Το νομοσχέδιο για τον γάμο ομόφυλων ζευγαριών και την τεκνοθεσία και οι αντιδράσεις από πολίτες και πολιτικά κόμματα
Ανησυχεί ο άλλος μην και τα παιδιά των ομόφυλων ζευγαριών γίνουν ομοφυλόφιλοι. Δεν προκύπτει από πουθενά, αλλά πες ότι έγιναν. Και λοιπόν; Γιατί είναι κακό, και γιατί πρέπει να ανησυχούμε; Γελοίοι τύποι να μη γίνουν και κακοί άνθρωποι.
Σε παλιότερη συνέντευξή του στην «Καθημερινή», ο Α. Σαμαράς είχε δηλώσει ότι δεν θα ψηφίσει τη νομοθετική ρύθμιση διότι θέλει να στηρίξει την πυρηνική οικογένεια για να αντιμετωπίσει και το δημογραφικό. Από πού προκύπτει ότι κινδυνεύει η οικογένεια και διογκώνεται το δημογραφικό επειδή θα μπορούν οι gay να παντρεύονται και να υιοθετούν; Σάμπως αν δεν παντρεύονταν θα έπαυαν να είναι gay; Και θα έσπευδαν να σμίξουν με άνθρωπο του άλλου φύλου και να κάνουν 6 παιδιά; Δηλαδή ο γάμος των ομοφύλων είναι αυτός που αλλάζει την κατάσταση και απειλεί την πατρίδα; Αντιθέτως δίνεται ένα κίνητρο να αδειάσουν επιτέλους τα ορφανοτροφεία. Γιατί ευφυείς άνθρωποι κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν;
Με το σύμφωνο συμβίωσης ομόφυλων ζευγαριών το τυπικό θέμα είχε λυθεί. Και σήμερα τα ομόφυλα ζευγάρια έχουν παιδιά και δεν θα σταματήσουν να έχουν παιδιά εφόσον το επιθυμούν. Αλλά το παιδί είναι του ενός, αυτού που το έχει υιοθετήσει και αν αυτός πάθει κάτι, το παιδί θα πάει στο ίδρυμα και ο/η σύντροφος θα το χάσει. Με την κυοφορούμενη ρύθμιση λύνεται ένα τυπικό πλην όμως και ουσιαστικό θέμα. Θα μπορούν και οι δύο να το γράφουν στο σχολείο, να παρίστανται παντού ως γονείς του, να το συνοδεύουν σε ταξίδια, να έχουν και οι δύο τη νομική ευθύνη γι’ αυτό. Δεν πρόκειται καν για παραχώρηση κάποιου δικαιώματος σε μια ομάδα συμπολιτών μας. Πρόκειται για υποχρέωση της πολιτείας να αποκαταστήσει και εδώ το ευρωπαϊκό κεκτημένο και τη σύγχρονη κοινή λογική. Και θα το κάνει.
Προβλήματα που έχουν λυθεί στη Δυτική Ευρώπη τα τελευταία 20 χρόνια, στα Βαλκάνια φαντάζουν ως επαναστάσεις ή ολικές ανατροπές. Προφανώς και εγείρονται ερωτήματα για την εξέλιξη των παιδιών που μεγαλώνουν με δύο γονείς του ίδιου φύλου, αλλά οι κατ’ εμάς κουτόφραγκοι το έχουν αντιμετωπίσει και ερευνήσει εδώ και πολλά χρόνια και έχουν δώσει το πράσινο φως. Γιατί όσο και αν φαίνεται παράξενο σε κάποιους υπάρχουν και άλλοι λαοί που νοιάζονται για την τύχη της πατρίδας τους. Μόνο που ο ορθολογισμός τους επέβαλε να κάνουν σοβαρή επιστημονική έρευνα και ακριβείς μετρήσεις πριν νομοθετήσουν και όχι κουβέντα καφενείου.
