Η αθεράπευτη νοσταλγία του Αντώνη Σαμαρά για την πολιτική του Άνοιξη
Ο πρώην πρωθυπουργός επιχείρησε να καταδείξει πως όλοι αυτοί που αρνήθηκαν να στηρίξουν το νομοσχέδιο που έφερε στη Βουλή ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανήκουν στην ευρύτερη «πολιτική αγκαλιά» του ιστορικού Σαμαρισμού
Αντώνης Σαμαράς: Σχόλιο με αφορμή την παρέμβασή του στη Βουλή κατά τη διαδικασία ψήφισης του νόμου περί ομόφυλων ζευγαριών
Προφανώς ο Αντώνης Σαμαράς δεν απευθυνόταν στο ακροατήριό του, σε χρόνο ενεστώτα και μόνον. Αν κρίνει κανείς εκ του αποτελέσματος και εάν επιχειρήσει να ερμηνεύσει (εξαιρετικά επίμονη διεργασία) τον παραδοσιακά λαϊκιστικό και αθεράπευτα παρελκυστικό λόγο της Λαϊκής Δεξιάς την οποία εκπροσωπεί ως γνήσιος πνευματικός υιός του Ευάγγελου Αβέρωφ, ο Αντώνης Σαμαράς διατηρεί στο κόμμα μία ισχυρή βάση. Ενδεχομένως να μην «ορκίζονται» όλοι και όλες οι εκπρόσωποι του Λαού που εξελέγησαν με τη Νέα Δημοκρατία στο όνομά του. Είναι αυτοί που δηλώνουν συντηρητικοί, παραδοσιακοί, πατριώτες, πιστοί στην Ορθοδοξία, φύλακες των ιερών και οσίων του Έθνους. Όμως εν ονόματί τους μίλησε στη Βουλή ο πρώην πρωθυπουργός και πρωτεργάτης τότε των περιβόητων 2 Ζαππείων, που σηματοδότησαν και την αναγκαστική καταδίκη της χώρας να καταφύγει στα Μνημόνια. Διότι αυτή του η στάση οδήγησε στην πλήρη απομόνωση την τότε ελληνική κυβέρνηση. Ο Αντώνης Σαμαράς δεν ήταν βέβαια ο φυσικός αυτουργός της τραγωδίας. Ήταν, ωστόσο, οπωσδήποτε ένας εκ των βασικών ηθικών αυτουργών. Πιθανώς να μην το αντελήφθη. Ενδεχομένως να μην το έχει κατανοήσει. Αδιάφορο. Η μοίρα τού έταξε, αφού το θέλησαν και οι φυσικοί αλλά και οι εξ αγχιστείας ισχυροί σύμμαχοί του, να αναλάβει καθήκοντα πρωθυπουργού. Στην ιστορία δυστυχώς επαναλαμβάνονται οι αστοχίες. Για τον ίδιο και τον πυρήνα των ομοϊδεατών του, εντός και εκτός Πολιτικής Άνοιξης ωστόσο, αυτή η θητεία ήταν αρκετή ώστε να λειτουργήσει, κατά την κρίση του, ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ.
Η παρέμβασή του στη Βουλή κατά τη διαδικασία ψήφισης του νόμου περί ομόφυλων ζευγαριών ήταν πλήρης μηνυμάτων προς τους ιδεολογικούς συντρόφους του αλλά για την επόμενη ημέρα. Ο Αντώνης Σαμαράς γνώριζε πως τα ζάρια έχουν παιχθεί σε αυτήν την παρτίδα. Στόχος του ήταν η εμψύχωση και η συσπείρωση όλων εκείνων που για διάφορους λόγους είτε απείχαν είτε καταψήφισαν τον επίμαχο νόμο. Τι ήθελε να μας πει λοιπόν ο πρώην πρωθυπουργός; Απλά πράγματα. Επιχείρησε να καταδείξει πως όλοι αυτοί που αρνήθηκαν να στηρίξουν το νομοσχέδιο που έφερε στη Βουλή ο Κυριάκος Μητσοτάκης, διότι αυτό συνέβη, ανήκουν στην ευρύτερη «πολιτική αγκαλιά» του ιστορικού Σαμαρισμού (νεολογισμός θα μου πείτε και θα έχετε δίκιο). Από τις Πρέσπες μέχρι την συμφωνία με τον Ερντογάν και από τα ομόφυλα ζευγάρια μέχρι τα fake news για τις drag queens και τα παραμύθια για παιδιά του Δημοτικού, από τον νόμο περί νομιμοποίησης μεταναστών μέχρι την νομιμοποίηση των παιδιών ομόφυλών ζευγαριών, ο Αντώνης Σαμαράς απλώνει το «δίχτυ προστασίας» με εκείνα τα ιδεολογικά ρεύματα που χαρακτηρίζουν την ολλανδική ακροδεξιά, την σημερινή πολιτική ταυτότητα του κόμματος της Μαρίν Λεπέν, την πραγματική ιδεολογική πλατφόρμα της Τζόρτζια Μελόνι και κυρίως την απελπιστικά αντιευρωπαϊκή και εμμονικά υπερσυντηρητική συμπεριφορά του Βίκτορ Όρμπαν. Με αυτήν την πολιτική ομάδα συναναπνέει ιδεολογικά ο πολιτικός λόγος του Αντώνη Σαμαρά, όπως αυτός διατυπώθηκε αργά το απόγευμα της Πέμπτης από το βήμα της Βουλής.
