Τρεις στους τέσσερις πολίτες της ΕΕ θεωρούν τη διαφθορά ως σημαντικό πρόβλημα που επηρεάζει την καθημερινότητά τους
Εννέα στους δέκα Έλληνες θεωρεί την διαφθορά ιδιαίτερα διαδεδομένο πρόβλημα.
H διαφθορά αποτελεί ένα παγκόσμιο και διαχρονικό φαινόμενο, με εθνικές παραλλαγές και αποδίδει ένα φαινόμενο οικείο το oποίο όλοι βιώνουμε και όλοι ξορκίζουμε. Δεν αποτελεί ωστόσο ελληνική ιδιομορφία.
Σύμφωνα με μελέτες της Διεθνούς Διαφάνειας πάνω από 120 δις ευρώ χάνονται ετησίως στις χώρες της ΕΕ λόγω της διαφθοράς. Η αποδοτικότητα μιας οικονομίας εξαρτάται και από τον περιορισμό των φαινομένων διαφθοράς.
Η Παγκόσμια Τράπεζα σε έκθεση της αναφέρει ότι ο περιορισμός της διαφθοράς μπορεί να οδηγήσει μέχρι και σε τετραπλασιασμό του κατά κεφαλήν εισοδήματος.
Στην Ελλάδα, ο ετήσιος τζίρος της διαφθοράς είναι ιδιαίτερα υψηλός και σε συνδυασμό με την παραοικονομία δημιουργούν ένα ασφυκτικό κλοιό για όσους θέλουν να αναπτυχθούν.
Το αποτέλεσμα είναι να δημιουργείται ένα κλειστό σύστημα που στρεβλώνει τον ανταγωνισμό και κυρίως φθείρει τις αξίες της κοινωνίας αφού παρέχει πρόσβαση μόνο σε όσους είναι έτοιμοι να αποδεχτούν, να ανεχθούν και να εφαρμόσουν τις πρακτικές της διαφθοράς για να πετύχουν τον σκοπό τους.
Αυτός είναι και ο μεγαλύτερος κίνδυνος από την ανάπτυξη της διαφθοράς, η δύναμη της “πρακτικής” που τείνει να την καθιερώσει ως αυτονόητη κατάσταση στη δημόσια ζωή.
Τα φαινόμενα κοινωνικής και πολιτικής παρακμής που ζούμε δεν προέρχονται από την κακή ψυχή του Έλληνα, όπως μας αρέσει να λέμε στις παρέες για να “γλείφουμε τις πληγές μας” και να ενισχύουμε τα στερεότυπα που οι Ευρωπαίοι εταίροι μας αρέσκονται να μας προσάπτουν.
Φαίνεται ότι είναι αποτέλεσμα του εθισμού μας στη “μη υπακοή στους νόμους, όταν δεν μας βλέπει κανείς”.
Τα παλαιά κόμματα έχουν εκθρέψει την ατιμωρησία και την ανυπακοή. Ο κυρίαρχος λαϊκισμός ότι όσοι κυβερνούν είναι υπεράνω του νόμου, νομιμοποίησε στα μάτια της κοινωνίας το δικαίωμα στην αυθαιρεσία, το φακελάκι, την φοροδιαφυγή, την παράνομη κατασκευή κτισμάτων και την παράνομη κοινοτική χρηματοδότηση.
Οι μίζες και το μαύρο πολιτικό χρήμα έχουν καταστήσει το ρουσφέτι σχεδόν νόμιμο μέσο συναλλαγής στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Ενώ το πελατειακό κράτος που εγκατέστησαν τα παλαιά κόμματα εξοβέλισε την έννοια του δημοσίου συμφέροντος, το οποίο αντικατέστησαν με το κομματικό, το συντεχνιακό ή το ατομικό συμφέρον.
Η υποκατάσταση της αξιοκρατίας με την ευνοιοκρατία οδήγησε στην κατάπτωση των θεσμών και των ηθικών αξιών και εδραιώθηκε στους πολίτες η πεποίθηση ότι οι νόμοι είναι γράμμα κενό και μόνο διά της πλαγίας μπορούν να τακτοποιήσουν τις υποθέσεις τους, ακόμη και αν αυτές είναι νόμιμες.
Στα μάτια της κοινωνίας τα πολιτικά κόμματα, το Κοινοβούλιο, τα Δικαστήρια, τα ΜΜΕ, οι Τράπεζες, οι Επιχειρήσεις, η Εκκλησία είναι όλα διεφθαρμένα.
Μόνο η αποκατάσταση των θεσμών και των ηθικών αξιών μπορεί να εγγυηθεί την οικονομική πρόοδο και την κοινωνική ευημερία.
Αυταπατώνται τα παλαιά κόμματα ότι αν αναμορφώσουν μόνο την συνταγματική διάταξη περί ευθύνης Υπουργών θα ικανοποιηθεί το περί δικαίου αίσθημα.
Δεν μπορούν αυτοί που με τον κομματισμό αλώσαν τους θεσμούς να πείσουν ότι έχουν την πολιτική βούληση για την αποκατάσταση των θεσμών και την υπεράσπιση του Κράτους Δικαίου.
Οι Έλληνες δεν έχουν επιλέξει την διαφθορά ως τρόπο ζωής και έχουν την ευκαιρία να το καταδείξουν πρώτα απ’ όλα με την ψήφο τους.
12°
