Για την κυβέρνηση τα γράψαμε στο προηγούμενο κείμενο στην Athens Voice. Και τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα μοιάζοντας πλέον με το θρυλικό «Ιπτάμενο Τσίρκο» των Μόντι Πάιθον. Από το Υπουργείο Οικονομικών που εξέδωσε ανακοίνωση για να πληροφορήσει τον ελληνικό λαό πως ο Βαρουφάκης δεν έχει Facebook έως τα πανηγύρια των συριζαίων επειδή δεν τους έδειραν τα ΜΑΤ στη διαδήλωση που έκαναν υπέρ της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν έχει νόημα να επαναλαμβάνομαι. Το κατά πόσο αυτή η επιθετική «διαπραγμάτευση» θα έχει αποτέλεσμα θα το γνωρίζουμε σε λίγες μέρες και μακάρι να έχει δίκιο ο Γιάνης και όχι εγώ. Θα ήθελα όμως να σταθώ στη σημαντικότερη, κατά τη γνώμη μου, παράπλευρη απώλεια που προέκυψε από την αλλοπρόσαλλη πολιτική της κυβέρνησης.
Με τον άκρατο λαϊκισμό και τα ψευτοπατριωτικά τους κηρύγματα ο Αλέξης και η παρέα του έχουν καταφέρει να ξυπνήσουν ένα αποκρουστικό τέρας. Αυτό του φανατισμένου εθνικισμού του νεοέλληνα. Η αλήθεια βέβαια είναι πως το τέρας αυτό μας επισκέπτεται συχνά-πυκνά τα τελευταία 25 χρόνια. Πρωτοεμφανίστηκε στα αλήστου μνήμης «Συλλαλητήρια για τη Μακεδονία». Τότε που εκατομμύρια νεοέλληνες κράδαιναν σημαίες με το αστέρι της Βεργίνας αντιμετωπίζοντας ως μέγιστο οχτρό ένα μικρό κρατίδιο. Συνεχίστηκε με την (έμπρακτη) στήριξη των «αδερφών ορθοδόξων» Σέρβων όταν κατέσφαζαν τους Βόσνιους στη Σρεμπρένιτσα, μετά με τις θρυλικές «λαοσυνάξεις» του Μακαριστού για τις ταυτότητες – ακόμα και με τη βαριά «φούστα» του τσολιά και τους ξυλοδαρμούς μεταναστών τη «μαγική» βραδιά που πήραμε το Γιούρο.
Φυσικά, το τέρας είχε ήδη κάνει την εμφάνισή του στους «Αγαναχτισμένοι» το 2011, κυρίως στην «πάνω» Πλατεία Συντάγματος όταν υποχώρησε η μαζικότητα του κινήματος. Αυτό όμως που ζούμε τις τελευταίες μέρες δεν έχει προηγούμενο. Ο μεγαλοϊδεατισμός, η μισαλλοδοξία, ο ρατσισμός του σύγχρονου Ελληνάρα έχει χτυπήσει κόκκινο και είναι πραγματικά θλιβερό πως αυτή η εθνικιστική έξαρση προέρχεται από τον so called αριστερό χώρο. Οι ελληνικές σημαίες, οι ελαιογραφίες των ηρώων του ’21,οι παιάνες, τα «πατριωτικά» παραληρήματα δίνουν και παίρνουν, ενώ οι Γερμανοί αντιμετωπίζονται ακόμα και από στελέχη της κυβέρνησης ως Ναζί, σε ένα κρεσέντο ντροπιαστικού για τη χώρα μας ρατσισμού. Ναι, ρατσισμού. Γιατί όταν κρίνεις κάποιον αρνητικά βάσει της εθνικότητάς του είτε είναι Γερμανός είτε Πακιστανός είτε Σουαζιλανδέζος, ένας άθλιος ρατσιστής είσαι. Ακόμα και η πολυσυζητημένη ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στη Βουλή διέθετε μια έντονη εσάνς υπερπατριωτισμού (για να μην πω τίποτα βαρύτερο), αδικαιολόγητη για αριστερό κόμμα. Εννοείται πως όποιος δεν στηρίζει τυφλά την πολιτική των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι προδότης και δοσίλογος.
Φυσικά, ξεχωρίζει η –διαχρονική– αναφορά στον «υπέροχο ελληνικό λαό». Πείτε με ανθέλληνα, εθνομηδενιστή, Πήλιο Γούση whatever, αλλά ποτέ δεν κατάλαβα γιατί υπάρχουν υπέροχοι λαοί και (άρα) μη υπέροχοι λαοί. Γιατί δηλαδή ως Έλληνας είμαι περισσότερο υπέροχος από έναν Αλβανό, έναν Αμερικάνο ή έναν Ιβοριανό;
Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές αχνοφαίνονται κάποιες ελπίδες για συμβιβασμό. Μακάρι. Φοβάμαι όμως πως το τέρας το οποίο ανέφερα παραπάνω θα αργήσει να πέσει για ύπνο…
11°
