Ενάμιση χρόνο μετά το μαύρο, προέκυψε η ΝΕΡΙΤ, μία μικρή ΕΡΤ, για «τα δικά μας παιδιά».
Ήταν Ιούνιος του 2013, όταν η συγκυβέρνηση με μία ανεύθυνη και αυταρχική κίνηση στα όρια της δημοκρατικής νομιμότητας, έκλεισε την ΕΡΤ. Τότε ο αρμόδιος υπουργός Σ. Κεδίκογλου, όσο και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, έκαναν λόγο για ρουσφέτια, για διαφθορά, για το σφιχτό εναγκαλισμό με την εκάστοτε κυβέρνηση, για μία αμαρτωλή ΕΡΤ. Και πολλοί τους πίστεψαν !
Η αλήθεια είναι πως η κρατική τηλεόραση στην Ελλάδα ήταν πάντα ένα λάφυρο της κομματοκρατίας και του πελατειακού συστήματος. Η ΕΡΤ που διέθετε πάντα ικανό προσωπικό, ήταν τόσο αμαρτωλή, όσο αμαρτωλοί ήταν αυτοί που τη διοίκησαν και μοίραζαν την τράπουλα. Κάθε νέα διοίκηση λοιπόν, αντί να αξιοποιήσει το ανθρώπινο δυναμικό που κληρονομούσε, το παραμέριζε και έφερνε νέα ρουσφέτια πολιτικών και τα δικά της παιδιά. Έτσι, παλαιά στελέχη και εργαζόμενοι παροπλίζονταν και περιμένοντας μία νέα ευκαιρία έβρισκαν καταφύγιο στους συνδικαλιστές της ΕΡΤ!
Τα κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα ουδέποτε πίστεψαν στη χρησιμότητα μίας ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ, γι' αυτό και απαξίωναν συστηματικά το ρόλο της. Έτσι, όταν στα πλαίσια μνημονιακών δεσμεύσεων έπρεπε να απολύσουν 2.500 εργαζόμενους επέλεξαν με ευκολία την ΕΡΤ, αφού την κατήγγειλαν υποκριτικά ως αμαρτωλή. Και το γεγονός το βάπτισαν μεταρρύθμιση και υποσχέθηκαν μια ραδιοτηλεόραση στα πρότυπα ξένων δημόσιων τηλεοράσεων, αξιοκρατική και πάνω από τα κόμματα! Το μαύρο στη συχνότητα της ΕΡΤ στέρησε για πολλούς μήνες από την κοινωνία το μοναδικό μιντιακό μηχανισμό πρόσβασης που είχε στην ποιότητα και την καλλιέργεια (έστω με τα όποια προβλήματα) και, σε συνδυασμό με ένα κακό εκπαιδευτικό σύστημα, παρέδωσε το ελληνικό κοινό στον αισθητικό ευτελισμό μίας ανεξέλεγκτης ιδιωτικής τηλεόρασης, καταδικασμένο στη χειραγώγηση.
Η εξυγίανση της παλιάς ΕΡΤ χρειαζόταν όραμα και σχέδιο δράσης και θα έπρεπε να προκύψει μέσα από συνεχή εσωτερική διαδικασία αξιολόγησης. Διαδικασία επώδυνη και για πολλούς αδύνατη, αλλά ήταν ο μόνος δρόμος!!! Ενάμιση χρόνο μετά το μαύρο, τα παλιά κόμματα έκαναν αυτό που ξέρουν να κάνουν, έστησαν και πάλι μία μικρή ελεγχόμενη ΝΕΡΙΤ για τα δικά τους παιδιά. Η τελευταία διοίκηση της ΝΕΡΙΤ, παραμονές εκλογών, σπαταλά τους ελάχιστους πόρους και μοιράζει απίστευτα μεγάλο αριθμό επεισοδίων (20, 24, 60 και πρόσφατα 120 από ό,τι διαβάζουμε) σε ανανεώσεις εκπομπών, για τα δικά της παιδιά. Στα συρτάρια της αραχνιάζουν εκατοντάδες αξιόλογες προτάσεις, το κόλπο είναι παλιό, βάζουν τον κόσμο να κάνει προτάσεις για να νομιμοποιούν τις προεπιλογές τους. Η τράπουλα για άλλη μία φορά είναι σημαδεμένη.
Η δημόσια τηλεόραση θα παίξει το ρόλο της μόνο εάν λειτουργήσει με κανόνες και σε ένα υγιές ραδιοτηλεοπτικό περιβάλλον. Θεωρείται λοιπόν αναγκαία η συνολική ρύθμιση της ελληνικής τηλεοπτικής πραγματικότητας που εμμένει στην απόλυτη αναρχία και ασυδοσία. Τα ιδιωτικά κανάλια οφείλουν να λειτουργούν νόμιμα και οι συχνότητες να παραχωρούνται έναντι ανταλλάγματος, όπως γίνεται στην Ευρώπη.
Επίσης, μέσω των συμβάσεων παραχώρησης των συχνοτήτων, να κυριαρχεί η δέσμευση για παραγωγή και προβολή ποιοτικών προγραμμάτων και ο διαρκής έλεγχος από την πολιτεία της τήρησης των δεσμεύσεων. Ο αριθμός των ιδιωτικών καναλιών πρέπει να αντιστοιχεί σε μία αγορά μικρών δυνατοτήτων, όπως η ελληνική, αφού η βιωσιμότητα των καναλιών εξαρτάται από το μέγεθος της διαφημιστικής αγοράς. Όταν ένα κανάλι δεν μπορεί να επιβιώσει από τηδιαφημιστική αγορά, τότε προσφέρει φθηνό και χυδαίο πρόγραμμα, απλήρωτους εργαζόμενους και γίνεται όργανο επιχειρηματικής διαπλοκής!
9°
