Δεν μπορώ να ψηφίσω Νέα Δημοκρατία. Όχι μόνο λόγω Μπαλτάκου και Άδωνη. Όχι μόνο λόγω της λυσσαλέας πολεμικής Σαμαρά κατά του μνημονίου το 2010 - 12. Όχι μόνο επειδή παριστάνει τη φιλελεύθερη, ενώ είναι κρατικιστική (πλην Χατζηδάκη, Μητσοτάκη). Όχι μόνο επειδή στα δυόμιση χρόνια που κυβέρνησε φύλαξε τα νώτα του πολιτικού και οικονομικού συστήματος, φορολογώντας άπληστα τον κοινό λαό. Αλλά κυρίως επειδή προσπαθεί να μας πείσει ότι όλα πάνε καλά και θα πάνε ακόμα καλύτερα. Να μας πείσει, δηλαδή, ότι ζούμε μια εικονική πραγματικότητα, ενώ η κοινωνία έχει κατά 80% χρεοκοπήσει. Και απορώ πώς τόσοι πολλοί καλοί φίλοι και /ή άλλοι σοβαροί άνθρωποι δεν το συμμερίζονται αυτό κι ετοιμάζονται να την ψηφίσουν ως αντι-ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν μπορώ να ψηφίσω ΠΑΣΟΚ. Όχι μόνο επειδή στα τεσσεράμιση χρόνια που κυβέρνησε φύλαξε τα νώτα του πολιτικού και οικονομικού συστήματος, φορολογώντας άπληστα τον κοινό λαό. Όχι μόνο επειδή παριστάνει το μεταρρυθμιστικό, ενώ είναι κρατικιστικό (πλην λίγων υπουργών της περιόδου Παπανδρέου). Όχι μόνο επειδή προσπαθεί να μας πείσει ότι όλα πάνε καλά και θα πάνε ακόμα καλύτερα. Να μας πείσει, δηλαδή, ότι ζούμε μια εικονική πραγματικότητα, ενώ η κοινωνία έχει κατά 80% χρεοκοπήσει. Αλλά κυρίως επειδή επικεφαλής του είναι ο πάγκακος Βαγγέλης Βενιζέλος, η δε «Ελιά» πρώτα και «Δημοκρατική Παράταξη» τώρα δεν είναι παρά τα προσωπικά φύλλα συκής του. Και απορώ πώς τόσοι πολλοί καλοί φίλοι και /ή άλλοι σοβαροί άνθρωποι δεν το συμμερίζονται αυτό, και τον στήριξαν για να στείλει στην ευρωβουλή τους Καϊλή – Ανδρουλάκη (σας άρεσε το δίδυμο, φίλοι μου;), ενώ τώρα ετοιμάζονται να το ψηφίσουν ως αντι-ΣΥΡΙΖΑ και αντι-ΝΔ.
Δεν μπορώ να ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ. Όχι μόνο επειδή σε όσους χώρους έχει δύναμη (πανεπιστήμια, νοσοκομεία, σχολεία, δήμοι κλπ) φύλαξε τα νώτα του δικού του συστήματος Όχι μόνο επειδή υποστήριξε κάθε συντεχνιακό αίτημα. Όχι μόνο γιατί στο κεφάλι του έχει μονάχα ένα μεγάλο αλά ΚΚΕ Δημόσιο και τίποτ΄ άλλο, για χάρη του οποίου αποδέχεται διατήρηση διορισμένων απατεώνων. Όχι μόνο επειδή επικεφαλής του είναι ο ημιμαθής Αλέξης Τσίπρας (το πιο πρόσφατο –αλλά προφανώς όχι τελευταίο- κρούσμα, όπως μού το επισήμανε η Σώτη Τριανταφύλλου: είπε «νεοποτισμός», εννοώντας «νεποτισμός». Δεν ξέρεις με ποιον να πρωτοκαγχάσεις, με τον κειμενογράφο που το έγραψε ή τον ομιλητή που το κατάπιε αμάσητο και δεν το διόρθωσε. ). Αλλά κυρίως επειδή το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης είναι ένας κούφιος τσαμπουκάς απέναντι στην Ευρώπη και οδηγεί πιθανότατα στη χρεοκοπία, στο grexit και στη δραχμή. Και απορώ πώς τόσοι πολλοί καλοί φίλοι και /ή άλλοι σοβαροί άνθρωποι, ενώ τα ξέρουν τα παραπάνω, ετοιμάζονται να τον ψηφίσουν, αν και αποτελεί μια εκ σχεδίου ανέλπιδη ελπίδα.
