαθούσα τόσο που καθόμουν και σχεδίαζα το πορτρέτο του μέσα στην τάξη. Το έχω από τότε φυλαγμένο. Του το έδωσα πρόσφατα και χάρηκε πολύ».
Με τον Βασίλη Καρύδη, βοηθό Συνήγορο του Πολίτη και καθηγητή στο πανεπιστήμιο Πελοποννήσου, γνωρίζονται από τη Β΄ Γυμνασίου. Μία τάξη νωρίτερα ο Γιώργος Καμίνης είχε μείνει μετεξεταστέος. «Το βασικό χαρακτηριστικό του Γιώργου είναι η επιμονή και η στοχοπροσήλωση όταν πάρει μια απόφαση. Μπορεί να καθυστερήσει, να αργήσει. Έχει έναν σκεπτικισμό ως προσωπικότητα, όταν όμως καταλήξει και αποφασίσει έχει μια εκπληκτική επιμονή. Για παράδειγμα στο σχολείο ήταν μέτριος μαθητής. Είχε α-ποφασίσει ότι μάλλον θα σπούδαζε στο εξωτερικό και ότι δεν θα έδινε πανελλαδικές, οι οποίες παρεμπιπτόντως εκείνα τα χρόνια ήταν πραγματικά σκληρές εξετάσεις. Στην τελευταία τάξη πείστηκε ότι μπορεί και ότι είναι ικανός να δώσει εισαγωγικές στη Νομική. Τελικά, πέρασε από τους πρώτους. Κάλυψε τη διαφορά».
Στο πανεπιστήμιο
Πήρε το πτυχίο του από τη Νομική της Αθήνας, το 1980. Τον Οκτώβριο του 1982 τέλειωσε το μεταπτυχιακό στο Δημόσιο Δίκαιο στο Université de Paris II. Ακολούθησε η διδακτορική διατριβή με θέμα τις συνταγματικές όψεις της μετάβασης από τη δικτατορία στη δημοκρατία στην Ελλάδα και την Ισπανία, στο Paris I. Ως φοιτητής πέρασε από την οργάνωση νέων του ΚΚΕ Εσωτερικού «Ρήγας Φεραίος». Γνωριμία μισού αιώνα, χαρακτηρίζει τη φιλία του με τον Γ. Καμίνη, ο Θέμης Μουρούζης, ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου Athens Gate. «Ακέραιος, με μια γλυκύτητα χαρακτήρα. Αυτή είναι η βασική διαφορά. Αποτελεσματικοί είναι πολλοί. Ακέραιοι δεν είναι πολλοί, αλλά υπάρχουν. Ο συνδυασμός τού να είσαι ακέραιος, αποτελεσματικός και γλυκός είναι κάτι σπάνιο. Δεν είναι ένα ντουβάρι, έχει αισθήματα. Είναι ακέραιος ακόμα κι όταν δεν τον συμφέρει. Δεν είχε δείξει πρόθεση να ασχοληθεί με τα κοινά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν ήταν ανέκαθεν άνθρωπος που ασχολιόταν με την πολιτική. Στη γενιά μας όλοι περάσαμε από τον Ρήγα. Ο Γιώργος, όμως, είναι άνθρωπος με ευρύτητα πνεύματος, δεν είναι αυτό που λέμε κολλημένο άτομο».
