Λίγες ώρες πριν την πρώτη ψηφοφορία στη Βουλή για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, αποκλείονται οι προβλέψεις. Επιτρέπονται μόνον οι σκέψεις.
Με την κίνησή του ο Αντώνης Σαμαράς επέλεξε τη μετωπική σύγκρουσή του με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλιώς θα είχε προτείνει ένα άλλο πρόσωπο για την Προεδρεία με ευρύτερη κοινωνική επιρροή και όχι ακραιφνώς παιδί της Κεντροδεξιάς, θα είχε δεσμευθεί για εκλογές τον επόμενο Νοέμβριο για να πείσει τους αμφιτανταλευόμενους ανεξάρτητους βουλευτές, θα είχε προτείνει τη Συνταγματική Αναθεώρηση προκειμένου να «καλλωπίσει» το πολιτικό του προϊόν με ολίγη πολιτική κουλτούρα και θα είχε καταλήξει σε μία συναινετική πρόταση για τις περίφημες «κόκκινες γραμμές» στο ελάχιστο αποδεκτό πλαίσιο, δηλαδή την μη αποδοχή περικοπών σε συντάξεις και μισθούς, την μη επιβολή νέων φόρων κλπ…κλπ!
Αντ’ αυτού ο Αντώνης Σαμαράς φλερτάρισε με την πόλωση προκειμένου να διεκδικήσει καλύτερη θέση στο χρηματιστήριο της πολιτικής ζωής για την επόμενη ημέρα. Γνωρίζει πως μία συντριπτική ήττα σε εκλογές θα σήμαινε τον ξαφνικό πολιτικό του θάνατο και μάλιστα, αυτήν την φορά, τελεσίδικο.
Ο πρώην αρχηγός της Πολιτικής Άνοιξης και νυν της Νέας Δημοκρατίας αποτελεί παράδειγμα πολιτικού, όστις επιλέγει το «γαία πυρί μιχθήτω» όταν αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο της ήττας.
Στον αντίποδα, ένας νέος άνθρωπος μικροαστικής καταγωγής με περιορισμένο πεδίον καλλιέργειας αλλά έξοχο πολιτικό ένστικτο, ο Αλέξης Τσίπρας επιδόθηκε στην ιχνηλάτιση και στη συνέχεια την υιοθέτηση ενός μοντέλου άσκησης πολιτικής με είδωλο τον Ανδρέα Παπανδρέου και πλαίσιο παρέμβασης αυτό του Περόν ή του Βάργκας με ολίγον βαλκανισμό για να είναι και πιο αποτελεσματικός. Ο «Πεντοζάλης» του Αλέξη Τσίπρα και οι «Ζουρνάδες» του καθώς και η κίνηση του αριστερού χεριού προς εκείνη την ταλαίπωρη πολίτη, παραπέμπουν στις χειρότερες στιγμές του «πρασινοφρουρισμού» της εξαετίας 1980-1985. Αυτήν την φορά το χρώμα αλλάζει με την κυριαρχία ενός ερυθρόμορφου πορτοκαλί.
Ο Αντώνης Σαμαράς και οι συνεργάτες του επέλεξαν τη στοιχειοθέτηση ενός ρητορικού φόβου ως όπλου συσπείρωσης της δεξιάς παράταξης η οποία αυτή την στιγμή κυμαίνεται γύρω στο 60-65 %. Είναι δηλαδή ακόμη εξαιρετικά μικρή.
Τα λήμματα προς χρήσιν για τη δημιουργία της απαραίτητης φοβίας είναι ενδεικτικά. GREXIT, Πιστωτικό Γεγονός, Εκροή καταθέσεων, Πτώχευση, Χάος, Ανεπανόρθωτη Βλάβη. Ο διεθνής τύπος ο οποίος ελάχιστα κατανοεί από την εκφορά πολιτικού λόγου των ημεδαπών πολιτικών και στελεχών, και χωρίς να μπαίνει στον κόπο διαχωρισμού μεταξύ σημαίνοντος και σημαινομένου, ευθυγραμμίζονται με την αναπαραγωγή του τρόμου αναλώνοντας τη διάνοιά τους σε σενάρια. Σενάρια διότι ούτε αυτοί οι άμοιροι στις πατρίδες τους γνωρίζουν τα μελλούμενα.
Ο Αλέξης Τσίπρας και οι συνεργάτες του ακολουθούν την αντίθετη πορεία η οποία ταυτίζεται με το χυδαιότερο λαϊκισμό του πασοκισμού της χειρότερης φάσης των κυβερνήσεων Ανδρέα Παπανδρέου μεταξύ της φρασεολογίας ενός Ευάγγελου Γιαννόπουλου, της ανοησίας ενός Μαρούδα, της πλειοδοσίας οικονομικής ανεπάρκειας ενός Αρσένη και της αρθρογραφίας της Αυριανής. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και οι συνεργάτες του είναι «δαγκωμένοι» με το ενδεχόμενο ανάληψης της εξουσίας με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε συνάρτηση με τους «διψασμένους» για ολική επαναφορά πασόκους που αποτελούν πλέον σάρκα εκ της σαρκός της νέας Κουμουνδούρου. Όταν ο κ. Αλέξης Μητρόπουλος απειλεί με Ειδικό Δικαστήριο τους Παπαδήμο και Δήμα, επί της ουσίας ποιεί την πολιτική του υστερία πολιτική πρακτική και τη μέθη της εξουσίας που έρχεται ως αυτοσκοπό.