Αλλά η Ελλάδα σε μερικά θέματα είναι ακόμα βαθιά Βαλκάνια και αυτό δεν είναι ούτε παίξε, ούτε γέλασε. Παρ’ όλη την εξέλιξη, την ενημέρωση και την πρόοδο, το θέμα της ομοφυλοφιλίας είναι ακόμα ταμπού για ικανή μερίδα συμπολιτών μας. Πόσο μάλλον το δικαίωμά τους να παντρεύονται και να τεκνοθετούν όπως όλοι. Και αυτό απεικονίζεται και στις σχετικές δημοσκοπήσεις. Διότι, κάποιους δεν τους πήρε ο πόνος για την υιοθεσία αλλά η απέχθεια προς την ομοφυλοφιλία, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Και είναι προς τιμή του Κυριάκου Μητσοτάκη και της κυβέρνησής του που νομοθετούν κόντρα στις πεποιθήσεις ενός συντηρητικού κόσμου που εν πολλοίς είναι και ψηφοφόρος τους. Και δεν του πηγαίνουν απλώς κόντρα. Αποπειρώνται να τον καθίσουν και πάλι στα θρανία και να του μάθουν καινούργια γράμματα.
Παράλληλα η φυσιολογική αυτή ρύθμιση αποτελεί και μια δοκιμασία για την κατ’ ευφημισμό προοδευτική αντιπολίτευση. Εδώ και καιρό άκουγα ότι ο Μητσοτάκης κωλώνει να φέρει τον νόμο γιατί θα προκαλέσει σεισμό στην κοινοβουλευτική του ομάδα. Λογικό. Κεντροδεξιό και συντηρητικό κόμμα είναι η ΝΔ και φυσιολογικά θα διαθέτει πολλούς πολιτευτές που ζορίζονται να διαβούν τον Ρουβικώνα. Και γι’ αυτό τους αφήνει ελεύθερους και δεν βάζει θέμα πειθαρχίας για ένα κοινωνικό ζήτημα. Αφενός για να αποφύγει τους τριγμούς, αφετέρου διότι έτσι επιβάλλει ένας στοιχειώδης φιλελευθερισμός. Δεν αντιλαμβάνομαι γιατί κατηγορείται και γι’ αυτό. Και όποιος υπουργός διαφωνεί και δεν ψηφίσει, καλόν είναι να αφήσει και την καρέκλα του. Η παλιά Ελλάδα απαιτεί καινούργιες θυσίες.
Και αντί η αντιπολίτευση να αρπάξει την ευκαιρία και να δηλώσει σύσσωμη ότι αυτή θα ψηφίσει «ΝΑΙ» στη ρύθμιση, ξεμπροστιάζοντας τους συντηρητικούς και δεξιούς λαϊκιστές, αρχίζει τα «γιαμαμότο» και κάνει το πρόβλημα του αντιπάλου και δικό της. Και βγαίνει ο Ν. Ανδρουλάκης και λέει ότι δεν θα δέσει τα λυμένα κορδόνια της Νέας Δημοκρατίας, υπονοώντας ότι θα ψάξει να βρει την κατάλληλη τρίπλα ώστε να αποφύγει την υπερψήφιση; Διότι προέχει ο αντικυβερνητισμός; Αν είναι έτσι, με γεια του με χαρά του. Αντιθέτως ο Σ. Κασσελάκης όχι μόνο ψηφίζει αλλά επιβάλλει και κομματική πειθαρχία. Ακόμα και στον κολλητό του τον αψύ Κρητικό που μετά δεν θα μπορεί να ανέβει στα όρη και τα βουνά και να κοιτάξει τα μαύρα πουκάμισα στα μάτια. Εδώ που τα λέμε ένα δίκιο το έχει. Θα τρίζουν τα κόκαλα του Άρη Βελουχιώτη. Και δεν παραλείπει να κατηγορήσει το ΠΑΣΟΚ για κομματική εκμετάλλευση και κρύψιμο πίσω από τον Πλεύρη και τον Βορίδη. Αποτέλεσμα; Ένα ακόμα ρήγμα στην αντιπολίτευση προς όφελος της ΝΔ. Αλλά ας πρόσεχαν.