Πρώτα επιστημονικός συνεργάτης, μετά λέκτορας και τέλος επίκουρος καθηγητής της Νομικής Αθηνών. Εκεί, στα πανεπιστημιακά έδρανα, έγινε η γνωριμία με τη συγγραφέα Λένα Διβάνη. «Ουου, πάρα πολλά χρόνια τον ξέρω. Από τότε που πρωτοπήγαμε υπερορεξάτοι πιτσιρικάδες να διδάξουμε στη Νομική, παλεύοντας ταυτόχρονα να τελειώσουμε τα διδακτορικά μας. Είχαμε μαζευτεί, θυμάμαι, ένα βράδυ όλοι οι επιστημονικοί συνεργάτες νέας εσοδείας να πάμε σε μια ταβέρνα να φάμε, να πιούμε και να γνωριστούμε. Ε, αυτό ήταν. Παραγνωριστήκαμε! Είναι από τους πιο καθαρούς ανθρώπους που ξέρω – και ευτυχώς ξέρω κάμποσους απ’ αυτό το σπάνιο είδος. Ο λόγος όμως που του έχουμε τόση αδυναμία είναι η απίστευτη αίσθηση του χιούμορ που έχει. Δεν συναντάς συχνά ένα τόσο σοβαρό άτομο που να μην έχει καμιά σοβαροφάνεια, να μην ποζάρει και να μην πουλάει καμία μούρη. Στην παρέα δηλαδή –αλλά και με τους συνεργάτες του– είναι αυτό που λέμε χαρά θεού. Γελάμε συνέχεια όταν βρισκόμαστε. Από την άλλη μεριά έχει ένα μεγάλο ελάττωμα: αγχώνεται πολύ. Όταν αναλάβει μια δουλειά, μια ευθύνη, αποχαιρετάει τον ύπνο, τους φίλους, το σπίτι και τον έξω κόσμο. Και, ξέρετε, δεν υπάρχει χειρότερος φίλος από τον αγχώδη τελειομανή που αναλαμβάνει μια δουλειά. Όταν έγινε Συνήγορος του Πολίτη τον βλέπαμε αραιά και πού. Άμα βγει δήμαρχος φοβάμαι ότι μάλλον θα τον βγάλω από τη λίστα του κινητού μου (θα τον βάλουν βέβαια οι υπόλοιποι Αθηναίοι...)».
Ο Γιώργος Καμίνης ήταν βοηθός Συνήγορος του Πολίτη, υπεύθυνος για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, από το 1998 έως τον Μάιο 2003, όταν η διάσκεψη των προέδρων της Βουλής τον εξέλεξε ομόφωνα Συνήγορο του Πολίτη. Με τη σύζυγό του Ντία γνωρίστηκαν το 2003. Έχει δύο κόρες την Κατερίνα-Μαρκέλλα (4,5 ετών) και την Αγγελίνα (6 μηνών). Προσπαθεί πάντα να τους διαβάζει παραμύθια πριν κοιμηθούν.
Στις 5 Σεπτεμβρίου ανακοινώθηκε από το ΠΑΣΟΚ η υποψηφιότητά του για το Δήμο της Αθήνας με την υποστήριξη της Δημοκρατικής Αριστεράς, των Οικολόγων και πρόσφατα και της Δράσης. Ο ίδιος έχει πει: «Η απόφασή μου να διεκδικήσω τη δημαρχία ήταν η απάντηση σε συγκεκριμένη πρόκληση».
Λ. Διβάνη: Για να σας πω την αλήθεια πιστεύω με όλη μου την καρδιά ότι αυτή είναι μια μεγάλη ευκαιρία για την Αθήνα. Ο Γιώργος Καμίνης έχει ένα τεράστιο αβαντάζ. Ξέρει το δήμο από την πιο ενδιαφέρουσα και προνομιακή οπτική γωνία: του παραπονούμενου πολίτη. Αυτός και η εξαιρετική ομάδα του ήταν η φωνή του αγανακτισμένου κάτοικου της Αθήνας επί 8 χρόνια. Ξέρει τι έχουν ανάγκη οι άνθρωποι, τι τους έχει στερήσει η χρόνια κακοδιοίκηση από ανθρώπους που κάνουν πολιτική πασαρέλα και δημόσιες σχέσεις. Ο Γιώργος δεν κατεβαίνει στο Δήμο ούτε για να γίνει στο μέλλον πρωθυπουργός, ούτε για να παίρνει μίζες από μεγαλοεργολάβους, ούτε για να κάνει δημόσιες σχέσεις. Πάει γιατί έβαλε ένα προσωπικό και πολιτικό στοίχημα: ότι μπορεί ένας άξιος, τίμιος και άφθαρτος πολίτης να μπει στα κοινά και να κάνει τη διαφορά. Το ίδιο έκανε και ως Συνήγορος του Πολίτη. Δούλευε – δεν έβγαινε στα κανάλια να διαφημίσει τον εαυτό του. Είναι χαρακτηριστικό πόσοι λίγοι άνθρωποι ξέρουν το πρόσωπό του ενώ τόσοι πολλοί ξέρουν τη δουλειά του.
