Γεμίσαμε με αξιωματικούς, που φυσικά δεν χρειαζόμασταν. Τους κουβαλάγαμε και τους πληρώναμε όμως
Το αξιόμαχο του ελληνικού στρατού είναι μια θεωρητική βέβαια προσέγγιση αλλά ο θρύλος λέει ότι κάποιος παλαιός Υπουργός Άμυνας, ο οποίος δεν το επαίνεσε, είδε το βίντεό του να αναφλέγεται.
Η χώρα έμεινε άναυδη με τον πληθωρισμό των αξιωματικών του -βεβαίως αξιόμαχου- ελληνικού στρατού. Για όσους δεν συγκράτησαν τα νούμερα, οι συνταγματάρχες στον ελληνικό στρατό ήταν τριπλάσιοι και πλέον των οργανικών θέσεων. Έτσι ο αριθμός τους μειώθηκε κατά 369 (!!!). Αντίστοιχα στην αεροπορία αποστρατεύθηκαν 185 σμήναρχοι και στο πολεμικό ναυτικό υπήρχαν σχεδόν 600 πλοίαρχοι και ο αριθμός τους μειώθηκε κατά 191. Έφυγαν επίσης 36 ταξίαρχοι ξηράς και 7 αεροπορίας, 5 αρχιπλοίαρχοι και διάφοροι άλλοι χαμηλόβαθμοι.
Το κύριο ερώτημα είναι τι υπηρεσίες προσέφεραν αυτοί οι καλοπληρωμένοι δημόσιοι υπάλληλοι; Έχουμε τόσα πολλά συντάγματα; Τόσα πολλά πλοία και σμήνη αεροπλάνων; Μακάρι να είχαμε αλλά φευ. Δεν θα έχουμε ούτε και μετά τις νέες παραγγελίες όπλων τα οποία και σταδιακά παραδίδονται. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να σημαίνει ότι τους πήραμε για να είναι έτοιμοι όταν έρθουν τα όπλα. Σύμφωνα με απόστρατους-γνώστες του εγχώριου στρατιωτικού status quo, οι περισσότεροι δεν είχαν σαφείς αρμοδιότητες. Νομίζω καταλαβαίνετε.
Επομένως γιατί είχαμε τόσους πολλούς; Πώς προέκυψαν;
Όπως οι περισσότερες παθογένειες της μεταπολίτευσης, εδράζεται στην πασοκική ιδιοφυΐα. Ήταν κοντά στο σωτήριον έτος 2000 όταν υπουργός εθνικής άμυνας είχε οριστεί -ήδη από το 1996- ο μακαρίτης Άκης Τσοχατζόπουλος. Οι εκλογές πλησίαζαν και ως συνεπής ορθόδοξος πασόκος ο Τσοχατζόπουλος ήθελε κάπως να ευχαριστήσει τους στρατιωτικούς, με τα λεφτά των υπολοίπων πολιτών φυσικά. Έλα όμως που ο Τσοχατζόπουλος είχε χάσει στις εσωκομματικές εκλογές και γενικό κουμάντο έκανε ο «λογιστάκος», ο αείμνηστος Κώστας Σημίτης. Αυτός δεν άφηνε τους παλαιοπασόκους να κάνουν ασωτίες με τα δημοσιονομικά. Ο Άκης όμως ήταν larger than life και δεν θα επέτρεπε σε έναν «που δεν ήταν ΠΑΣΟΚ» να του καταστρέψει το ίματζ. Σκέφτηκε λοιπόν, αντί για πασοκικές αυξήσεις, να τους δώσει βαθμούς. Μαζί με τους βαθμούς έρχονταν και οι αυξήσεις, σαν παρελκόμενα. Χωρίς να μπορεί να παρέμβει ο «λογιστάκος» και χωρίς να μπορούν αυτόματα να τις διεκδικήσουν άλλοι δημόσιοι υπάλληλοι. Έτσι γεμίσαμε με αξιωματικούς, που φυσικά δεν χρειαζόμασταν. Τους κουβαλάγαμε και τους πληρώναμε όμως. Συν τω χρόνο, οι αξιωματικοί προήχθησαν περεταίρω και έφτασαν να γίνουν συνταγματάρχες, σμηναγοί και πλοίαρχοι. Αυτά μου περιέγραψε ένας -εν ενεργεία τότε- απόστρατος αξιωματικός.
Φτάσαμε λοιπόν στο σήμερα. Η Κυβέρνηση καλώς πράττει και επιχειρεί έναν εξορθολογισμό. Να μειώσει αυτόν τον πληθωρισμό γαλονάδων. Δεν μπορεί όμως με το υφιστάμενο καθεστώς, ούτε να τους απολύσει, ούτε να τους υποβιβάσει ούτε φυσικά να τους αναθέσει άλλες εργασίες, σε άλλες υπηρεσίες. Ούτε φυσικά θέλει να αλλάξει το νόμο. Πού να τα βάζει κανείς τώρα με συνδικαλιστοπατέρες;
Ακόμη και να ήθελε, θα έβρισκε λυσσαλέα αντίδραση από την αντιπολίτευση. Η οποία ζητάει συνεχώς τα ρέστα αλλά δεν θέλει να τα χαλάσει ούτε αυτή με την εκλεκτή πελατεία. Έτσι, εφαρμόζει την πατροπαράδοτη λύση. Βγάζει τους παραπανίσιους γαλονάδες στη σύνταξη. Σύμφωνα και πάλι με απόστρατο αξιωματικό, ο νεότερος που συνταξιοδοτήθηκε είναι μόλις 52 ετών. Οι αποστρατευθέντες μετατρέπονται αίφνης σε εισοδηματίες δημόσια δαπάνη. Προφανώς πανηγυρίζουν. Οι φορολογούμενοι οι οποίοι πληρώνουν δε δυσανασχετούν, διότι κανένα ΜΜΕ και κανένας κομματικός μηχανισμός δεν τους ενημερώνει και δεν τους υποδαυλίζει.
Μόλις δε, περάσουν μερικοί μήνες όλο και κάποια αφορμή θα βρεθεί ώστε να ακούσουμε ότι οι ένοπλες δυνάμεις είναι υποστελεχωμένες και τότε θα προκύψει μια ευκαιρία για νέες προσλήψεις στο δημόσιο. Όλα ωραία και όλα τακτοποιημένα. Τέτοια τάξη, τέτοια αλφαδιά, που έλεγε και ο συμπαθής κύριος.
15°