Το θέμα είναι ότι η παλιά Ελλάδα δυσκολεύεται να καταπιεί τον νόμο και αυτό διαπερνά όλα τα πολιτικά κόμματα. Όποιος νομίζει ότι στην κεντροαριστερά και την αριστερά το θέμα της ομοφυλοφιλίας είναι λυμένο και αποδεκτό, πλανάται. Πόσο μάλλον οι γάμοι και οι τεκνοθεσίες, δηλαδή τα πλήρη δικαιώματα. Έτσι οι μεν δεξιοί επικαλούνται τους fake κινδύνους για την ελληνορθόδοξη οικογένεια, οι δε αριστεροί ψάχνουν μικροπολιτικούς λόγους και προσχήματα για να αποφύγουν την έκθεση σε ένα μέρος του κοινού τους που φυσικά και ανήκει στην παλιά Ελλάδα.
Συχνά, πυκνά η στάση σε κοινωνικά θέματα καθορίζεται από το πολιτικό κόστος. Ωστόσο ο νόμος αυτός δεν έχει να κάνει με τίποτα από αυτά για τα οποία συζητάμε σήμερα. Δεν είναι καν κάποιο φοβερό και ρηξικέλευθο δικαίωμα. Λόγοι στοιχειώδους ισότητας τον επιβάλλουν. Στη φιλελεύθερη δημοκρατία των ανοικτών θεσμών όλοι είμαστε ελεύθεροι να επιλέξουμε τόσο τον σεξουαλικό προσανατολισμό μας όσο και τον τρόπο που θέλουμε να ζούμε. Και όλοι έχουμε τα ίδια δικαιώματα στη δόμηση και λειτουργία της δικής μας οικογένειας. Αλλά και τις ίδιες υποχρεώσεις. Ο γάμος από έρωτα προστατεύει κάτω από την ίδια στέγη όλα τα έμβια όντα που συγκατοικούν. Είναι τελείως μάταιο να στήνεται μικροπολιτική επί του θέματος. Βεβαίως και υπάρχουν διαφορετικές απόψεις και είναι όλες σεβαστές. Βεβαίως και στην Ελλάδα η ζωή ενός παιδιού με ομόφυλους γονείς ενδεχομένως να είναι δύσκολη. Όχι πιο δύσκολη όμως από το ορφανοτροφείο. Αλλά δεν υπάρχει λόγος πανικού. Εκπαίδευση χρειάζεται, διάλογος και πειθώ. Επιχειρήματα και επιστημονικά δεδομένα. Και όλα αλλάζουν. Ακόμα και η παλιά Ελλάδα.
Φυσικά δεν υπάρχει ούτε λόγος να λέγονται δημόσια υπερβολές από τον κάθε πικραμένο που βρήκε την ευκαιρία να βγάλει τα απωθημένα του. Όπως αυτές διαφόρων ερειστικών ακτιβιστών οι οποίοι προσφέρουν χείριστες υπηρεσίες στην υπόθεση την οποία υποτίθεται ότι υπηρετούν. Προκαλώντας την αντίδραση ακόμα και των ουδέτερων. Προσωπικά δεν ξέρω πια πόσα είναι τα φύλα μια και η τεχνολογία κάνει θαύματα και οι εξελίξεις τρέχουν. Αλλά ούτε με ενδιαφέρει. Το μόνο που ξέρω, από την ολίγη βιολογία που δίδαξα στο σχολείο, είναι ότι η γυναίκα παραμένει μέχρι στιγμής το μόνο φύλο που διαθέτει μήτρα και κυοφορεί. Όταν αυτό αλλάξει, το ξανασυζητάμε.