Δεν μπορώ ψηφίσω ΔΗΜΑΡ, αν υποθέσουμε ότι κάποιο κομμάτι της, με κάποιο τρόπο, θα κατέβει τελικά στις εκλογές. Αν και κληρονόμος της συμπαθούς Ανανεωτικής Αριστεράς, δεν έχει πια κληρονομιά να διαχειριστεί. Επιπλέον, δεν ξεχνάω την αιτία της αποχώρησής από την κυβέρνηση: ήταν η ΕΡΤ. Δηλαδή καθαρά κρατικιστική αντίδραση, από ΚΚΕ ή ΣΥΡΙΖΑ και πέρα.
Θα μπορούσα να ψηφίσω Ποτάμι, κι ίσως τελικά να το κάνω. Όχι μόνο επειδή πολλοί καλοί φίλοι και /ή άλλοι σοβαροί άνθρωποι το στηρίζουν, τόσο πολλοί μάλιστα που θ΄ αδικούσα όσους δε θ΄ ανέφερα. Όχι μόνο επειδή δεν έχει ευθύνες για τη μέχρι τώρα κατάσταση, ενώ από την άλλη είναι αταλάντευτα ευρωπαϊστικό. Ωστόσο, ο τρόπος που «άδειασε» προεκλογικά ο Σταύρος Θεοδωράκης ένα Νίκο Δήμου και η αιτία που τον «άδειασε» (το λεγόμενο «Άγιο Φως», επομένως υπόκλιση στην ορθόδοξη εκκλησία και στους ψηφοφόρους της) μου έχουν κάτσει από τότε στο στομάχι. Το ίδιο κι ο ένας από τους δυο ευρωβουλευτές (και γενικά οι προτιμήσεις των ψηφοφόρων του στις ευρωεκλογές), μα αυτό είναι μάλλον ιδιωτικό μου πρόβλημα.
Θα μπορούσα να ψηφίσω Δράση, Φιλελεύθερη Συμμαχία ή Δημιουργία Ξανά!, κι ίσως τελικά να το κάνω. (Δράση είχα ψηφίσει στις πρώτες βουλευτικές του 2012 και «Γέφυρες» στις ευρωεκλογές). Αλλά είναι τόσο φανερά χαμένη ψήφος, αφού ακόμα κι ο φιλελεύθερος χώρος δεν ενώνεται, ούτε μόνος του, ούτε με τους σοσιαλδημοκράτες. Κι ας είναι τόσο αναγκαία η σύγκλιση αυτών των δύο ρευμάτων, ώστε να υπάρξει κάποτε ένα σύγχρονο Κέντρο, δίχως τις λέξεις «Κεντροαριστερά» ή «Φιλελευθερισμός».
Θα μπορούσα να ψηφίσω «Παναθηναϊκή Συμμαχία» (δηλαδή στην ουσία τίποτα. Το έκανα στις δεύτερες βουλευτικές του 2012), αλλά αυτό κι αν είναι χαμένη ψήφος. Θα μπορούσα να ψηφίσω λευκό (όχι άκυρο, ούτε να μην πάω καν. Είναι μεγάλη υπόθεση να ψηφίζουμε στις εκλογές). Κι από την άλλη βέβαια, με τα μυαλά που έχω, εννοείται πως δεν μπορώ να ψηφίσω κανένα κόμμα από τ΄ άκρα του πολιτικού φάσματος, όλους αυτούς του μαύρους ή κόκκινους κατόχους της απόλυτης αλήθειας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ 99% θα κυβερνήσει, είτε αυτοδύναμος, είτε συμμαχικός. Δεν τρέφω καμιά αυταπάτη για το μέλλει γενέσθαι στην κοινωνία μας και στη χώρα: η γενική διάλυση μέχρι το καλοκαίρι, το πολύ, είναι κατά τη γνώμη μου το πιθανότερο σενάριο. Ταυτόχρονα, σαν απλός πολίτης κατανοώ ότι δεν μπορώ ν΄ αποτρέψω την επερχόμενη διάλυση. (Αν αυτό λογίζεται φυγομαχία, τότε ας είναι φυγομαχία. Είναι όμως προτιμότερη από την εξαναγκαστική στράτευση σε κομματική φάλαγγα).
Επομένως; Επομένως, διάχυση αξιοπρέπειας από τον καθένα και την καθεμιά μας που σκέφτεται έτσι ή παρόμοια στο μικρό κύκλο των ανθρώπων που επηρεάζει, δημιουργικότητα, στωικότητα μπροστά στα χειρότερα που έρχονται, καλοσύνη, παραγωγικότητα. Αυτό προτείνω κι αυτό προσπαθώ να κάνω. Δεν είναι λύσεις, το ξέρω, είναι απλά στάσεις ζωής. Δεν μπορώ ν΄ αποτρέψω την πτώση, σύμφωνοι, όμως μπορώ τουλάχιστον να πέσω αξιοπρεπώς: με ήρεμη απάθεια.
11°