Θ. Μουρούζης: Ίσως δοθεί μια διέξοδος για να μπουν στην πολιτική άνθρωποι σαν τον Γιώργο. Μπορεί να ανοίξει ένας δρόμος για να βγούμε από τον πάτο. Εννοώ αυτό το δικαίωμα της κληρονομικότητας στην πολιτική. Αν εγώ κάνω το παιδί μου ξενοδόχο και δεν γίνει καλός θα τον αποβάλει η αγορά. Εδώ μας κυβερνούν μερικές οικογένειες. Εάν δεν μπορέσει να τα καταφέρει, θα τους πει «γεια σας. Δεν τα κατάφερα, απέτυχα για τους χι ψι λόγους». Θα έχει το θάρρος να το πει. Είναι μεθοδικός, ισορροπιστής και παραδέχεται τα λάθη.
Η. Λυμπερόπουλος: Ήταν μια έκπληξη. Η σταδιοδρομία του ως Συνήγορος ήταν πετυχημένη. Από εκεί και πέρα η υποψηφιότητά του ήταν το καλύτερο νέο για το Δήμο. Θεωρώ τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του τα καλύτερα γι’ αυτή την πόλη. Δηλαδή, το ήθος, η ειλικρίνεια, η ακεραιότητα και η προσήλωσή του στη νομιμότητα. Ένα υγιές στοιχείο μέσα σε μια αμφιλεγόμενη πολιτική ζωή.
Β. Καρύδης: Δεν νομίζω ότι του είχε περάσει από το μυαλό. Ήταν απρόοπτο, αλλά η διάθεσή του να έχει γνώμη, άποψη και παρέμβαση όπου μπορούσε εκτός της στενής πολιτικής σκηνής ήταν δεδομένη. Πάντα ήταν ζώο και κοινωνικό και πολιτικό υπό την ευρεία έννοια. Δεν ήταν ποτέ ένας επιστήμονας μέσα στη γυάλα.
Η Λένα Διβάνη θυμάται
Κάποτε στη Μαδρίτη: Ο Γιώργος εκτός από το Παρίσι έζησε και ένα μεγάλο διάστημα στη Μαδρίτη για να ολοκληρώσει την έρευνα του διδακτορικού του στο συνταγματικό δίκαιο (σύγκριση της χούντας στην Ελλάδα και την Ισπανία). Είχε μόνο δυο χρόνια στη διάθεσή του για να βγάλει μεγάλο όγκο δουλειάς, οπότε νοίκιασε ένα μικρό φτηνό σπίτι που μόλις χωρούσε τον ίδιο, κλείστηκε μέσα στις βιβλιοθήκες και έγινε κοσμοκαλόγερος (το άγχος που λέγαμε). Όταν όμως πήγα να τον δω, απελπισμένη από την εξέλιξη της δικής μου έρευνας από το Λονδίνο όπου σπούδαζα, δεν με άφησε να καταλάβω τίποτα. Είχε πιάσει τα ζόρια που τραβούσα με τη δικιά μου διατριβή, οπότε κατάπιε το δικό του άγχος, άφησε τα πάντα στην άκρη, με γύριζε στα φλαμένκα, στα μουσεία και στις παέλιες μέχρι να έρθω στα ίσα μου!
Ο πράος καθηγητής: Ε, δεν είναι και τόσο ήρεμος όσο φαίνεται. Έχει πολλή ένταση, αλλά από μέσα του. Έχω θυμώσει πολλές φορές μαζί του (αρπάζομαι κι εύκολα εγώ) αλλά ανήκει σ’ αυτή την κατηγορία που αφού σ’ έχουν κάνει μπαρούτι, έρχονται μετά και σου λένε μια φρασούλα τόσο αστεία και αυτοκριτική που τους τα συγχωρείς όλα στο λεπτό.
10°