Μεταξύ της εκστρατείας του τρόμου που υιοθετεί η Νέα Δημοκρατία με το αμίμητο της κυβερνητικής εκπροσώπου περί «Πιστωτικού Γεγονότος» ή του Αδώνιδος Γεωργιάδη περί ΑΤΜ και καταθέσεων, και του νεοφώτιστου Περονισμού του ΣΥΡΙΖΑ, ο πολίτης είναι υποχρεωμένος να προβεί σε … «ανάλυση ρίσκου». Έχει αποδειχθεί ότι όσο πιο θολή είναι η πολιτική εικόνα που προτείνουν οι μονομάχοι μιας πολιτικής σκηνής τόσο η ανάλυση ρίσκου από τους ψηφοφόρους καταλήγει σε συντηρητικότερες επιλογές. Οι πρόσφατες οκτώ περίπου δημοσκοπήσεις που δημοσιεύθηκαν από την περασμένη Παρασκευή έως και την Τρίτη που μας πέρασε καταδεικνύουν πως οι πολίτες εκβιάζουν τα δύο μεγάλα κόμματα ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ να οδηγηθούν σε συναινετικές κυβερνητικές διαδικασίες. Με λίγα λόγια οι ψηφοφόροι μειώνοντας την ψαλίδα μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών αποκλείουν το ενδεχόμενο αυτοδυναμίας, επιτρέπουν μια τουλάχιστον εξακομματική Βουλή και επιβάλλουν συνεργασίες των κομμάτων για την ανάδειξη κυβέρνησης. Εν ολίγοις ωφελημένος από την πόλωση είναι ο Σαμαράς, απώλειες μετρά ο ΣΥΡΙΖΑ διότι διαθέτει και πολύ μεγαλύτερη συσπείρωση από τον αντίπαλό του και άρα «πιάνει σιγά-σιγά ταβάνι» στη γλώσσα των δημοσκόπων.
Eίναι εντυπωσιακό ωστόσο το πόσο η ντόπια πολιτική νομενκλατούρα προσβάλλει τη νοημοσύνη όταν λειτουργεί εν κενώ και παραληρεί θεωρώντας πως όλος ο κόσμος περιστρέφεται γύρω από το «θέατρο πολέμου» της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Η αναφορά του Αλέξη Τσίπρα στις… «Αγορές» που θα χορεύουν στονρυθμό της Κουμουνδούρου παραπέμπει αυτόματα στο «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» του Ανδρέα Παπανδρέου και προσομοιάζει στο αμίμητο του Αντώνη Σαμαρά ότι μόνο με αυτόν η χώρα θα εξέλθει από την κρίση και θα δανειστεί από το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα. Αν ο ένας αντίπαλος είναι φαύλος, οβ έτερος είναι φαυλοεπιφαυλότατος προκειμένου να τον αντιμετωπίσει. Αυτό διδάσκει η ιστορία της ελληνικής δημοκρατίας. Επειδή η μνήμη δεν είναι κοντή, ας αναφερθεί πως η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά από τον περασμένο Απρίλιο δεν έλαβε ούτε ένα από εκείνα τα μέτρα που είχε συμφωνήσει με τους δανειστές της και δεν υλοποίησε εκείνα τα μέτρα που είχε ψηφίσει στη Βουλή. Αντιθέτως προέβη σε ανασχηματισμό. Και αναβάθμισε έναν Ντινόπουλο και έναν Γιακουμάτο και έναν Λοβέρδο διότι... έβλεπε εκλογές το Φθινόπωρο που δεν έφθασαν ποτέ. Ας ιχνηλατίσει κανείς το έργο αυτών των τριών κυβερνητικών στελεχών για να αντιληφθεί το μέγεθος του ελλείμματος που διακατέχει τον αρχιτέκτονα του ανασχηματισμού ως προς τη στρατηγική εξόδου της χώρας από τα αδιέξοδα.
Ο κόσμος δυστυχώς δεν περιστρέφεται γύρω από την Ελλάδα, ούτε ποτέ θα περιστραφεί. Ο κόσμος αντιθέτως αντιμετωπίζει ανυπέρβλητα προβλήματα που μέρα με τη μέρα γίνονται πολυπλοκότερα και διογκώνουν τα αδιέξοδα. Το δόγμα της παγκοσμιοποίησης απέτυχε, όπως πολύ σωστά επισημαίνει ο Μαρκ Μαζάουερ, τα κράτη-έθνη επανέρχονται δριμύτερα οξύνοντας τις αντιφάσεις και οι ανισορροπίες μεταξύ πτωχών και πλούσιων χωρών και των πολιτών στο εσωτερικό τους ενισχύονται οδηγώντας τις «αυτοκρατορίες» σε περιδίνηση. Εδώ, στη μικρή χώρα των Βαλκανίων, οι βαρόνοι της πολιτικής και οι ολιγάρχες της οικονομίας λικνίζονται νομίζοντας πως ο κόσμος χορεύει πεντοζάλη.
11°