Όμως ο Αντώνης Σαμαράς διαθέτει την απαιτούμενη πολιτική ευφυΐα και κατανοεί πως στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή δεν είναι δυνατόν να ανατραπούν οι συσχετισμοί εντός της κυβερνώσας παράταξης. Στην Πολιτική, όπως και στο Χρηματιστήριο, σημασία έχει το πότε και το πώς θα πάρει κανείς θέσεις ώστε την κρίσιμη χρονική στιγμή να υπάρξει άμεση αντίδραση.
Ο Αντώνης Σαμαράς είναι ο κλειδοκράτορας της αυθεντικής Δεξιάς σε αυτόν τον τόπο. Δεν ήταν ο Καραμανλής. Δεν είναι βεβαίως ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Κάτω από διαφορετικές συνθήκες τόσο το ύφος όσο και η ουσία των όσων διατύπωσε ο πρώην πρωθυπουργός θα του είχαν κοστίσει προφανώς την αποπομπή του, βλέπε και την διαγραφή του από τον κομματικό ιστό. Το είπε ξεκάθαρα ο άνθρωπος. Μίλησε για πολιτικές οι οποίες φέρνουν σε αντιπαράθεση την κοινωνία με το κόμμα. Τους ψηφοφόρους με τις παραδοσιακές αρχές. Τις αξιακές αναφορές της Νέας Δημοκρατίας με παρακμιακά φαινόμενα που εισάγονται από την Δύση. Επανέλαβε τουλάχιστον τρεις φορές ο Αντώνης Σαμαράς κατά την διάρκεια της ομιλίας του πως δεν θα πρέπει να υιοθετούνται άκριτα όλα όσα σερβίρονται από τον πληθωρικό δυτικό δικαιωματισμό. Ξεκάθαρα πράγματα. Κρυστάλλινες θέσεις. Ο Αντώνης Σαμαράς είναι ο κλειδοκράτορας της αυθεντικής Δεξιάς σε αυτόν τον τόπο. Δεν ήταν ο Καραμανλής. Δεν είναι βεβαίως ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Για λόγους ευνόητους και όπως επιτάσσει η πολιτική άλγεβρα των καιρών, ο πρωθυπουργός σε αυτήν την φάση απέφυγε και ορθώς έπραξε κάθε συγκρουσιακή εξέλιξη με τον Αντώνη Σαμαρά. Δεν σχολίασε ούτε την στάση κυβερνητικών στελεχών και βουλευτών του οι οποίοι ακόμη και την τελευταία στιγμή άλλαξαν στάση και καταψήφισαν. Διότι είναι προφανές πως ο Αντώνης Σαμαράς «διεκδικεί» όσους προτίμησαν να καταψηφίσουν από την στιγμή που η επίσημη «γραμμή Μαξίμου» συνιστούσε την αποχή.
Ο πρωθυπουργός δεν προκάλεσε ούτε την αντιπαράθεση με την Ιεραρχία η οποία υπερέβη τα εσκαμμένα. Ο Αρχιεπίσκοπος ζήτησε να διεξαχθεί ονομαστική ψηφοφορία. Πρόκειται για πολιτικό όνειδος. Είναι ηλίου φαεινότερο πως η σύγκρουση του πολιτικού πυρήνα του Κυριάκου Μητσοτάκη με τον υπερσυντηρητικό πυρήνα στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας έχει αναβληθεί για αργότερα. Όταν θα έχουν συντελεστεί και κάποιες σημαντικές ανακατατάξεις στον χώρο του πολιτικού Κέντρου με τις όποιες επιπτώσεις στην κεντροαριστερή γεωγραφία. Το ζήτημα είναι εάν ο Αντώνης Σαμαρά διαθέτει τον χρόνο, ηλικιακά μιλώντας ώστε να διαδραματίσει ρόλο (για μία ακόμη φορά) ως εναλλακτική στο θολό τοπίο της ελληνικής Υπερδεξιάς.
8°
