Παρά την εξαπάτηση, οι συγκεντρώσεις με αφορμή τα Τέμπη δεν ήταν μάταιες
Πολλές χιλιάδες ανθρώπων δεν κατέβηκαν ως σανοφάγοι αλλά ως πολίτες που, ελλείψει στοιχειωδώς σοβαρής αντιπολίτευσης, ήθελαν να δείξουν στην κυβέρνηση ότι πρέπει να σοβαρευτεί γενικώς
Συγκεντρώσεις για τα Τέμπη: Ο Μάνος Βουλαρίνος γράφει για την έλλεψη αντιπολίτευσης στη χώρα και το μήνυμα προς την κυβέρνηση
Στην πραγματικότητα ο τίτλος έπρεπε να είναι «Παρά την εξαπάτηση, οι συγκεντρώσεις με αφορμή τα Τέμπη δεν ήταν μάταιες για όσους δεν πίστεψαν τα παραληρήματα και τις κατασκευές της αντιπολίτευσης αλλά ήθελαν να στείλουν μήνυμα στην κυβέρνηση να σοβαρευτεί», αλλά καταλαβαίνετε ότι θα παραήταν μεγάλος παρότι πιο ακριβής. Γιατί οι άνθρωποι που συμμετείχαν στις συγκεντρώσεις χωρίς να θέλουν να παίξουν κομματικά παιχνίδια μπορούν να νιώθουν δικαιωμένοι.
Το λέω γιατί μετά τις αποκαλύψεις των παραμυθιών που «στοιχειοθετούσαν» την «συγκάλυψη» ακούω και διαβάζω πολλές ειρωνικές αναφορές του τύπου «πώς νιώθετε που σας χρησιμοποίησαν και σας κατέβασαν στον δρόμο με αυτά τα παραμύθια;» που οδηγούν σε μια άδικη γενίκευση. Οι άνθρωποι που κατέβηκαν να διαδηλώσουν επειδή πείστηκαν πως κάτι σατανικό συνέβη την 28η Φλεβάρη του 2023 -κάτι το οποίο η κυβέρνηση προσπαθούσε να κρύψει εξυπηρετώντας σκοτεινά επιχειρηματικά συμφέροντα, κάτι που «στον βωμό του κέρδους» θυσίασε 57 ανθρώπους- θα πρέπει να αισθάνονται εξαπατημένοι. Όμως πολλές χιλιάδες ανθρώπων δεν κατέβηκαν ως σανοφάγοι αλλά ως πολίτες που, ελλείψει στοιχειωδώς σοβαρής αντιπολίτευσης, ήθελαν να δείξουν στην κυβέρνηση ότι πρέπει να σοβαρευτεί γενικώς. Ήθελαν κάπως να αντιδράσουν στη μακαριότητα με την οποία τα περισσότερα κυβερνητικά στελέχη απολάμβαναν την παντοδυναμία τους (αν υπήρχε σοβαρή αντιπολίτευση, η δυσαρέσκεια θα εκδηλωνόταν στις δημοσκοπήσεις όμως με αυτή την αντιπολίτευση ούτε για απειλή δεν καταδέχεσαι να πεις ότι μπορεί να την ψηφίσεις).
Και η αντίδραση φαίνεται να έχει αποτέλεσμα.
Στην κυβέρνηση και πιο συγκεκριμένα στο Μαξίμου μοιάζουν να κατάλαβαν ότι η περίοδος που μπορούσαν να παίζουν το «κοίτα με να σε κοιτώ να περνούμε τον καιρό» έχει τελειώσει. Πως η ανεπάρκεια της αντιπολίτευσης δεν θα είναι για πάντα το άλλοθι για την κυβερνητική απραξία. Πως όταν σου αρκεί να είσαι ο μονόφθαλμος ανάμεσα σε τυφλούς, τότε μπορεί οι πολίτες κάποια στιγμή να αρχίσουν να δυσανασχετούν και από τα προβλήματα της δικής σου όρασης. Και φαίνεται κάπως να αντιδρούν.
Μία με τον ανασχηματισμό, μία με τις εξαγγελίες των διαφόρων υπουργείων, μοιάζει η ακινησία να δίνει τη θέση της σε κίνηση. Προφανώς ένα μέρος της κίνησης αυτής είναι επικοινωνιακής φύσεως (π.χ. οι αξιολογήσεις στον ΟΣΕ χωρίς να προβλέπεται απόλυση για όσους η αξιολόγηση δείξει ότι δεν είναι επαρκείς), αλλά ακόμα κι έτσι είναι καλύτερη από την ακινησία. Γιατί η επικοινωνία δημιουργεί προσδοκίες, οι προσδοκίες απαιτήσεις και οι απαιτήσεις μπορεί να αναγκάσουν σε δουλειά και αποτέλεσμα.
Ελλείψει αντιπολίτευσης, ελλείψει πολιτικών αρχηγών που να έχουν αναφορά στην πραγματικότητα και να απευθύνονται στη λογική, οι πολίτες αναγκάζονται να κάνουν αντιπολίτευση μόνοι τους όποτε και όπως μπορούν. Ακόμα κι αν η αφορμή δίνεται από κομματική υστεροβουλία. Και μπράβο τους.
Υ.Γ.: Για όσους διαδήλωσαν επειδή πιστεύουν ότι ο Μητσοτάκης είναι δολοφόνος ή επειδή βλέπουν παντού (ακόμα και σε μια υπόθεση που αφορά την σήψη στο δημόσιο) τον μπαμπούλα του καπιταλισμού, όλα αυτά δεν έχουν καμία σημασία. Έτσι κι αλλιώς το κίνητρό τους δεν είναι η επιθυμία για καλύτερη χώρα αλλά προσωπικά θέματα, πολύ εσωτερικά για να μπορεί να κάνει κάτι γι’ αυτά οποιαδήποτε κυβέρνηση.
15°
